Οι αναγκαίες, δημόσιου χαρακτήρα, παρεμβάσεις στην πρωτογενή παραγωγή και το τρόφιμο

Σταύρος, Αραχωβίτης

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2022-01-20

Οι τομείς της πρωτογενούς παραγωγής και της βιομηχανίας τροφίμων σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελούν τους κορυφαίους τομείς ασφάλειας, ανεξαρτησίας και κυριαρχίας κάθε κράτους. Παραδείγματα στην Ιστορία, παλαιότερη και σύγχρονη, υπάρχουν πολλά. Το πιο πρόσφατο, και ίσως πιο χαρακτηριστικό, είναι αυτό της Ισλανδίας. Μετά την οικονομική κατάρρευση της χώρας επένδυσε στην αλιεία του μπακαλιάρου, όχι με τυχοδιωκτικούς όρους, αλλά με προοπτική ανάπτυξης. Και πέτυχε.

Στη χώρα μας ο κλάδος της πρωτογενούς παραγωγής και μεταποίησης αποτελεί σήμερα έναν από τους κυριότερους εργοδότες, συμβάλλει σημαντικά στο ΑΕΠ, στις εξαγωγές και στην υποκατάσταση εισαγωγών, ενώ αποτελεί τον βασικό μοχλό για την περιφερειακή ανάπτυξη και τη συνοχή.

Για τους λόγους αυτούς όλα τα κράτη λαμβάνουν μέριμνα ώστε να προστατεύουν και να ενισχύουν την παραγωγή μέσα στην επικράτειά τους.

Θεωρώ ότι έξι είναι οι άξονες στους οποίους το ελληνικό κράτος οφείλει να παρεμβαίνει, να μεριμνά και να δρα μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατικού, ανοιχτού και ειλικρινούς διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους:

1. Δημιουργία και εξασφάλιση καλής λειτουργίας δημόσιων κοινωφελών υποδομών. Οι υποδομές είναι αποκλειστικά ευθύνη κεντρικού εποπτικού σχεδιασμού. Τόσο τα μεγάλα αρδευτικά, αποστραγγιστικά και αντιπλημμυρικά έργα, όσο και οι υποδομές μεταφορών (οδικοί άξονες, λιμάνια, σιδηρόδρομος) αλλά και η αγροτική οδοποιία και ο αγροτικός εξηλεκτρισμός, σε όλες τις οργανωμένες δημοκρατίες,σχεδιάζονται, χρηματοδοτούνται και λειτουργούν με γνώμονα τον δημόσιο ανταποδοτικό χαρακτήρα.

2. Εύκολη και άμεση πρόσβαση σε χρηματοδότηση και σε ασφάλιση της παραγωγής. Η πολιτεία οφείλει να εξασφαλίζει στους παραγωγούς ισότιμες ευκαιρίες πρόσβασης σε χρηματοδότηση. Η αγροτική δραστηριότητα είναι αναγνωρισμένη ακόμα και στο Εθνικό μας Σύνταγμα ως μια δραστηριότητα που χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση (αρ. 117). Τούτο συμβαίνει λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών παραγωγής και ως εκ τούτου δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί και να αντιμετωπιστεί όπως οι λοιπές οικονομικές δραστηριότητες. Συνεπώς η δημιουργία κατάλληλων εργαλείων και ισότιμων ευκαιριών για τη χρηματοδότηση και την ασφάλιση της παραγωγής πρέπει να αποτελούν κύρια φροντίδα και μέριμνα του Δημοσίου.

3. Δημιουργία κατάλληλου και διαρκώς εκσυγχρονιζόμενου θεσμικού πλαισίου. Είναι ευθύνη της πολιτείας η διαρκής παρακολούθηση των εξελίξεων σε ενωσιακό και παγκόσμιο επίπεδο, η διαρκής επαφή με την κοινωνία και η ανίχνευση των αναγκών της, ώστε οι κατάλληλες αλλαγές και προβλέψεις να αποτυπώνονται έγκαιρα και ορθά στο νομοθετικό έργο. Την πρωτοβουλία νομοθέτησης έχει η κυβέρνηση περνώντας μέσα από μια εξαντλητική, αλλά όχι ατέρμονη, διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς.

4. Διενέργεια ελέγχων για την εφαρμογή της νομοθεσίας και την προστασία των παραγωγών και των καταναλωτών. Η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού αποτελεί βασική ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας, των καταναλωτών αλλά και των παραγωγών από νοθεία, παράνομες και αθέμιτες πρακτικές. Το κράτος οφείλει να στελεχώνει, εξοπλίζει, ενημερώνει, προστατεύει και θωρακίζει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς ώστε να επιτυγχάνουν απρόσκοπτα τον σκοπό τους.

5. Στήριξη των πιο ευάλωτων από τις βίαιες αλλαγές και κρίσεις. Βασικός σκοπός ενός προοδευτικού αλληλέγγυου συστήματος διακυβέρνησης είναι η λήψη μέριμνας για τα πλέον αδύναμα άτομα της κοινωνίας. Η κοινωνική συνοχή, η εξάλειψη των ανισοτήτων, η ισότητα στις ευκαιρίες και η αλληλεγγύη αποτελούν στοιχεία πολιτισμού, δημοκρατίας και προόδου.

6. Ενθάρρυνση της έρευνας και επένδυση στη διαρκή εκπαίδευση και διάχυση της πληροφορίας. Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση δημιουργεί ευκαιρίες και επιλύει χρόνια προβλήματα. Ωστόσο η αδυναμία ενσωμάτωσης των επιτευγμάτων και της παραγόμενης γνώσης οδηγεί μέρος του παραγωγικού δυναμικού στο περιθώριο. Το κράτος οφείλει να ενθαρρύνει την ανάπτυξη της έρευνας στα δημόσια Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά ιδρύματα. Ταυτόχρονα πρέπει να μεριμνά για την πλατιά επικοινωνία και διάχυση των αποτελεσμάτων της έρευνας στους παραγωγούς, αποτρέποντας την εμπορευματοποίηση της γνώσης.

Η σημερινή ιδεοληπτική κυβέρνηση της Ν.Δ. επιδεικνύει μια επικίνδυνη άγνοια και συνάμα αδιαφορία για τον πρωτογενή τομέα και το τρόφιμο. Μια τέτοια στάση είναι εγκληματική ιδιαίτερα όταν:

■ Η ακρίβεια κατατρώει το διαθέσιμο εισόδημα, τόσο του παραγωγού όσο και του καταναλωτή, και απειλεί ακόμη και τη συνέχιση της εγχώριας παραγωγής.

■ Η κλιματική αλλαγή αλλάζει ραγδαία το παραγωγικό τοπίο.

■ Η επιστήμη και η τεχνολογία εξελίσσονται με αλματώδεις ρυθμούς, ενώ οι ανάγκες του καταναλωτή διαφοροποιούνται συνεχώς με νέες τάσεις και πρότυπα.

Μια προοδευτική κυβέρνηση οφείλει να ασκεί δημόσιες πολιτικές στους έξι παραπάνω άξονες. Ολες οι προοδευτικές χώρες ανά τον κόσμο εποπτεύουν, και παρεμβαίνουν αν χρειαστεί, προκειμένου να στηρίξουν την εγχώρια παραγωγή τους.

Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12519