Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Στη Γένοβα χτίσαμε την ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα

Γιάννης, Μπουρνούς

Συνέντευξη στον Α.Παναγόπουλο, Αυγή της Κυριακής, 2021-07-25


Η Γένοβα και το Κοινωνικό Φόρουμ άφησαν πολύτιμα πολιτικά ήθη και πρακτικές στην ενότητα της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν

«Η εμπλοκή μας στο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μάς έμαθε να μη φοβόμαστε το χτίσιμο της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα, μας έμαθε ότι άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις, αλλά με κοινούς στόχους, μπορούν να συμμετέχουν, όχι μόνο στους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στα ίδια πολιτικά σχέδια. ‘Έχω την εντύπωση ότι η εμπλοκή της δικής μας Αριστεράς στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, και ειδικά στη διαδικασία δημιουργίας των κοινωνικών φόρουμ, έσπρωξε αποφασιστικά στο να δημιουργηθεί, τρία χρόνια μετά τη Γένοβα, η πρώτη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και, επίσης τρία χρόνια μετά τη Γένοβα, να δημιουργηθεί το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που ο Συνασπισμός έπαιξε νευραλγικό ρόλο στην προώθησή του» τόνισε στην ΑΥΓΗ ο Γιάννης Μπουρνούς, σήμερα βουλευτής Λέσβου του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., πρώην μέλος της ηγεσίας του κόμματος και του Συνασπισμού για θέματα Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Πολιτικής, αλλά και ένας από τους νέους που συμμετείχαν στο Κοινωνικό Φόρουμ της Γένοβας πριν από είκοσι χρόνια.

«Στη Γένοβα τονίσαμε την ανάγκη μεγαλύτερου συντονισμού των κινημάτων, γιατί μας λείπει απελπιστικά μια διεθνής δικτύωση που θα προτείνει ένα εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα για την Ευρώπη και τον κόσμο. Χρειαζόμαστε απελπιστικά παγκόσμιες απαντήσεις, παγκόσμιες λύσεις και χρειαζόμαστε απελπιστικά την επανεμφάνιση των προοδευτικών δυνάμεων στο προσκήνιο» συμπλήρωσε ο Γ. Μπουρνούς.

Οι πρωταγωνιστές του Κοινωνικού Φόρουμ επέστρεψαν στη Γένοβα έπειτα από είκοσι χρόνια.

Ναι, πολλοί επιστρέψαμε έπειτα από είκοσι χρόνια. Συμμετείχα σε δύο συζητήσεις, αυτή που διοργανώθηκε τη Δευτέρα 19 Ιουλίου με τη συμμετοχή των ιταλικών κινημάτων, όπου απηύθυνα και έναν σύντομο χαιρετισμό, και στη διεθνή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά την Τρίτη 20 Ιουλίου, με τις ζωντανές παρεμβάσεις από όλο τον κόσμο, κυρίως από τη Λατινική Αμερική, και όχι μόνο από την Ευρώπη, μέσα από ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Την Τρίτη το απόγευμα συμμετείχα στη συγκέντρωση που έγινε στην πλατεία Αλιμόντα, στο σημείο της δολοφονίας του Κάρλο Τζουλιάνι, όπου μεταξύ άλλων ξεχώρισα τους χαιρετισμούς που έκαναν οι γονείς του, η Άντι και ο Τζουλιάνο Τζουλιάνι, που με συγκίνησαν βαθύτατα.

Συναισθηματικά συγκινηθήκαμε πάρα πολύ από την παρουσία του Μανού Τσάο, που βρέθηκε στην πλατεία Αλιμόντα για να μας θυμίσει ότι πριν από είκοσι χρόνια τον είχαμε ακούσει στη Γένοβα, όπου είχε έρθει για να τραγουδήσει για τους μετανάστες στο Κοινωνικό Φόρουμ. Από τις εκδηλώσεις δεν έλειψαν οι εκπρόσωποι των κομμάτων και των οργανώσεων της ιταλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς και οι νέοι και οι νέες, που έδωσαν και έναν άλλο τόνο. Οι συζητήσεις, οι ομιλίες και οι συναυλίες δημιούργησαν ένα εποικοδομητικό και ωραίο κλίμα, και θα έλεγα έδειξαν μια νέα πτυχή αυτής που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «Γενιά της Γένοβας».

