Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Το κέντρο του συνεδρίου δεν είναι η συνεδρίαση, αλλά η κοινωνία

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «δημόσια υπηρεσία», ούτε μπορεί να λύνει σημερινά προβλήματα με κίτρινα, αραχνιασμένα πρωτόκολλα

Δημήτρης, Σεβαστάκης

Η Αυγή, 2022-04-24


Το συνέδριο ήταν η επικύρωση της μετάβασης στην περιοχή του «μεγάλου κόμματος». Όχι με τους όρους του ποσοστού όσο με τους όρους της ιδεολογικής και πολιτικής ευρυχωρίας. Να το παραδεχτούμε. Οι κομματικές αντιφάσεις είναι οργανικό, φυσιολογικό μέρος ενός ενδιαφέροντος προοδευτικού πολυσυλλεκτισμού. Είτε κάποιος το θέλει είτε όχι, οι μεγάλες διαφορές εντός των εκλογικών σωμάτων επηρεάζουν τη μορφή, τον λόγο και την παραγόμενη πολιτική των μεγάλων κομμάτων.

Και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνθέσει αποκλίνουσες πολιτικές γλώσσες; Γιατί αυτές υφίστανται μέσα στο κοινωνικό σώμα. Και διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλο μερίδιο αυτού του σώματος. Τόσο απλά. Αν κανείς νομίζει ότι υπάρχουν ομοιογενείς ιδεολογικές ομάδες μέσα στην κοινωνία και μπορεί να έρχεται (ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ) να τις καταλαμβάνει αμαχητί, είναι πολύ γελασμένος. Απίστευτες, υπαρκτές κοινωνικο-ιδεολογικές αποστάσεις δεν είναι δυνατόν να εγκιβωτιστούν σε μια τσιμεντένια ομοιογένεια. Ένας ντελιβεράς χωρίς ωράριο, χωρίς ασφάλεια, χωρίς προσδοκία, ένας συνταξιούχος με δημοκρατική πολιτική παιδεία, ένας προωθημένος, δημιουργικός επιχειρηματίας (όχι, δηλαδή, κρατικοδίαιτος), ένας αγρότης βιολογικής καλλιέργειας, μια ερευνήτρια, μια παλιά αγωνίστρια του αντιδικτατορικού, ένας εργάτης, ένας κατεστραμμένος - υπερχρεωμένος, ένας 35άρης μηχανικός σε πολυεθνική, που αυτή την περίοδο δουλεύει στο Χονκ Κονγκ και η σύντροφός του σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας, κάποιος στον πάγκο τυριών του σούπερ μάρκετ κ.λπ., έχουν τελείως διαφορετικές παραστάσεις, διαβάσματα, αγωνίες, προσδοκίες, πολιτικές φαντασιώσεις. Συμπλέκονται αλλά και αντιδικούν οι προθέσεις τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ έχει καθήκον να τις συνθέσει, όχι να τις «στοιβάξει». Αυτό είναι εύκολο; Είναι λυμένο και μπορεί να τακτοποιηθεί με τσιτάτα ή παλαιά ανενεργά διαβάσματα; Μπορούν διαδικασίες μιας εσωκομματικής γραφειοκρατίας να λύσουν τέτοια θέματα; Και είναι τόλμη να «εγκαθιστάς» πάνω τους (εννοώ πάνω στα προφανή δυσεπίλυτα ιδεολογικά, πολιτικά και συμπεριφορικά προβλήματα) απλές αναφορές, απλές επικλήσεις, ως υποκατάστατα, μάλιστα, ιδεολογικών επεξεργασιών; Θέλω να πω, πόσο αρκεί η έννοια (π.χ.) «Αριστερά» για να τακτοποιήσεις την πραγματικότητα; Για να πακετάρεις τις χαίνουσες, δύσκολες, ενδιαφέρουσες και επείγουσες αντιφάσεις; Και οι αντιφάσεις δεν είναι τα διάφορα «καρούμπαλα», αλλά υπαρκτές εργασιακές, παραγωγικές και κατ΄ επέκταση ιδεολογικές διαφορές.

Δεν ιεραρχώ το συνέδριο ως προς την «εκκλησιαστική», τελετουργική του διάσταση, αλλά ως προς την πολιτική δυναμική του κόμματος (του λήπτη του συνεδριακού αποτελέσματος). Γιατί εντός της πραγματικότητας εκδηλώνονται οι ανάγκες, όχι στο ένδον σώμα. Παράδειγμα: Ο Μ. Παναγιωτάκης, ο καλός τέως διοικητής ΔΕΗ, σε συνέντευξή του, περιέγραψε το σύνθετο πρόβλημα μέσα στο οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η προηγούμενη διοίκηση προσπάθησαν να κάνουν πολιτικές.

Πίεση δανειστών, ειλημμένη κυβερνητική απόφαση να κρατηθεί υπό δημόσιο έλεγχο, οργανωτική - τεχνολογική αναδιάρθρωση (για να αντέξει στον ανταγωνισμό), κοινωνική ανάγκη (με συντήρηση και εκσυγχρονισμό δικτύου, επιείκεια στους αδύνατους και προσπάθεια είσπραξης από τους εμπρόθετους κακοπληρωτές). Σε αυτό το δύσκολο πολύπτυχο, αναπτύχθηκε μια πολιτική που προσπάθησε να τα ισορροπήσει όλα, με ανεκτό και ανοιχτό τρόπο. Λίγο ώς πολύ, τέτοιου είδους διλήμματα είχε να λύσει ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ. Η δημοκρατική παράταξη, που υποστασιοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα εξακολουθήσει να αντιμετωπίζει τέτοιες «συνθετότητες»: ανάπτυξη, διεθνές υπερ-σύστημα και συγχρόνως κοινωνική δέσμευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «δημόσια υπηρεσία», ούτε μπορεί να λύνει σημερινά προβλήματα με κίτρινα, αραχνιασμένα πρωτόκολλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι οι επικλήσεις του. Είναι το πολιτικό μπρίο του, η επινοητικότητα, μαζί με λογικές και λειτουργικές επεξεργασίες. Είναι όμως και η συντροφικότητα. Η λεπτότητα. Η ευγένεια. Η φιλοδοξία να μείνεις ταπεινός. Πρέπει να είναι. Οι πολιτικές λύσεις δεν είναι τεχνικές αποφάσεις. Είναι και μορφές εμβάθυνσης σχέσεων. Ψύχραιμων, τίμιων, συντροφικών σχέσεων και συμπεριφορών. Μοιάζει θεολογικό; Νομίζω, είναι βαθύτατα πολιτικό.


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12697