Μακρόν - Ντράγκι ή Πεκρές - Μελόνι;
Γιώργος, Καπόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-12-18
Πώς θα ισορροπήσει η ευρωπαϊκή ατζέντα του Σολτς με τις ευρωπαϊκές προτεραιότητες του Μακρόν και του Ντράγκι;
Υπάρχει περιθώριο διαμόρφωσης ενός κοινού ευρωπαϊκού παρονομαστή ανάμεσα στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στη Ρώμη και αν ναι, πώς θα αντιδράσουν οι φειδωλοί του Βορρά και η τετράδα του Βίζεγκραντ;
Τα δύο παραπάνω ερωτήματα διατυπώνονται προφανώς με την παραδοχή, αν όχι την ελπίδα και τον ευσεβή πόθο, ότι συνομιλητές του Σολτς θα εξακολουθήσουν να είναι ο Μακρόν και ο Ντράγκι.
Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2022 που την εξάμηνη προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. ασκεί η Γαλλία, είναι πιθανόν οι εξελίξεις στο Παρίσι και στη Ρώμη να βραχυκυκλώσουν κάθε πιθανότητα σοβαρής ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης με το Βερολίνο με την Ε.Ε. να γνωρίζει τη σοβαρότερη, υπαρξιακή αυτή τη φορά, κρίση από την ίδρυσή της το 1957.
Στη Γαλλία η υποψήφια της γκολικής Δεξιάς Πεκρές, του κόμματος δηλαδή των Ρεπουμπλικανών, προβάλλει ήδη ως η μόνη που μπορεί να νικήσει τον Μακρόν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στα τέλη Απριλίου, έχοντας συσπειρώσει όλους όσοι ψήφισαν Λεπέν ή Ζεμούρ στον πρώτο γύρο.
Στην Ιταλία οι δημοσκοπήσεις δίνουν από ελαφρύ προβάδισμα ώς ισοψηφία των ποσοστών των δύο ακροδεξιών κομμάτων της Λέγκας του Σαλβίνι και των Ιταλών Αδελφών της Μελόνι για την πρώτη θέση, με το δημοσκοπικό τους άθροισμα μαζί με τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι να τους εξασφαλίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Αν ο Ντράγκι επιλέξει να εκλεγεί πρόεδρος από τη Βουλή και τη Γερουσία τον Φεβρουάριο, τότε προφανώς είναι η κατάλληλη ευκαιρία για τον Σαλβίνι να αποχωρήσει από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να προκαλέσει πρόωρες εκλογές.
Στη Γαλλία και στην Ιταλία η Ακρα Δεξιά και η Λαϊκή-Λαϊκιστική Δεξιά έχουν νομιμοποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες με διαφορετική πορεία και μεθόδευση.
Στη Γαλλία τη μέχρι τότε πολιτική απομόνωση της Ακροδεξιάς την έσπασε ο Σαρκοζί ως υποψήφιος πρόεδρος με μια κατασταλτική και ξενόφοβη ρητορική χάρη στην οποία διεμβόλισε την εκλογική βάση του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν.
Από τότε μέχρι και σήμερα όλα τα κόμματα εξουσίας της γαλλικής πολιτικής σκηνής πλειοδοτούν σε παραλλαγές αυτής της ρητορικής και έτσι επιτρέπουν στη ρητορική της Ακροδεξιάς να παρουσιάζεται ως συνιστώσα της πολιτικής κανονικότητας.
Στην Ιταλία το μεγάλο σοκ κατεγράφη την άνοιξη του 1994, όταν η Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με την Εθνική Συμμαχία τού κατά δήλωσή του «μεταφασίστα» Φίνι και με τη ρατσιστική και ξενόφοβη Λέγκα του Βορρά του Μπόσι.
Σήμερα ο Σαλβίνι και η Λέγκα έχουν συγκυβερνήσει και με τα Πέντε Αστέρια και μετέχουν στην κυβέρνηση Ντράγκι.
Ετσι η συμμετοχή της Ακροδεξιάς στη διακυβέρνηση της Ιταλίας έχει αποδραματοποιηθεί, ενώ στη Γαλλία ο φόβος για ενδεχόμενη νίκη της Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2017 επέτρεψε στον Μακρόν να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου.
Αν στο τέλος της άνοιξης η Πεκρές είναι πρόεδρος της Γαλλίας και η Μελόνι πρωθυπουργός της Ιταλίας, τότε η Ε.Ε. των 27 θα αποδυναμωθεί καθώς μπορούμε από τώρα να προεξοφλήσουμε ότι θα κυριαρχήσει το μοντέλο της εθνικολαϊκιστικής περιχαράκωσης σε μια α λα καρτ πειθαρχία και συμμόρφωση με την ευρωπαϊκή κανονικότητα, με άλλα λόγια Παρίσι και Ρώμη θα βαδίσουν στον δρόμο που χάραξαν η Βαρσοβία και η Βουδαπέστη.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12461