Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Πού πήγε το πάθος για την αλήθεια, συνάδελφοι;

Χριστίνα, Κοψίνη

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-06-08


Για τον υπουργό του οποίου η επαγγελματική καριέρα εξελίχτηκε μόνο μέσα σε κομματικό πυρήνα, δεν χρειάζεται και πολύ ερώτημα για να εξηγήσουμε με πόση ευκολία λέει ανερυθρίαστα ψέματα, όταν επαναλαμβάνει ότι η ατομική σύμβαση για το 10ωρο επιβάλλεται από κοινοτική οδηγία.

Οχι, δεν περίμενε κανείς τίποτε διαφορετικό από τον κ. Χατζηδάκη για το συγκεκριμένο εργασιακό. Ομως, από τους δημοσιογράφους, και δη του εργατικού ρεπορτάζ, κάτι παραπάνω περιμένει η κοινωνία. Αλήθεια, γιατί ουδείς δεν ρώτησε τον υπουργό «σε ποιο σημείο η Οδηγία, την οποία επικαλείται, υποχρεώνει σε ατομικές συμβάσεις»; Ούτε ένας! Γιατί; H επιεικέστερη απάντηση είναι ότι ελάχιστοι δημοσιογράφοι διαβάζουμε σε βάθος τα επίσημα κείμενα (κι αυτές οι άτιμες Οδηγίες είναι τόσο μεγάλες!).

Μια δεύτερη απάντηση λέει ότι οι περισσότεροι αλληλοαντιγραφόμεθα και ακόμη περισσότεροι έχουμε απολέσει παντελώς το πάθος για την αλήθεια της δημοσιογραφίας που μας έφερε κάποτε στην πόρτα της. Ισως να μεγαλώσαμε πολύ (λέγε με γεράματα, αλλά δεν δίνουμε τη θέση μας στους νεότερους). Ισως και να ξιπαστήκαμε ακόμη περισσότερο, παραχωρώντας τον εαυτό μας στην αλλοτρίωση των πραγμάτων και της διαρκούς ανάγκης αυτοεπιβεβαίωσης από τα «μπράβο» των φίλων υπουργών. Διότι όλοι φίλοι είμαστε σε αυτή τη χώρα. «Με πήρε ο Μιχάλης», λέει ο καλός συνάδελφος (και εννοεί τον Χρυσοχοΐδη). «Θα πιούμε έναν καφέ με τη Λίνα», λέει η καλή συνάδελφος και εννοεί τη Μενδώνη.

Αλλωστε, και ημείς ή υμείς, αριστεροί του Τύπου, λίγα πια αντέχουμε, αφού ζούμε στην εποχή της αποσυμβολοποίησης (ακόμη και ο Πάμπλο Ιγγλέσιας κούρεψε την κοτσίδα και ιδιωτεύει). ʼΗ μήπως παραφτωχύναμε στα χρόνια των μνημονίων; Και λίγο αργότερα, μετά το 2015, παραδιαπομπευτήκαμε και τώρα έχουμε νέο άλλοθι για να είμαστε πιο ευάλωτοι στην κάθε είδους υποχώρηση και παραχώρηση της Δεξιάς; Για ένα «μπράβο», μια θεσούλα που πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία για τα δίδακτρα του παιδιού; Ο,τι κι αν ισχύει, άραγε αξίζει να σιωπούμε, όταν καταλαβαίνουμε, εμείς του εργατικού περισσότερο από όλους τους άλλους, ότι πρόκειται για νομοθέτημα που παραβιάζει τον συνταγματικό πυρήνα της συλλογικής αυτονομίας;


Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11866