Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Το δικό μας Μίσιγκαν

Παύλος, Τσίμας

KReport, 2021-09-26


Συνέβη στην Πολιτεία του Μίσιγκαν, την άνοιξη του 2020. Η Πολιτεία αντιμετώπιζε μια φονική έξαρση της πανδημίας, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, όπως το Ντιτρόιτ, όπου ζει η μαύρη πλειοψηφία. Η κυβερνήτης επέβαλε, κόντρα στις προτιμήσεις του Λευκού Οίκου, αυστηρούς περιορισμούς στις μετακινήσεις, διακοπή λειτουργίας πολλών επιχειρήσεων και, φυσικά, χρήση μάσκας παντού. Ένας παραδοσιακός κουρέας, σε μια πολύ μικρή, επαρχιακή πόλη, που επέμενε να κρατά το «αντιστασιακό» κουρείο του ανοιχτό και να κουρεύει (χωρίς μάσκα) εκατοντάδες πελάτες που έφθαναν κάθε μέρα και από άλλες Πολιτείες, για να τουσυμπαρασταθούν, έγινε τοπικός ήρωας. Οργανώσεις λευκών «πατριωτών» οργάνωναν διαδηλώσεις κατά των μέτρων, στις οποίες οι διαδηλωτές πήγαιναν συνήθως με το τουφέκι τους, το διαδίκτυο είχε πλημμυρίσει απειλές κατά της ζωής της κυβερνήτου και, ένα βροχερό απόγευμα του Μαΐου, μια διαδήλωση εξελίχθηκε
σε εισβολή. Βαριά οπλισμένοι διαδηλωτές, με στολές παραλλαγής, καπελάκια America First, σημαίες της κοινοπολιτείας του νότου και κρεμάλες στα χέρια, εισέβαλαν στο κτίριο του Καπιτωλίου στο Λάνσινγκ, διεκδικώντας «ελευθερία»- από τις μάσκες και τις υγειονομικές απαγορεύσεις. Ήταν μια πρόβα αυτού που θα συνέβαινε στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον λίγους μήνες αργότερα.

Στο μεταξύ, στις προεδρικές εκλογές, ο Μπάιντεν κέρδισε για 150.000 ψήφους την κρίσιμη Πολιτεία του Μίσιγκαν, ο Λευκός Οίκος άλλαξε χέρια και πήρε επιτέλους στα σοβαρά την πανδημία, μια μεγάλη καμπάνια εμβολιασμού άρχισε να τρέχει. Μα το κλίμα του διχασμού έμεινε ζωντανό. Και μεταφέρθηκε από τις μάσκες (που είχαν γίνει σύμβολο πολιτικής προτίμησης: Αν την φοράς, ψηφίζεις Μπάιντεν, αν την περιφρονείς, ψηφίζεις Τραμπ) στους εμβολιασμούς.

Τα ποσοστά εμβολιασμού στις ΗΠΑ, γενικά, παρά τα άφθονα μέσα και τα πολλά κίνητρα, παραμένουν μακρυά από τον στόχο του 70% που είχε τεθεί για τον περασμένο Ιούλιο, κολλημένα στο 63%, στα ίδια επίπεδα με την Ελλάδα ή την
Τουρκία. Στις πολλές και συστηματικές έρευνες που διεξάγονται, αναζητώντας το κοινωνικό και πολιτικό προφίλ της άρνησης του εμβολίου, η εικόνα είναι εντυπωσιακή. Μπορεί οι γυναίκες να εμβολιάζονται περισσότερο από τους άνδρες (71%-67%), οι μαύροι από τους λευκούς (76-66), οι κάτοικοι των πόλεων περισσότερο από όσους ζούν στην επαρχία (79-52), εκείνοι που πήραν ανώτερη μόρφωση από όσους δεν πήραν (80-60), μα η μεγαλύτερη διαφορά, άβυσσος αληθινή, που χωρίζει εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, παραμένει η πολιτική ταυτότητα. Όσοι ψήφισαν Μπάιντεν στις τελευταίες εκλογές έχουν εμβολιαστεί σε ποσοστό 91%. Όσοι ψήφισαν Τραμπ, σε ποσοστό 50% (τα στοιχεία από πρόσφατη έρευνα του δικτύου NBC).

