Με αφορμή το γεγονός ότι η χώρα μας επανήλθε στην πεπατημένη των στρατιωτικών εξοπλισμών, καλό είναι να θυμηθούμε ένα ιστορικό προηγούμενο αντλώντας από τη διεθνή σκηνή της δεκαετίας του 1980. Η άνοδος στην εξουσία νεοφιλελεύθερων ηγετών, όπως η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1979 και ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν στις ΗΠΑ το 1981, είχε εντείνει τον ανταγωνισμό Ανατολής-Δύσης. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε αναβιώσει και μετεξελιχθεί σε μια νέα κούρσα εξοπλισμών με στόχο την υπεροπλία, όχι μόνο στα συμβατικά, αλλά κυρίως στα πυρηνικά όπλα.
Η αναγγελία του Ρίγκαν για τη χρηματοδότηση ενός μεγαλεπήβολου έργου στρατιωτικοποίησης του Διαστήματος, το οποίο είχε λάβει την ανεπίσημη ονομασία «Πόλεμος των άστρων», ενίσχυσε την ένταση. Μεταξύ άλλων, το έργο προέβλεπε την ανάπτυξη τεχνητών δορυφόρων γύρω από τη Γη, οπλισμένων με ειδικές συσκευές λέιζερ. Θεωρητικά, τα όπλα αυτά θα ήταν σε θέση να καταρρίψουν οποιονδήποτε σοβιετικό πύραυλο με πυρηνική ή συμβατική γόμωση, συγκροτώντας μια δορυφορική αντιβαλλιστική «ομπρέλα» προστασίας του δυτικού κόσμου.
Από τα πρώτα στάδια επεξεργασίας του σχεδίου αυτού έγινε αντιληπτό ότι βασική προϋπόθεση υλοποίησής του ήταν η ύπαρξη ισχυρών υπολογιστικών συστημάτων με αυξημένες επιδόσεις υπολογιστικής ισχύος για την εκτέλεση προηγμένου λογισμικού αναγνώρισης των εχθρικών πυραύλων, υπολογισμού των τροχιών τους, υπολογισμού των παραμέτρων βολής για την κατάρριψή τους και βελτιστοποίηση του χρονοπρογραμματισμού ενεργοποίησης αντίμετρων, μέσω συντονισμένων πυρών από τα διαθέσιμα δορυφορικά και επίγεια όπλα. Ολα αυτά θα έπρεπε να γίνουν σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή στο πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα που διαρκούσε η πτήση του εχθρικού πυραύλου από τη στιγμή της εκτόξευσής του μέχρι ένα σημείο της τροχιάς του που να είναι αρκετά απομακρυσμένο από τον τελικό του στόχο, ώστε η κατάρριψή του να μην έχει ουσιαστικές επιπτώσεις.
Ενάντια σε αυτό το σχέδιο είχαν ξεσηκωθεί κυβερνήσεις, πολιτικές προσωπικότητες και κόμματα, μαζικοί φορείς και οργανώσεις του ευρύτερου φιλειρηνικού κινήματος, αλλά και αρκετοί επιστήμονες, κάποιοι από τους οποίους με παγκόσμιο κύρος και αναγνώριση. Ανάμεσά τους και ο Ντέιβιντ Μπομ (1917-1992), ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους φυσικούς του 20ού αιώνα. Με ένα καίριο άρθρο του, ο Μπομ κατέδειξε ότι τα υπολογιστικά συστήματα της εποχής δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αξιόπιστα το έργο, αποκαλύπτοντας ότι πρόκειται για μια μη υλοποιήσιμη φενάκη. Γι’ αυτό και το έργο εγκαταλείφθηκε.
Απ’ όλα τα παραπάνω, αν είναι να κρατήσουμε κάτι ας είναι δύο πολύ σημαντικές διαπιστώσεις: πρώτον, το πού μπορεί να οδηγήσει ο παραλογισμός των ανταγωνισμών και των ατελεύτητων στρατιωτικών εξοπλισμών· δεύτερον, τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν αποφασιστικές παρεμβάσεις της επιστημονικής κοινότητας στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12280