Εκπτώσεις και δημοκρατία ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λάμπρος Αθ., Τσουκνίδας

Αυγή, 2021-07-04

Η αυτόματη καταφυγή στην υποχρεωτικότητα, που θα έρθει και αυτή, αλλά με όρους και προϋποθέσεις σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, είναι εύκολη

Ήταν δεδομένο από την αρχή: Η πανδημία θα σφράγιζε βαθύτερες κοινωνικές μεταλλάξεις. Η εργασία αλλάζει, η οικονομία το ίδιο, αλλά οι αλλαγές που συνδέονται με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση ήταν ήδη εδώ, ώριμες, και απλά επιταχύνθηκαν -πολύ. Δεν είναι ουδέτερες. Το πώς θα εδραιωθούν και πώς θα λειτουργήσουν είναι, πάντα ήταν, ζήτημα βαθύτατα πολιτικό.

Η ψηφιοποίηση, λ.χ., μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στο πέρασμα στο 35ωρο (ή και σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση του χρόνου της εργασίας), αλλά μπορεί επίσης να εκτινάξει την ανεργία -ακριβώς όπως γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα του Μητσοτάκη. Όλα εξαρτώνται από το ποιο κοινωνικό συμβόλαιο θα επιλέξουν οι πολίτες.

Το πολιτικό σχέδιο και η αντιπαράθεση προόδου - συντήρησης επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο. Επίδικο πρώτο η οικονομική δημοκρατία, αυτή την οποία αμφισβητούν τα σχέδια ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού, του νερού, της παροχής υγείας και των πάσης φύσεως υποδομών, που διόλου τυχαία συνοδεύονται από την προκαταβολική παροχή ασυλίας στα golden boys, στα οποία επιβάλλεται μάλιστα ομερτά με την απαγόρευση να εξεταστούν από τις δικαστικές αρχές.

Επίδικο δεύτερο η ίδια η ποιότητα και η ουσία της δημοκρατίας. Εδώ, μάλιστα, η αντιπαράθεση πατάει πάνω στους φόβους τους οποίους δημιουργεί η ίδια η πανδημία. Είναι δυνατόν, ρωτάνε αθώα, οι εμβολιασμένοι και οι ανεμβολίαστοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα;

Προσοχή, μιλάμε για πολιτικά ατομικά δικαιώματα, με το εμβόλιο -απολύτως απαραίτητο και επιβεβλημένο, ας το ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά (ως αριστεροί, άλλωστε, πάντα είχαμε οδηγό την επιστήμη)- να χρησιμοποιείται ως εργαλείο διχασμού και διάκρισης των ανθρώπων. Μιας διάκρισης που, στο όνομα της -όντως απειλούμενης- δημόσιας Υγείας, διαχέει στην κοινωνία έναν υπόγειο προβληματισμό ως προς το κατά πόσο δικαιούται κάποιος να λογίζεται ως πολίτης αν δεν μπορεί να κατανοήσει τα στοιχειώδη.

Υπερβολή; Ρίξτε μια ματιά στα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναλογιστείτε συζητήσεις στις οποίες όλοι έχουμε συμμετάσχει και θα αντιληφθείτε ότι πίσω από το "δεν είναι δυνατόν να μην νιώθω ασφαλής εγώ, που εμβολιάστηκα και θέλω να πάω θέατρο, σινεμά, για φαΐ, διακοπές, γυμναστήριο κ.ο.κ., επειδή κάποιοι είναι ανεύθυνοι και ψεκασμένοι" ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποδεχθούμε μονιμοποίηση διακρίσεων, όπως και παραβίαση στοιχειωδών προσωπικών δεδομένων στο όνομα του ελέγχου που θα μας χαρίζει ψήγματα Covid free ζωής, που δεν είναι και τόσο δεδομένη, αν συνυπολογίσουμε αυτό που μας λένε οι επιστήμονες: ότι τα εμβόλια δεν διασφαλίζουν 100% από τους ιούς...

Το ζήτημα που θέτω, όμως, δεν είναι ιατρικό. Αφορά το γεγονός ότι η δημοκρατία προϋποθέτει συνεχή διαβούλευση, προσπάθεια να ενημερώνεις, να εκπαιδεύεις, να πείθεις όλο και περισσότερους. Δεν έχουμε χρόνο (εδώ κι ενάμιση χρόνο); Να βρούμε! Η αυτόματη καταφυγή στην υποχρεωτικότητα, που θα έρθει και αυτή, αλλά με όρους και προϋποθέσεις σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, είναι εύκολη. Αλλά θα μας έχει εκπαιδεύσει στη δημοκρατική έκπτωση. Αυτό θέλουμε; Ας το σκεφτούμε -με όρους κοινωνίας.

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11921