Είδαμε τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., και όχι μόνο, δίπλα στο λιτό μνημείο για τον Κάρλο Τζουλιάνι.

Τοποθέτησα δύο σημαίες στο μνημείο του Κάρλο Τζουλιάνι. Η μία ήταν της τότε Νεολαίας του Συνασπισμού, για να δηλώσω συμβολικά ότι μια μικρή σχετικά οργάνωση νεολαίας είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ελληνική συμμετοχή και παρουσία στη Γένοβα. Με τη σημαία που κατέθεσα νομίζω ότι η γενιά μας, η «Γενιά της Γένοβας», τιμήσαμε τον Κάρλο.

Ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., δεν μπορούσα, είκοσι χρόνια μετά το Κοινωνικό Φόρουμ, να μην αφήσω το μήνυμα ότι με τις νίκες μας, τις ήττες μας, τις αντιφάσεις μας, παραμένουμε ο πόλος που αγωνίζεται στη χώρα μας και στην Ευρώπη για την κοινωνική αλλαγή. Με αυτόν τον τρόπο ήθελα να εκφράσω και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. τη συμπαράστασή μας στα ιταλικά κινήματα, τους Ιταλούς αριστερούς, και, όπως είπα και στη συνέντευξη Τύπου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, να δηλώσω ξανά ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά χρειάζεται επειγόντως μια σημαντική, ενωμένη και δυναμική ιταλική Αριστερά, που δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα.

Η ομιλία σας έτυχε ιδιαίτερα θερμής επιδοκιμασίας από το κοινό, που, εκτός από την προσωπική αναγνώρισή σας από τους πρωταγωνιστές των κινημάτων, αποτελεί και μια αναγνώριση του ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.

Αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχει πολύ κόσμος που, παρά το όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015 στην Ελλάδα και στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και παρά τον αναγκαίο συμβιβασμό που έκανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στον εκβιασμό, είχε και έχει αντιληφθεί τι συνέβη τότε και συνεχίζει να στέκεται σήμερα στο πλάι του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., τόσο από την ιταλική Αριστερά όσο και από τους συλλόγους, τα συνδικάτα και τα κινήματα, και που συνεχίζει να αναγνωρίζει το πόσο σημαντική και σπουδαία ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για την ελληνική και ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά ειδικά και για την ίδια την Ιταλία.

Έχω την εντύπωση ότι η ιταλική Αριστερά δεν ξεχνά τη συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα στις ευρωεκλογές του 2014, με τον σχηματισμό του ψηφοδελτίου «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα», που επέτρεψε την τελευταία εκπροσώπηση της ιταλικής Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είδαν ότι δεν διστάσαμε να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να βοηθήσουμε την ιταλική Αριστερά και μάλιστα τη στιγμή που αντιμετωπίζαμε πολλά προβλήματα στη χώρα μας, γεγονός που οδήγησε να καλλιεργηθεί μεγάλη εκτίμηση και αγάπη και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Με τη «Γενιά της Γένοβας» συνεχίσαμε τον κοινό βηματισμό μας, δεν χάσαμε τις επαφές μας και, παρά το γεγονός ότι οι Ιταλοί σύντροφοί μας μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετικές πολιτικές εκφράσεις, δεν παύουμε να έχουμε κοινούς προβληματισμούς και όταν βρισκόμαστε να συνεχίζουμε τη συζήτηση από το σημείο που την είχαμε διακόψει. Υπάρχει μια σχέση ειλικρίνειας, αγάπης, σεβασμού και αναζήτησης κοινών δράσεων.

Αυτές τις ημέρες στη Γένοβα είπατε: «Είστε η αρρώστια, είμαστε η γιατρειά». Ποια είναι η σχέση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης του 2001 με τον αγώνα για την έξοδο από την πανδημία το 2021, που δεχόμαστε παγκοσμίως μια μεγάλη επίθεση κατά των δικαιωμάτων μας;

