Οταν έγινε το πραξικόπημα, ήμουν 15 χρονών. Αυτό που συνειδητοποίησα στο σχολείο και μετά στο Πανεπιστήμιο, ήταν μια ζοφερή, ανελεύθερη, σκοταδιστική ατμόσφαιρα που με έκανε να ασφυκτιώ. Τα συνθήματα της χούντας, «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», η μικρόνοια των συνταγματαρχών, ο άκρατος αντικομμουνισμός, με οδήγησαν στην Αριστερά, παρότι δεν ήμουν από αριστερή οικογένεια. Οταν, το 1972, άρχισε να αναπτύσσεται το φοιτητικό κίνημα με τη συλλογή υπογραφών για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές, αισθάνθηκα ότι είχε έρθει η στιγμή να εκφράσω τον εσωτερικό μου θυμό εναντίον όσων μας αφαιρούσαν την ελευθερία να διαβάζουμε ό,τι θέλουμε, να βλέπουμε ό,τι θέλουμε και να ακούμε τη μουσική που μας αρέσει. Κι όλα αυτά με το ταμπεραμέντο της νιότης που πιστεύει ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο.
Στο Πολυτεχνείο ήμουν από εκείνους που πήγαν την Τετάρτη και συνέβαλαν να ληφθεί η απόφαση να γίνει η κατάληψη. Οταν άρχισε να οργανώνεται η κατάληψη με τη συμμετοχή όλων και συγκροτήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή, εκλέχτηκα αντιπρόσωπος της Ιατρικής και ανέλαβα υπεύθυνη στην πύλη της Πατησίων, με καθήκοντα, μεταξύ άλλων, για την επιλογή των συνθημάτων. Μέσα στον χώρο του φοιτητικού κινήματος δεν υπήρχε η αίσθηση διαφορών μεταξύ ανδρών και γυναικών, αφού μας εξίσωνε ο κοινός κίνδυνος και ο κοινός αγώνας κατά της χούντας. Οσο για τους γονείς μας, κυρίαρχος ήταν ο φόβος τους ότι μπορούσαμε να υποστούμε τις συνέπειες του αγώνα μας (συλλήψεις, βασανιστήρια), που ήταν οι ίδιες είτε ήσουν αγόρι είτε κορίτσι. Ομως, με καμία έννοια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούσαμε σε μια έντονα πατριαρχική κοινωνία, που θεωρούσε την ανισότητα των φύλων αυτονόητη. Οπως φάνηκε εκ των υστέρων, η συμμετοχή μας εκεί συνέβαλε στη δημιουργία ενός ρεύματος που εξελίχτηκε σε μια νέα γυναικεία αυτοσυνείδηση.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έδειξε ότι λίγες χιλιάδες φοιτητές, με όπλο τον ιδεαλισμό τους, χωρίς ισχυρή κομματική οργάνωση πίσω τους, κατάφεραν να κινητοποιήσουν δεκάδες χιλιάδες λαού που για πρώτη φορά εναντιώθηκαν μαζικά στη χούντα δείχνοντας έμπρακτα ότι η δικτατορία δεν ήταν παντοδύναμη. Ξέρουμε βέβαια ότι και η τότε κατάσταση και οι εξελίξεις που επακολούθησαν ήταν περισσότερο πολύπλοκες, αλλά αυτά ανήκουν στην Ιστορία. Το Πολυτεχνείο, ή καλύτερα ο μύθος του, στα επόμενα χρόνια μπήκε στην προκρούστεια κλίνη και χρησιμοποιήθηκε ανάλογα, από κομματικές και προσωπικές σκοπιμότητες. Κρατάω για τον εαυτό μου εκείνες τις τρεις μέρες ως ένα ανεπανάληπτο βίωμα, σαν τη στιγμή που το «εγώ» μετατρέπεται σε «εμείς», σαν τη στιγμή της μέθεξης στη «συγκέντρωση που ανάβει κι όλα είναι συνειδητά».
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12370