«Ν’ ακουστεί η φωνή μας»
Η Ενωση Αφρικανών Γυναικών αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μεταναστριών και των παιδιών τους
Ο ιός, Ελευθεροτυπία, 2006-07-22
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ (ios@enet.gr)
Πληροφορηθήκαμε την ύπαρξή τους, όταν στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου διαδήλωσαν μπροστά στο υπουργείο Εσωτερικών τη θέλησή τους να αγωνιστούν για τη νομιμοποίηση των παιδιών τους. Τις γνωρίσαμε με την ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, τις συναντήσαμε και πάλι στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Ο λόγος για την Ενωση Αφρικανών Γυναικών Ελλάδας, μια δραστήρια οργάνωση αποτελούμενη από γυναίκες που προέρχονται από διάφορες αφρικανικές χώρες και ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Εχοντας κουραστεί, όπως λένε οι ίδιες, να στερούνται και τα πιο αυτονόητα δικαιώματά τους, είναι πλέον πεισμένες ότι η συλλογική διατύπωση, ιεράρχηση και διεκδίκηση των αιτημάτων τους αποτελεί τη μοναδική τους ελπίδα.
Συζητήσαμε με τη Λορέτα Μακόλεϊ και την Αουα Σάνκο για την Ενωση Αφρικανών Γυναικών Ελλάδας, τους στόχους της και τις δραστηριότητές της. Οι συνομιλήτριές μας, και οι δύο από τη Σιέρα Λεόνε, ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα και γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστριες στη χώρα μας.
«Βρίσκομαι στην Ελλάδα από το 1982», μας αφηγείται η Λορέτα Μακόλεϊ. «Επί έντεκα χρόνια φρόντιζα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων. Μετά το θάνατο του άντρα της, παρακάλεσα την εργοδότριά μου να με βοηθήσει να ανανεώσω την άδεια παραμονής. Εκείνη αρνήθηκε, κι έτσι έμεινα χωρίς χαρτιά. Σκέφτηκα τότε να βρω κάποια οργάνωση γυναικών να με βοηθήσει. Απευθύνθηκα σε κινήσεις μεταναστών, γνώρισα γυναίκες που συμμετέχουν σε γυναικείες και μεταναστευτικές οργανώσεις, φεμινίστριες, και αναρωτήθηκα γιατί εμείς οι γυναίκες από την Αφρική, δεν έχουμε μια οργάνωση για να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Ετσι, εγκατέλειψα το σχέδιό μου να πολεμήσω τους ανθρώπους που με είχαν αδικήσει, που μου έδωσαν 1.250 ευρώ για έντεκα χρόνια δουλειάς και που δεν με βοήθησαν να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου, και αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημιουργία της Ενωσης Αφρικανών Γυναικών. Μιας οργάνωσης, δηλαδή, που θα βοηθούσε τις Αφρικανές που ζουν στην Ελλάδα να συνασπιστούν και να παλέψουν μαζί για τα δικαιώματά τους».
Η Ενωση Αφρικανών Γυναικών, εξηγούν οι συνομιλήτριές μας, δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 2005 και αποτελείται από περίπου τριάντα γυναίκες που προέρχονται από πέντε αφρικανικές χώρες: τη Σιέρα Λεόνε, την Γκάνα, την Κένυα, τη Νιγηρία και την Τανζανία. «Κάθε μία από τις χώρες αυτές διαθέτει πλέον δική της γυναικεία οργάνωση, ενώ αρχικά υπήρχαν μόνον γυναικείες οργανώσεις από την Κένυα και τη Σιέρα Λεόνε», διευκρινίζει η Αουα Σάνκο. «Κάθε οργάνωση στέλνει τις εκπροσώπους της στην Ενωσή μας».