Ο νεοφιλελευθερισμός, μπροστά στα δραματικά αδιέξοδα όπου έχει οδηγηθεί, προσπαθεί να τα υπερβεί βάζοντας σε εφαρμογή ένα πολύ μεγάλο βιοπολιτισμικό πείραμα. Αν δούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την πανδημία, την απομόνωση και τον εγκλεισμό των ανθρώπων -που σε πάρα πολλές περιπτώσεις ήταν αναγκαίος, όπως στο πρώτο lockdown που έγινε στην Ελλάδα, για να ανακοπεί η διασπορά του ιού, διότι μετά τα έκανε θάλασσα η κυβέρνηση Μητσοτάκη-, χρησιμοποιούν τον εγκλεισμό των ανθρώπων γιατί γνωρίζουν ότι είναι πολύ δύσκολο να λειτουργήσουν οι κοινωνικοί φορείς, προκειμένου να περάσουν από τα Κοινοβούλια, όπως το ζούμε με τον χειρότερο τρόπο στην Ελλάδα, οτιδήποτε δεν θα μπορούσε να περάσει σε προηγούμενη φάση λόγω της κινητοποίησης της κοινωνίας.

Δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμη και στη διαχείριση της πανδημίας, εάν τη δούμε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουμε μια άλλη απόδειξη της κρίσης ταυτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διαχείριση της εκστρατείας των εμβολιασμών απέδειξε, όπως είχε συμβεί και με την οικονομική και προσφυγική κρίση, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε βαθύτερη υπαρξιακή κρίση. Το γεγονός ότι σε μια κατάσταση κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου η ευρωπαϊκή ηγεσία, υπό την ηγεμονία της γερμανικής Δεξιάς, επέλεξε και πάλι να βάλει στο προσκήνιο τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών και ειδικά του γερμανικής προέλευσης εμβολίου, αντί να πάει σε μια πολυμερή συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα, που ανέπτυξαν εμβόλια, προκειμένου να έχουμε πιο έγκαιρα μεγαλύτερη κάλυψη του ευρωπαϊκού πληθυσμού σε εμβόλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση προτίμησε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική, που στην Ελλάδα μεγεθύνθηκε στο δεκαπλάσια από την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Μητσοτάκη, να παίξει τον εμπορικό πόλεμο που εξελίχθηκε μεταξύ Pfizer και AstraZeneca και εάν θα πρέπει να κάνουμε ή όχι το εμβόλιο της AstraZeneca, να αλλάζει διαρκώς αποφάσεις για το ποιες πληθυσμιακές ομάδες θα κάνουν το ένα ή το άλλο εμβόλιο, αντί να στοχεύσουμε να εμβολιάσουμε το ταχύτερο δυνατόν τους περισσότερους ανθρώπους.

Αρνήθηκαν επίσης την άρση των πατεντών για φθηνά εμβόλια στον φτωχό κόσμο.

Η απόδειξη της βαθύτατης κρίσης ταυτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ειδικά στην περίπτωση της άρσης των πατεντών, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση τοποθετήθηκε δεξιότερα ακόμη και από την αμερικανική κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπήκε στη συζήτηση, έστω σε αρχικό στάδιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την παρέμβαση της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, έκοψε τη συζήτηση αμέσως.

Είδα τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες στη Γένοβα να χειροκροτούν όταν αναφέρθηκε το γεγονός ότι εκπροσωπείτε τη Λέσβο στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Σε όλες μου τις συζητήσεις, αλλά και στη συνέντευξή μου στην εφημερίδα Μανιφέστο, το θέμα της αναφοράς ότι είμαι βουλευτής Λέσβου μετέφερε κάθε συζήτηση στο μεταναστευτικό και στο πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε να διαχειριστεί άλλη μια κρίση. Μια κρίση που δεν ήρθε για να φύγει, αλλά μια κρίση που θα έχει συνέχεια, την κρίση της διαχείρισης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.

Μέχρι σήμερα υπάρχει μια απελπιστική έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Απελπιστική έλλειψη ενός οργανωμένου προγράμματος μετεγκατάστασης στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και το χειρότερο είναι ότι με το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης παγιώνεται και δικαιώνεται η στάση των χωρών του Βίσεγκραντ. Γιατί αντί να περιλαμβάνει υποχρεωτική αλληλεγγύη, δηλαδή υποχρεωτικό πρόγραμμα μετεγκαταστάσεων, λέει ότι όποια χώρα δεν θέλει να πάρει αναγνωρισμένους πρόσφυγες από τις χώρες εισόδου, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία, μπορεί σε αντάλλαγμα να προσφέρει κάποια χρηματικά ποσά και δωρεές.

