Πώς θα πείσουμε;
Λάμπρος, Τσουκνίδας
2006-07-20
Χρόνια τώρα, οι προοδευτικοί διανοητές, αναλυτές, πολιτικοί και πολίτες αυτού του, δυτικού, κόσμου μας, επιχειρούν να πείσουν και να πεισθούν πως η περιβόητη θεωρία για τη «σύγκρουση των πολιτισμών» αποτελεί μια λανθασμένη αφετηρία για να ερμηνευτούν οι συγκρούσεις του κόσμου μας.
Βέβαια, την ίδια ώρα ο λόγος και οι πράξεις πολιτικών όπως ο πρόεδρος Μπους –που εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως η αντιστραμμένη εικόνα του Μπιν Λάντεν- δημιουργούν όλο εκείνο το αναγκαίο υπόβαθρο για να περιπέσουμε σε μια σύγκρουση πολιτισμών και μάλιστα εποχής Σταυροφοριών…
Σα να μην έφταναν όλα όσα έχουν γίνει έως τώρα, στον επικοινωνιακό κόσμο που ζούμε –αρκεί να θυμηθούμε τις επιπτώσεις από τη δημοσίευση μερικών «βλάσφημων» γελοιογραφιών για το Μωάμεθ για να γίνει κατανοητή η επίδραση των εικόνων- ήρθε ο τρόπος δράση των δυτικών δυνάμεων στην ανθρωπιστική καταστροφή του Λιβάνου που ζούμε (για την ακρίβεια: εμείς βλέπουμε και εκείνοι βιώνουν) να βοηθήσει ώστε η σύγκρουση των πολιτισμών να καταστεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Τι να νιώθουν τα εκατομμύρια μουσουλμάνων του πλανήτη όταν βλέπουν όλα τα πλοία (ευγενών ελλήνων ακτοπλόων…) να σπεύδουν στην περιοχή για να παραλάβουν μακριά από την κόλαση του πολέμου και των βομβαρδισμών, όχι αρρώστους, παιδιά ή ανήμπορους αλλά ανθρώπους για τους οποίους διαβατήριο σωτηρίας αποτελεί η κατοχή ενός δυτικού διαβατηρίου. Τίποτε άλλο. Ένα διαβατήριο που στα μάτια εκείνου του κόσμου ισοδυναμεί με μια «χριστιανική ταυτότητα»…
Την ίδια ώρα που παρατηρεί ανήμπορη να παρέμβει η διεθνής κοινότητα, την ώρα που αρκείται σε ευχές η Ευρωπαϊκή Ένωση –για την αδράνεια της οποίας ευθύνες έχουν και εκείνοι που την επικρίνουν σήμερα γιατί δεν έχει την κοινή φωνή που έσπευδαν να της αφαιρέσουν κάθε φορά που γινόταν κάποιο βήμα προς μια τέτοια κατεύθυνση- αυτήν ακριβώς την ώρα οι πολίτες του, ανατολικού, κόσμου βλέπουν τα καράβια της Δύσης να μαζεύουν τους πολίτες τους σα να αδειάζουν τη σκηνή για να παιχτεί η επόμενη πράξη.
Πώς θα τους πείσουμε όλους αυτούς να μη νιώθουν εκεί (ή εδώ, στις χώρες όπου φτάνουν ως μετανάστες) ως πολίτες Β’ κατηγορίας; Πώς θα τους πείσουμε ότι τα προβλήματα λύνονται με διάλογο, με αλληλοκατανόηση, με ανοχή της διαφορετικότητας; Πώς θα τους πείσουμε ότι η τρομοκρατία είναι καταδικαστέα τυφλή βία όταν ανεχόμαστε την εφαρμογή πρακτικών συλλογικής τιμωρίας από κρατικές οντότητες; Μήπως οφείλουμε να προχωρήσουμε, τώρα, πριν απ’ όλα, σε μια ισχυρή, επικοινωνιακά, αντιστροφή της εικόνας;
* Ο Λάμπρος Τσουκνίδας είναι δημοσιογράφος
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1277