Η Ενωση Αφρικανών Γυναικών Ελλάδας
Διακρίσεις από την κούνια
Και ποιοι είναι οι βασικοί στόχοι της οργάνωσης;
«Στην Αφρική υπάρχουν πολλές διαφορές», σημειώνει η Λορέτα Μακόλεϊ. «Η μία φυλή αντιμάχεται την άλλη. Εμείς θέλουμε να αντιληφθούμε όλες οι γυναίκες εδώ ότι είμαστε όλες Αφρικανές και να λειτουργήσει η οργάνωσή μας σαν γέφυρα μεταξύ Ελλάδας και Αφρικής. Γι’ αυτό και είναι ανοιχτή σε γυναίκες και γυναικείες οργανώσεις από όλες τις αφρικανικές χώρες. Επιδιώκουμε να έχουμε επαφές με γυναικείες οργανώσεις που δρουν τόσο στην Αφρική όσο και στην Ευρώπη ή την Αμερική. Γιατί, αμάν πια. Αν δεν ξεσηκωθούμε οι ίδιες οι Αφρικανές και περιμένουμε μόνο φιλανθρωπίες, τι θα γίνει; Εσείς, από τότε που γεννηθήκατε, δεν ακούτε για τη βοήθεια που στέλνεται στην Αφρική; Λύθηκαν έτσι τα προβλήματα; Για να γυρίσουμε πάλι στην Αφρική, πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Δεν θα φύγουμε ποτέ από δω, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα. Γι’ αυτό φύγαμε από εκεί, επειδή δεν μας άφηναν να ζούμε. Οι μισές από τις Αφρικανές έχουν πολλά προβλήματα. Και δεν μιλάνε γι’ αυτά. Αλλά η οργάνωσή μας θέλει να τις μάθει να διεκδικούν. Και να αγωνιστούν ώστε μια μέρα να γυρίσουμε στην Αφρική με τα παιδιά μας. Δεν θέλουμε να μεγαλώσουνε τα παιδιά μας και να μην έχει λυθεί ακόμη το ζήτημα με τα πιστοποιητικά γέννησης».
Ζητούμε από τις συνομιλήτριές μας να μας μιλήσουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τη νομιμοποίηση των παιδιών τους που αποτελεί προσώρας και το βασικό αντικείμενο της δραστηριότητάς τους. Εξάλλου το θέμα έφτασε πρόσφατα και στη Βουλή με ερώτηση του Φώτη Κουβέλη προς τον υπουργό Εσωτερικών. («Αμεση νομιμοποίηση των παιδιών των μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα μας»).
Η Λορέτα Μακόλεϊ και η Αουα Σάνκο υπογραμμίζουν ότι τα νεογέννητα παιδιά τους αντιμετωπίζουν την πρώτη μεγάλη διάκριση σε βάρος τους, την πρώτη κιόλας ημέρα της γέννησής τους.
«Η Ελλάδα, η χώρα στην οποία γεννιούνται τα παιδιά μας, δεν χορηγεί πιστοποιητικό γέννησης, παρά μόνο ένα χαρτί νοσοκομείου που επιτρέπει την εγγραφή του νεογέννητου στο ληξιαρχείο», μας εξηγούν. «Οι ελληνικές υπηρεσίες, εδώ και ενάμιση χρόνο, βάσει ειδικής εγκυκλίου, αρνούνται να δεχθούν μόνο τη ληξιαρχική πράξη γέννησης και ζητούν πιστοποιητικό γέννησης από τη χώρα προέλευσης». Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι κάθε μετανάστρια, νόμιμη ή μη, πρέπει να προσκομίσει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης στο υπουργείο Εξωτερικών, να τη μεταφράσει, να πληρώσει και να περιμένει κάποιο διάστημα να την παραλάβει. Στη συνέχεια, πρέπει να ζητήσει εγγραφή στα δημοτολόγια της χώρας προέλευσής της, κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο, ιδιαίτερα αν δεν έχει εκεί συγγενείς για να την εξυπηρετήσουν. Αν τελικά καταφέρει να βγάλει άκρη, πρέπει να επιστρέψει με το χαρτί που θα πάρει από τη χώρα της προέλευσής της στο υπουργείο Εξωτερικών, να περιμένει και να πληρώσει πάλι για τη μετάφρασή του στα ελληνικά, για να πάρει το οριστικό πιστοποιητικό γέννησης, αφού στο μεταξύ έχουν περάσει μήνες. Τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αν η μητέρα δεν είναι παντρεμένη, αν δεν έχει συγγενείς πρόθυμους να τη βοηθήσουν, αν διώκεται ή αν η χώρα της βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. «Στις περιπτώσεις αυτές», καταλήγουν οι συνομιλήτριές μας, «η έκδοση του πιστοποιητικού γέννησης είναι ανέφικτη. Ετσι, σε πολλές περιπτώσεις το παιδί μας δεν φαίνεται να γεννήθηκε ποτέ και πουθενά».
