Το τέλος του Γαλατικού Χωριού
Γιώργος, Καπόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2022-06-21
Από το 1984 όταν ο Μιτεράν διόρισε πρωθυπουργό τον Φαμπιούς, η Αριστερά και η Δεξιά στη Γαλλία παρουσίαζαν στους ψηφοφόρους δύο εναλλακτικές πορείες προς μία κατεύθυνση, το τέλος του Γαλλικού Μοντέλου ή της Γαλλικής Εξαίρεσης ή του τελευταίου Γαλατικού Χωριού του Αστερίξ, όπως απαξιωτικά προσέγγιζαν τη Γαλλία οι Αγγλοσάξονες.
Το Γαλλικό Μοντέλο, ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία συν ένα κοινωνικό συμβόλαιο μίνιμουμ συνοχής και αλληλεγγύης, πολύ γρήγορα στην πράξη εγκαταλείφθηκε τόσο από την γκολική Δεξιά, που ανήκε στη μεταπολεμική παράδοση της Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς, όσο και από τους Σοσιαλιστές του Μιτεράν.
Η υπεράσπιση των κεκτημένων και της συνοχής διαπομπεύτηκε ως γραφικότητα, ως αναπαλαίωση, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος αυτών που δεν έβλεπαν σε τι διαφέρει ο «δεξιός» Σαρκοζί από τον «αριστερό» Ολάντ να επιλέγουν την Ακροδεξιά του Λεπέν και στη συνέχεια της Λεπέν.
Πριν από έναν χρόνο ο Μελανσόν και η παράταξη Ανυπότακτη Γαλλία παρουσιάζονταν ως γραφικοί, ως λουδίτες, ως νοσταλγοί παλαιότερων ευτυχισμένων στιγμών που δεν θα ξαναέλθουν ποτέ πια.
Οι εκλογές του 2022, προεδρικές και βουλευτικές, δεν είναι μόνον η αρχή του τέλους του Μακρόν και του μακρονισμού.
Είναι το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας, είναι ένα μήνυμα στις γαλλικές ελίτ ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση δεν αντιμετωπίζονται ούτε με τη σκληρή καταστολή, ούτε με την απαξίωση του Γαλατικού Χωριού των χαμένων της παγκοσμιοποίησης.
Ο ετερόκλητος εκλογικός συνασπισμός που έστησε μέσα σε έναν μήνα ο Μελανσόν γύρω από την παράταξη Ανυπότακτη Γαλλία θα μετεξελιχθεί αν θέλει να έχει αξιοπιστία εναλλακτικής κυβερνητικής διαχείρισης.
Εκείνο που προέχει είναι να μετεξελιχθεί ο Μακρόν και να κατανοήσει ότι η κοινωνική οργή και ο θυμός δεν αντιμετωπίζονται με διλήμματα του τύπου «ή εγώ ή η Ακροδεξιά», «ή η παράταξή μου ή η αποσταθεροποίηση».
Οσο θα κατακάθεται ο εκλογικός κουρνιαχτός τόσο θα φαίνεται ολοένα και πιο καθαρά ότι προτεραιότητα του Μακρόν δεν ήταν η Λεπέν αλλά ο Μελανσόν.
Η Λεπέν συντηρεί τον μύθο ενός δημοκρατικού τόξου με αξιακές και αισθητικές αναφορές που επωφελούμενο από τον φόβο της Ακροδεξιάς κατεδαφίζει ό,τι έχει απομείνει από το Γαλλικό Μοντέλο.
Σε κάθε περίπτωση, τελείωσε η εποχή της αλαζονικής απαξίωσης κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας ως αντισυστημικής εξωκοινοβουλευτικής απειλής για τη δημοκρατική κανονικότητα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12774