Επαρχιώτης στην Ομόνοια, μες το ψιλόβροχο του Μάη
Τάκης, Καμπύλης
KReport, 2021-10-18
H εικόνα είναι ξεχασμένη σήμερα αλλά, το 1981, ήταν καθημερινή στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και βέβαια πρωτόγνωρη για τους πρωτοετείς φοιτητές από την επαρχία: Κάθε βράδυ, στο δελτίο ειδήσεων (δύο κανάλια υπήρχαν) πολλοί περαστικοί στο εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας συγκεντρώνονταν μπροστά από τις βιτρίνες με τα τότε καταναλωτικά φετίχ, τις έγχρωμες τηλεοράσεις που ήταν όλες σε λειτουργία. Ακριβώς μια βδομάδα μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ ήταν αδύνατο να βρεις θέση. Όχι μόνο σε Σταδίου, Δραγατσανίου, Πανεπιστημίου και Πατησίων. Ακόμη και στα μικρότερα καταστήματα μακριά από το Κέντρο. Ήταν η ώρα της προβολής της πρώτης συνέντευξης του Ανδρέα Παπανδρέου και μάλιστα στους κατόχους των «βάσεων του θανάτου» , στο αμερικανικό ABC. Είχαν προηγηθεί τα fake news της εποχής και προεξοφλούνταν δραματικές (ή εθνικά περήφανες) στάσεις. Περίπου δύο, τρεις, ώρες πριν την προβολή της συνέντευξης, εκατοντάδες νέοι, οι περισσότεροι φοιτητές από την επαρχία, άρχισαν να συγκεντρώνονται στην Ομόνοια. Δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα ή κινητά αλλά μ’ έναν σχεδόν μαγικό τρόπο όλοι οι πρωτοετείς από την επαρχία ήδη από την πρώτη μέρα γνώριζαν σε ποιες ακριβώς περιοχές της Ομόνοιας θα έβρισκαν συντοπίτες. Για παράδειγμα με κέντρο το φαρμακείο του Μπακάκου και σε ημικύκλιο από την Αθηνάς μέχρι την 3ης Σεπτεμβρίου συναντούσες ολόκληρη την Πελοπόννησο. Περίπου μία ώρα πριν τη συνέντευξη του Ανδρέα στο ABC, από στόμα σε στόμα κυκλοφόρησε το σύνθημα «πάμε να πιάσουμε θέσεις» και τότε, σαν σε πορεία, μερικές χιλιάδες επαρχιώτες φοιτητές ξεχύθηκαν στις εξόδους προς τους βασικούς εμπορικούς δρόμους του Κέντρου. Η Μεταπολίτευση δεν ήταν κοινή εμπειρία σε όλη την Ελλάδα. Ιδίως τα πρώτα χρόνια, η επαρχία παρέμενε ακόμη πολύ μακριά από την Αθήνα. Το 1980 σε πολλά Λύκεια της επαρχίας η πιο συνηθισμένη αποβολή ήταν η μαθητική γιορτή για το Πολυτεχνείο. Οι «αρχές του τόπου» στις κλειστές κοινωνίες των μικρών επαρχιακών πόλεων μύριζαν ακόμη μπριγιαντίνη και λιβάνι. Τα Λύκεια είχαν γίνει μεικτά μόλις πριν τρία χρόνια και η «σύλληψη» σε ντισκοτέκ παρέμενε αιτία σφοδρών καυγάδων σε οικογένεια και σχολείο. Κι αν αγόραζες την Αυγή στο περίπτερο, ο πατέρας σου και ο λυκειάρχης το είχαν ήδη μάθει -αν αγόραζες Ριζοσπάστη το μάθαιναν κι οι γείτονες. Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη παρέμενε, ακόμη, μία αιτία εσωτερικής μετανάστευσης, ενώ ο γκέι ήταν «εύλογος» στόχος. Η χουντική κοινωνική συμβατικότητα ακόμη επιβίωνε. Εκείνο το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου 1981, ξαφνικά, μόλις οι εκατοντάδες τηλεοράσεις στο Κέντρο της Αθήνας συντονίστηκαν, όλοι σώπασαν. Περίμεναν όρθιοι, ο ένας δίπλα στον άλλο, αμίλητοι. Και μετά άρχισαν τα επιφωνήματα, τα χειροκροτήματα, οι αποδοκιμασίες (στις ερωτήσεις των δύο δημοσιογράφων): Πώς ξεγλίστρησε στην ερώτηση γιατί «ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας» ή πως η ρητορική του για τη «νέα Ελλάδα» έβαζε επιτέλους στο τραπέζι το καταδιωγμένο παρελθόν της μισής Ελλάδας, τους γονείς αυτών των φοιτητών που στέκονταν τώρα μπροστά στις τηλεοράσεις. Επίσης έβαζε απέναντι πολλούς από τους τότε λυκειάρχες ή καθηγητές Πανεπιστημίου που είχαν παραμείνει φρουροί της ακίνητης πουριτανικής χουντικής κοινωνίας. Και όσον αφορά αυτό το κομμάτι του «συμβολαίου με το λαό» , τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό, ο Ανδρέας το τήρησε. Η 18η Οκτωβρίου ήταν η αφετηρία.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12269