Παράπλευρες ενεργειακές και μη παρεμβάσεις
Στάθης, Λουκάς
Αυγή, 2006-06-17
Ημέρες γεμάτες γεγονότα, κοινωνικών συμπεριφορών και λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, που κάνουν να περάσουν απαρατήρητα άλλα γεγονότα και μικρές ειδήσεις που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το φυσικό /χημικό μέγεθος, ενέργεια, που από τις εξυπηρετήσεις που μας προσφέρει και τις οικονομικές του συνέπειες εξαρτάται η ποιότητα της καθημερινότητας μας.
Πρώτον:Ας ξεκινήσουμε από την απλή διαπίστωση ότι την περασμένη Δευτέρα (5/06/06) ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Προστασίας Περιβάλλοντος. Γιορτές και πανηγύρια των επισήμων του ΥΠΕΧΩΔΕ που προσπαθούν να αποκρύψουν, χωρίς κίνδυνο υπερβολής, την γυμνότητα μιας περιβαλλοντικής πολιτικής. Που είναι κοινά αποδεκτό, αν πράγματι υπάρχει, ότι πέρα από την διαφύλαξη και καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής και κυρίως των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων – που συνήθως διαμένουν στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές- συμβάλουν στον εκσυγχρονισμό του συστήματος χώρα και στην ενίσχυση της απασχόλησης.
Από το παραπάνω Υπουργείο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό :
Ο περιορισμός των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα – και άλλων αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο θερμοκηπίου-και αυτό διαμόρφωσε το ΕΣΚΔΕ ( Εθνικό Σχέδιο Δικαιωμάτων Κατανομής Δικαιωμάτων Εκπομπών).
Θα αφήσουμε στην άκρη το πασίγνωστο γεγονός ότι έχουμε ξεπεράσει ήδη το όριο αύξησης, κατά 25% των εκπομπών σε σχέση με το 1990, που μας είχε απονεμηθεί. Ένα από τα βασικά εργαλεία για την μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα είναι και η εφαρμογή στην Ελλάδα - από τις 6/01/06 – της Οδηγίας 2002/91/ΕΚ για την ενεργειακή μελέτη των κτιρίων, που θα συνέβαλε στην καλύτερη ενεργειακή συμπεριφορά των νέων κτιρίων καθώς και στην βελτίωση εκείνης μιας σειράς παλιών κτιρίων επάνω από 1000 τ.μ όταν ανακατασκευάζονται. Στην ουσία ο σκοπός της Οδηγίας είναι να καθορίσει μια σειρά από παραμέτρους, συνθήκες και μεθοδολογίες που θα επιτρέπουν να εκτιμηθεί η ενεργειακή επίδοση των κτιρίων και να κάνουν την αγορά πιο διαφανή από ενεργειακή σκοπιά. Η Οδηγία καθιστά υποχρεωτική και την έκδοση ενός ενεργειακού πιστοποιητικού που θα συνοδεύει το κτίριο: μια κλίμακα ταξινόμησης που πηγαίνει από την τάξη Α (πολύ χαμηλή κατανάλωση ενέργειας, πολύ καλή ενεργειακή επίδοση) στην κατηγορία G (πολύ μεγάλη κατανάλωση ενέργειας, κάκιστη ενεργειακή επίδοση) όμοια με εκείνη που χρησιμοποιείται για τα αυτοκίνητα ή τα ψυγεία. Με αυτό τον τόπο η ενεργειακή συμπεριφορά του κτιρίου γίνεται ένας παράγοντας που μπορεί να μετρηθεί με μια απλή κλίμακα αξιών και κατά συνέπεια θα γίνει ένας παράγοντας αξιοποίησης του ίδιου του κτιρίου. Πέρα από το γεγονός ότι έχουν χαθεί ήδη έξι μήνες, και το νομοσχέδιο για την εφαρμογή της Οδηγίας στη χώρα μας επωάζεται ακόμα στα γραφεία των σχετικών υπουργείων, οι άδειες που έχουν ήδη εκδοθεί (και μάλιστα κατά το τέλος του 2005) καθιστούν φρούδα την εκτίμηση για καινούργιες οικοδομές με βελτιωμένη ενεργειακή συμπεριφορά για τα δύο τρία προσεχή έτη και επόμενα με έντονες θετικές επιπτώσεις στην μείωση των εκπομπών. Φαίνεται ότι εσαεί στις προσεγγίσεις τέτοιων θεμάτων από την μεριά των εκάστοτε υπευθύνων πολιτικών του Υπουργείου μετράει τα μέγιστα όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση η δημαγωγική αντίδραση των εργολάβων κατασκευαστών – «θ’ αυξηθεί το κόστος της λαϊκής κατοικίας»- παρά η φροντίδα για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του συστήματος χώρα, την ενίσχυση της απασχόλησης και την προστασία του περιβάλλοντος.
