Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Τι μας διδάσκει η πτώση του Μπόρις Τζόνσον

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2022-07-23


Ο Μπόρις Τζόνσον έχει πει ότι θα φύγει από την Ντάουνινγκ Στριτ με το κεφάλι ψηλά, για να εισπράξει την απάντηση με μορφή ερώτησης «ποιος θα το κρατάει;».

Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι ότι θα πάει άκλαυτος και ταυτόχρονα θα μείνει στην Ιστορία. Ακλαυτος επειδή αποδείχτηκε ψεύτης, εγωκεντρικός με έντονο αίσθημα ατιμωρησίας και ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματός του. Και θα παραμείνει στην Ιστορία γιατί έχοντας εξασφαλίσει μια πλειοψηφία ογδόντα βουλευτών –πράγμα σπάνιο– κατάφερε να ενοχλήσει όχι την αντιπολίτευση, αλλά τους δικούς του μέσα και έξω από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Ωσπου μια ωραία πρωία αναγκάστηκε να αποδεχτεί το μοιραίο, έχοντας πρώτα κάνει τα πάντα για να παραμείνει στη θέση του, αντιμετωπίζοντας την εξουσία όπως ο Κυναίγειρος το περσικό πλοίο στη μάχη του Μαραθώνα.

Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται πριν από πολλούς μήνες. Στις σοβαρές εφημερίδες που υποστηρίζουν τους Συντηρητικούς μπορούσε κανείς να διακρίνει τα σημάδια της αμφισβήτησης, όχι επειδή διαφωνούσαν με την πολιτική του, αλλά γιατί, κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν το είχε». Καλός στις ατάκες, αλλά τεμπέλης, ανεπαρκής στα περιπεπλεγμένα και τα δύσκολα. H συνέχεια είναι γνωστή: τα πάρτι στην πρωθυπουργική κατοικία και τα πρόστιμα, η πανωλεθρία του κόμματος στις αναπληρωματικές εκλογές, οι υπεκφυγές και τα ψέματα. Οσο για τους επίδοξους διαδόχους του, δεν θα τους έλεγες ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η πολιτική ζωή στη Βρετανία. Είναι αυτοί που ενέκριναν ή τουλάχιστον συνέπλευσαν με τον Μπόρις επί δυόμισι χρόνια με τα μάτια, το στόμα και τα αυτιά κλειστά. Φυσικά σήμερα παραδέχονται τα λάθη που έγιναν και ταυτόχρονα προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι ανθυποψήφιοί τους δεν έχουν τα απαιτούμενα προσόντα για να βγει το κόμμα από το χαντάκι που το πέταξαν, επιβεβαιώνοντας τη ρήση ότι στη Βουλή των Κοινοτήτων οι αντίπαλοι κάθονται απέναντι και οι εχθροί δίπλα σου.

Σύμφωνα με το καταστατικό των Συντηρητικών, την τελική απόφαση θα την πάρουν τα μέλη του κόμματος στις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν θα κληθούν να διαλέξουν ανάμεσα στους δύο, τους οποίους έχουν αναδείξει οι βουλευτές μετά από διαδοχικές ψηφοφορίες.

Νομίζω ότι αυτό που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι οι αντιδράσεις της κομματικής βάσης, δηλαδή των λεγόμενων Conservative Associations. Τα μέλη τους, κατά κανόνα και κυρίως στην εύπορη νότια Αγγλία, είναι ευκατάστατοι αστοί, απόστρατοι αξιωματικοί και κυρίες καλών οικογενειών που μιλούν τα «σωστά» αγγλικά, νοσταλγούν τα παλιά μεγαλεία, απεχθάνονται τις αλλαγές και πιστεύουν ότι οι πλούσιοι είναι πιο έξυπνοι και πιο εργατικοί από τους φτωχούς. Με άλλα λόγια, συμφωνούν ιδεολογικά με τον Μπόρις Τζόνσον και δεν αποκλείεται μάλιστα να υπερθεματίζουν όσον αφορά το Brexit ή την απορρύθμιση της αγοράς. Πώς εξηγείται το γεγονός ότι η κομματική βάση στράφηκε εναντίον του;

Ο λόγος είναι εμφανής: τα μέλη των Conservative Associations, οι άνθρωποι για τους οποίους δεν έχω πει και δεν έχω σκεφτεί τίποτα καλό στη ζωή μου, έδειξαν έμπρακτα σε όλους μας ότι μπορούμε και πρέπει να απορρίπτουμε τους ομοϊδεάτες μας όταν αποδεικνύονται ψεύτες, ανίκανοι, ιδιοτελείς ή απλώς λίγοι.

Κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου για όλα τα κόμματα, και πρωτίστως για την Αριστερά δυστυχώς, τα πράγματα είναι άσπρα ή μαύρα. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή ίχνος κριτικής στον χώρο που εντάσσουμε εαυτόν, εκλαμβάνεται ως αυτομολία στις τάξεις του ιδεολογικού εχθρού. Εξ ου και η κονσερβαρισμένη αντίδραση των Συριζαίων «Αρα είσαι με τον Μητσοτάκη!» και οι αναφορές σε γερμανοτσολιάδες το 2015 στο δημοψήφισμα. Διότι η πολιτική αντιπαράθεση, η οποία γίνεται ολοένα και πιο υστερική, είναι άλλο ένα επεισόδιο του Εμφύλιου, όπου ισχύει το «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».

Δεν ξέρω για ποιους λόγους έχουν τόσο μεγάλη πέραση στην ελληνική Αριστερά τα μεγάλα, ωραία και κούφια λόγια. Ισως επειδή συνδυάζουν την επίδειξη αγωνιστικότητας με την επίκληση ενός ανώτερου σκοπού που δεν επιτρέπει την αυτοκριτική. Η απάντηση είναι «όχι» στα πάντα και η προβλέψιμη καταγγελία του αντιπάλου ό,τι και να κάνει, προφανώς στο όνομα του περιβόητου αντιστασιακού πνεύματος που κατά την ατυχή άποψη του Σβορώνου μάς χαρακτηρίζει ως λαό. Μιλώντας συγκεκριμένα όμως, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι και στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. υπάρχουν ανίκανοι, ιδιοτελείς, λαθρεπιβάτες και κυρίως λίγοι. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν λόγο για τον οποίο οφείλω να το αγνοήσω. Πόσο μάλλον όταν δεν δίστασαν να το κάνουν οι απόστρατοι συνταγματάρχες και οι κυρίες της καλής κοινωνίας στη Βρετανία που συμφωνούσαν ιδεολογικά με τον Τζόνσον αλλά έκριναν ότι αυτό δεν αρκεί.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12831