Υστερόγραφα του 1991…
Γιώργος, Καπόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-07-07
Πριν από τριάντα χρόνια η τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των 12 αντιμετώπιζε τρεις μεγάλες προκλήσεις:
● Τον πρώτο μετά το 1945 πόλεμο επί ευρωπαϊκού εδάφους, τη σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία που πυροδοτήθηκε με την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας στις 25.6.1991.
● Τη δύσκολη διαπραγμάτευση για την οικονομική-νομισματική ενοποίηση των 12 με καταληκτική ημερομηνία τη σύνοδο κορυφής του Μάαστριχτ στα τέλη της ίδιας χρονιάς.
● Τους τριγμούς διάλυσης στην ΕΣΣΔ του Γκορμπατσόφ που ήδη είχαν καταγραφεί σαν μια βαριά υποθήκη στην υπό διαμόρφωση τότε μεταψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων.
Τριάντα χρόνια μετά οι τρεις παραπάνω προκλήσεις παραμένουν ως υστερόγραφα ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ως ανοιχτά μέτωπα για την Ε.Ε. των 27.
Η κρίση στην ευρωζώνη αλλά και το σοκ της πανδημίας έχουν θέσει το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην ανάπτυξη χωρίς να βαθύνουν οι κοινωνικές και περιφερειακές αβεβαιότητες, χωρίς αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας που υιοθετήθηκε στο Μάαστριχτ.
Η χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων για το Βερολίνο είναι μια παρένθεση που πρέπει να κλείσει, ενώ για το Παρίσι και τη Ρώμη είναι η απαρχή μιας μόνιμης στροφής χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή ανάκαμψη.
Σε ό,τι αφορά την ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου η μεγαλύτερη εστία έντασης είναι οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που για τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. είναι πλήρως κυρίαρχα κράτη, ενώ για τη Ρωσία είναι αποκλειστική ζώνη επιρροής.
Τέλος, η σταθερότητα στην πρώην Γιουγκοσλαβία είναι εξαιρετικά εύθραυστη με το σημερινό status quo να αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από προτάσεις για αλλαγές συνόρων στο όνομα της εθνικής ομογενοποίησης.
Είναι πλέον σαφές ότι η κατάρρευση του συστήματος της Γιάλτας το 1989-1991 δεν έδωσε τη θέση του σε μια νέα τάξη πραγμάτων αλλά σε μια μεταβατική περίοδο.
Μια μεταβατική περίοδο όχι ακινησίας, αλλά συνεχούς επιδείνωσης των τριών παραπάνω αναπάντητων προκλήσεων.
Το 1991 η τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των 12 έβλεπε τη δυναμική της εμβάθυνσης της ενοποίησης ως στρατηγικό πλεονέκτημα που θα της επέτρεπε να απαντήσει όχι μόνον στις τρεις, αλλά και στις μελλοντικές προκλήσεις.
Τριάντα χρόνια μετά είναι σαφές ότι η Ε.Ε. δεν θέλησε, και δεν μπόρεσε, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11930