Στην παραπάνω κατάσταση συμβάλλει βέβαια ότι το αρμόδιο Υπουργείο μας ονομάζεται Υπουργείο Προστασίας Περιβάλλοντος και Δημοσίων Έργων. Όπου το πρώτο συνθετικό παίζει βασικά το ρόλο της θεραπαινίδας ή πιο νεοελληνικά της οδαλίσκης ή παλλακίδας του δευτέρου συνθετικού. Ενώ σκηνοθέτης της εικονικής πραγματικότητας προστασίας του περιβάλλοντος είναι ο εκάστοτε υπουργός Δημοσίων Έργων μεταμφιεσμένος σε «υπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ».
Δεύτερον:Το ότι οι κυβερνώντες μας, πολλάκις, όχι μόνο μιλάν αλλά και δράνε στα πλαίσια μιας εικονικής πραγματικότητας επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τους συχνούς ισχυρισμούς τους ότι τα έργα τους δεν γίνονται κατανοητά λόγω έλλειψης «επικοινωνιακής πολιτικής» αλλά και από την είδηση που συνάντησα ταξιδεύοντας στο διαδίκτυο: Η Κίνα συνήψε συμφωνία με μια ιταλική βιομηχανία για την εγκατάσταση συστημάτων ηλιακής θέρμανσης στα υπό κατασκευή ολυμπιακά χωριά και για την κατασκευή εργοστασίου για την παραγωγή αυτών των συστημάτων ώστε στη συνέχεια να διατεθούν στην αγορά. Μας είχαν ξεκουφάνει ότι οι Ολυμπιακοί θα ήταν «το όραμα», ο μοχλός για τον συνολικό εκσυγχρονισμό του συστήματος χώρα δηλ. των παραγωγικών του δομών, λειτουργιών, εξυπηρετήσεων κλπ .Υποθέτω ότι μια και έχουμε μια καλή βιομηχανία ηλιακών συλλεκτών (δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε η πρώτη -στην Ε.Ε- σε εγκαταστημένους θερμικούς ηλιακούς συλλέκτες) καθώς και στοιχείων συστημάτων θέρμανσης δεν θα ήταν δύσκολο να χρησιμοποιηθεί η «πρόκληση» των ολυμπιακών αγώνων για ένα παρα πέρα βήμα, για ένα παραπάνω άλμα αυτού του βιομηχανικού τομέα. Τίποτε όμως παρόμοιο δεν συνέβήκε, «άνθρακας ο θησαυρός». Αντίθετα φτιάξαμε ολυμπιακά χωριά και κλειστούς αθλητικούς χώρους λες και επιστρέφαμε, με ταξίδι επιστημονικής, φαντασίας στη δεκαετία του 1950. Οι τελευταίοι είναι ενεργοβόροι στη λειτουργία τους, μια και οι δαπάνες για ενέργεια αγγίζουν το 40% των λειτουργικών δαπανών, στο «πυρ το εξώτερον», βέβαια, η συμπαραγωγή ( θερμικής και ηλεκτρικής ενέργειας που εξοικονομεί από 25 % έως 40% σε σχέση με τη χωριστή παραγωγή των δύο μεγεθών ) που θα μπορούσε να περιορίσει την οικονομική, ενεργειακή σπατάλη και την οικολογική ρύπανση. Ενώ, ωιμέ, ανοίγεται μπροστά μας η εικοσαετία του «ψυχρού ενεργειακού πολέμου». Αφού όμως δεν μπορούμε να πουλήσουμε στους Κινέζους ηλιακή θερμική τεχνολογία, ούτε βέβαια την διατροφική τεχνογνωσία και τα γεωργικά προϊόντα της μεσογειακής δίαιτας μια και βουλιάζουμε στον «φασφουντισμό», θα τους πουλήσουμε την άϋλη τεχνογνωσία «των συστημάτων ασφαλείας των ολυμπιακών αγώνων»!!.
Τα παραπάνω δεν οφείλονται στην έλλειψη οράματος που να υποβοηθήσει την ανάπτυξη του συστήματος χώρα (δηλ. των βιομηχανικών του δομών και επιχειρήσεων γιατί μόνο αυτές ανταγωνίζονται στην παγκόσμια αγορά) αλλά ακριβώς στο αντίθετο: οι κυβερνώντες έχουν κάμει την συνειδητή επιλογή του περάσματος από την βιομηχανική εποχή της ενέργειας-πετρελαίου σε εκείνη του μικροτσίπ και των «άϋλων» παραγωγικών διαδικασιών που είναι οι μόνες ικανές να προστατέψουν το ανθρώπινο και φυσικό, περιβάλλον. Αυτό ακριβώς το λόγο εξυπηρετεί και η ενίσχυση της παραπέρα «μερικής» καταπάτησης ακτών, δασών κλπ μια και ενισχύει την ικανότητα περίσκεψης και εγκεφαλικών επεξεργασιών των υποκειμένων των «άϋλων» παραγωγικών διαδικασιών.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1230