Και στην Γερμανία οι «αγανακτισμένοι» με τα υγειονομικά μέτρα διαδήλωναν συχνά κι έκαναν και μια απόπειρα εισβολής στο Ράιχσταγκ. Και σε άλλες χώρες υπήρξαν πολιτικές δυνάμεις, όπως το AfD στην Γερμανία ή το Vox στην Ισπανία, που έκαναν πολιτική επένδυση στις αντιδράσεις κατά των υγειονομικών μέτρων πρώτα, των εμβολίων κατόπιν. Αλλά οι καμπάνιες τους παρέμειναν περιθωριακές και ακραία
μειοψηφικές. Καμιά πολιτική δύναμη με σοβαρή επιρροή δεν συντάχθηκε με τον αντι-εμβολιασμό οπουδήποτε στην Ευρώπη (η Ιταλική Λέγκα, που φλέρταρε για καιρό με την ιδέα, πήγε τελικά με το ρεύμα και υπερψήφισε τα αυστηρα μέτρα Ντράγκι). Και μολονότι σε όλες σχεδόν τις χώρες διαμορφώνεται ένα αντιεμβολιαστικό ρεύμα με κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, σε καμμία η άρνηση ή ο δισταγμός απέναντι στα εμβόλια δεν έχει αποκτήσει στέρεη και πολωμένη πολιτική ταυτότητα, όπως στις ΗΠΑ. Συμπέρασμα: Δεν είναι τα μέτρα ή τα εμβόλια που δημιουργούν τις αντιδράσεις ή τροφοδοτούν την πόλωση. Είναι η πόλωση που,
όπου κυριαρχεί, τινάζει στον αέρα την διαδικασία εμβολιασμού και την εφαρμογή των μέτρων. Κι αυτό είναι ένα καλό μάθημα για όσους (παρʼ ημίν αφθονούν) αντιλαμβάνονται την πολιτική ως παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπου ό,τι χάνει ο
ένας το κερδίζει ο άλλος, όπου κάθε μέσο είναι θεμιτό αν εξυπηρετεί τον σκοπό και όπου ο σκοπός είναι μόνον ένας- η εξουσία.

Ευτυχώς, όμως. Ενώ το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει διαμορφωθεί ως ακραία ανταγωνιστικό, όπου ο ανταγωνισμός των κομμάτων είναι ασυμφιλίωτος, η δίψα για εξουσία δεν επιτρέπει συναινέσεις- η μνεία και μόνον του όρου προκαλεί χλευασμόκαι όπου όλες οι συζητήσεις, για οποιοδήποτε θέμα (κατά τον κ. Σπίρτζη ακόμη και με αφορμή μια δολοφονία) καταλήγουν σε ένα «φύγε εσύ να έρθω εγώ», το θέμα
της πανδημίας φαίνεται, ως εκ θαύματος, να δραπετεύει από τον κανόνα. Οι προσπάθειες που έγιναν να μπει και η πανδημία στο παιχνίδι του κομματικού ανταγωνισμού- και ήταν πολλές, συστηματικές, καθημερινές σχεδόν- σκόνταψαν σε μια απροθυμία του ακροατηρίου να τις παρακολουθήσει. Ο Πολάκης έμεινε μοναδικό δείγμα εκπροσώπου του αντί-εμβολιαστικού ανορθολογισμού στην κεντρική πολιτική σκηνή και, με τα πολλά, αποδοκιμάστηκε. Και μια έρευνα, πριν
λίγες μέρες, της εταιρίας PULSE για τον ΣΚΑΙ, επιβεβαίωσε τα καλά νέα. Η γραμμή που χωρίζει τους εμβολιασμένους από τους ανεμβολίαστους και τους αντιεμβολιαστές, δεν συμπίπτει καθόλου με τις κομματικές γραμμές, δεν αφορά στις πολιτικές ταυτότητες. Με βάση την ψήφο στις τελευταίες εκλογές, οι εμβολιασμένοι αντιπροσωπεύουν παρόμοια ποσοστά στο εκλογικό σώμα των δημοκρατικών κομμάτων. Έχουν εμβολιαστεί ή έχουν ραντεβού το 80% των ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, 78% του ΚΚΕ και 77% του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουμε, φυσικά, κι εμείς το δικό μας Μίσιγκαν. Μια δικτύωση πολιτικάντικου ανορθολογισμού που προσπαθεί να μετατρέψει τους φόβους και τους δισταγμούς απέναντι στο εμβόλιο σε «αντί-συστημικό κίνημα» αγανακτισμένων αντίεμβολιαστών. Οι εκπρόσωποί του πρωταγωνιστούν σε διάφορα χάπενινγκς, σε σχολεία και νοσοκομεία, και προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την δίψα των μίντια για ευπώλητη παλαβομάρα. Αλλά το δικό μας Μίσιγκαν παραμένει περιθωριακό και περιθωριοποιημένο, χωρίς μεγάφωνο και αναμεταδότη στην πολιτική σκηνή. Είναι μια αξιοσημείωτη διαφορά με ό,τι συνέβαινε στα πρώτα χρόνια της χρεοκοπίας,
όπου οι πιο ακραίες θεωρίες συνομωσίας, από τα CDS και τους «υδατάνθρακες» του Καμένου και τα «απεχθή και επαχθή χρέη» ως τα ομόλογα του Σώρα, έβρισκαν πρωινό στασίδι στην τηλεόραση και (με εξαίρεση τον Σώρα) προστασία κάτω από πολιτικές φτερούγες . Τώρα, ευτυχώς μένουν, πολιτικά, στα αζήτητα. Κι αυτό μπορεί να βοηθά την δύσκολη προσπάθεια να επιτευχθεί η δια των εμβολίων ανοσία.
Δείχνει όμως σίγουρα μια καλή ανοσία της Δημοκρατίας- με πολλά βάσανα κατακτημένη.


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12180