Πριν από λίγες ημέρες ήρθε εδώ και στη Λέσβο σε επίσκεψη μια αντιπροσωπεία της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Βίκτορ Όρμπαν, που ήρθαν να εγκαινιάσουν την ανακαίνιση ενός εξωκκλησιού δίπλα στο παλιό Κέντρο Μεταναστών της Μόριας, που έχει καταστραφεί, και για το οποίο η κυβέρνηση Όρμπαν έκανε τεράστιο θέμα για το πόσο γενναιόδωρη είναι γιατί δώρισε 10 χιλιάδες ευρώ. Αυτά είναι τα πρώτα σημάδια του νέου Συμφώνου Μετανάστευσης πριν καν παγιωθεί και εφαρμοστεί. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη όπως τη σκέφτονται η κυρία Φον Ντερ Λάιεν και ο κύριος Σχοινάς, δικαιώνοντας απολύτως τη θέση των χωρών του Βίσεγκραντ. Καταδικάζοντας τα νησιά του Αιγαίου να γίνουν μια μόνιμη φυλακή ψυχών με τεράστια Κέντρα Μεταναστών που θα κατασκευαστούν, με σκανδαλώδη ποσά που θα δαπανηθούν. Μόνο τα δύο καινούργια Κέντρα της Λέσβου θα κοστίσουν 120 εκατ. ευρώ. Τώρα έρχεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που πολιτεύτηκες πριν το 2019 με μια ακροδεξιά και ξενοφοβική ρητορική, να μετατραπεί στον καλύτερο διαχειριστή και δεσμοφύλακα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τι σήμαινε πριν από είκοσι χρόνια για έναν νεολαίο της Νεολαίας του Συνασπισμού η Γένοβα;

Η Νεολαία Συνασπισμού συμμετείχε με εκπρόσωπό της στο 1ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, λίγους μήνες πριν από το Κοινωνικό Φόρουμ της Γένοβας, συμμετείχε τον Σεπτέμβριο του 2000 στις διαδηλώσεις στην Πράγα, αλλά το αποκορύφωμα της συμμετοχής μας στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε από τη Γένοβα.

Η Ελληνική Επιτροπή για τη διαδήλωση στη Γένοβα είχε φτάσει στην ιταλική πόλη με 1.800 άτομα, ενώ 150 άλλοι ακτιβιστές δεν έφτασαν ποτέ γιατί τους σταμάτησε η αστυνομία του Μπερλουσκόνι στο λιμάνι της Αγκόνα και απελάθηκαν παράνομα και με βία, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο Αλέξης Τσίπρας.

Η Νεολαία του Συνασπισμού, παρά το μικρό της μέγεθος τότε, αντιλήφθηκε εγκαίρως, όπως και το κόμμα του Συνασπισμού, ότι αυτό το νέο κίνημα έχει πολύ ενδιαφέροντα και μαζικά χαρακτηριστικά, βρέθηκε από πολύ νωρίς στις διεργασίες του και κατόρθωσε να διοργανώσει πολύ μεγάλες αποστολές, που μετά τη Γένοβα βρέθηκαν στα Κοινωνικά Φόρουμ της Φλωρεντίας, του Παρισιού, ενώ πρωτοστάτησε και στη διοργάνωση του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ της Αθήνας το 2006, όπου είδαμε μια διαδήλωση 100 χιλιάδων ανθρώπων να διασχίζει την Αθήνα.

Η Γένοβα και το Κοινωνικό Φόρουμ άφησαν πολύτιμα πολιτικά ήθη και πρακτικές στην ενότητα της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά και στην ανάδειξη μιας γενιάς ανθρώπων που μέσα από το κίνημα αφουγκράστηκαν τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών αγώνων, από τους Ζαπατίστας και τα νικηφόρα πολιτικά εγχειρήματα της Λατινικής Αμερικής μέχρι το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής στην Ευρώπη, με ιδιαίτερη επιρροή τότε από το ιταλικό κίνημα και την ιταλική Αριστερά.

Αυτή η γενιά, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, βρίσκεται στα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., δεν έχει σταματήσει να είναι ενεργή πολιτικά και συνεχίζει να δίνει τη μάχη για έναν άλλο κόσμο, που είναι εφικτός.


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11986