Από τη συμμετοχή της Ενωσης στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς
Δικαίωμα στην ελευθερία
Μόνο που η οδύσσεια των παιδιών δεν τελειώνει εδώ: «Στα 14 χρόνια τους, τα παιδιά μας είναι αναγκασμένα να πληρώνουν φόρο διαμονής, παράβολο, ενώ γεννήθηκαν εδώ», συμπληρώνουν. «Στα 18 τους καλούνται να ζητήσουν άδεια παραμονής από τη χώρα στην οποία γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο. Το ίδιο καθεστώς διακρίσεων συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν και μετά την ενηλικίωσή τους, ιδιαίτερα αν θελήσουν να δώσουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, όπου και πάλι θα αντιμετωπίσουν το ρατσισμό της γραφειοκρατίας. Και στα 22 τους πρέπει να γυρέψουν έναν εργοδότη να τους βάλει ένσημα, αλλιώς θα βρεθούν ξαφνικά να είναι παράνομα και να απειλούνται με απέλαση. Απέλαση όμως για πού και από πού; Εδώ γεννήθηκαν, εδώ είναι ο τόπος τους. Δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Οταν δεν έχουν δικαιώματα στη χώρα που γεννήθηκαν, δεν ανήκουν πουθενά».
Στο σημείο αυτό, η Λορέτα Μακόλεϊ και η Αουα Σάνκο είναι σαφείς. Με τη φιλανθρωπία δεν πρόκειται να λυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ως μετανάστριες στην Ελλάδα: «Δεν θα γυρίσουμε πίσω με τη φιλανθρωπία. Μόνο δυσκολίες περιμένουν τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Κι αυτό θα συνεχιστεί, αν δεν ξεσηκωθούμε να κάνουμε κάτι. Είναι ντροπή να μην έχουν δικαιώματα τα παιδιά μας».
«Εμείς φάγαμε εδώ τα καλύτερά μας χρόνια, κι ούτε σύνταξη δεν μπορούμε να πάρουμε», συνοψίζει η Αουα Σάνκο. «Να μη χάσουνε και τα παιδιά μας τα χρόνια τους. Και τα παιδιά που είναι εδώ, που γεννιούνται εδώ, πρέπει να μάθουν να είναι περήφανα που είναι Αφρικανοί, αλλά πρέπει να έχουν μέλλον. Ετσι κι αλλιώς, μεγαλύτερη σύνδεση έχουν με την ελληνική παρά με την αφρικανική κουλτούρα. Πώς θα ζήσουν αυτά τα παιδιά με ένα νόμο που δεν τα καλύπτει; Εχω δύο παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση για την Αφρική τα τρομάζουν. Και μου λένε συνέχεια: "Μαμά, μην πας στην Αφρική, θα σε σκοτώσουν". Δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματά μας αυτοί που δείχνουν όλη ημέρα όσα συμβαίνουν στις χώρες μας; Είναι λογικό να χρειάζεται τόσος αγώνας για μια άδεια παραμονής; Οταν οι γονείς έχουν τέτοιο άγχος με τα χαρτιά, τα παιδιά δεν νιώθουν ελεύθερα, αισθάνονται παγιδευμένα. Δεν μεγαλώνουν με την αίσθηση της αξιοπρέπειας, της αυτοεκτίμησης. Και σκέφτονται: "Από εδώ με διώχνουν, στην Αφρική δεν μπορώ να πάω. Τι θ’ απογίνω;"».
Και για τη Λορέτα Μακόλεϊ η δυνατότητα των παιδιών τους να μεγαλώνουν ελεύθερα συνιστά ένα από τα σημαντικότερα αιτήματα των Αφρικανών μεταναστριών στην Ελλάδα: «Οσοι γεννήθηκαν στην Αγγλία ή τη Γαλλία αποκτούν την υπηκοότητα της χώρας. Αν πάει στην Αφρική ένα παιδί που γεννήθηκε στην Ελλάδα, θα σκύβει το κεφάλι. Διεκδικούμε να μη σκύβουν τα παιδιά μας το κεφάλι. Να μη νιώθουν κουρασμένα, όπως εμείς. Βλέπουμε στην τηλεόραση τις εκκλήσεις του τύπου "Σώστε τα παιδιά της Αφρικής". Τι θα λένε εδώ αύριο; "Σώστε τα παιδιά που κατάγονται από την Αφρική και γεννήθηκαν στην Αθήνα"; Στέλνουν λεφτά για τα παιδιά στην Αφρική και δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Εκείνο που ζητάμε είναι να δώσουν στα παιδιά μας τα δικαιώματά τους».
--------------------------------------------------------------------------------
Αν η δίκη ήταν πολιτική;
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ (ios@enet.gr)
Στη δικαστική αίθουσα του Κορυδαλλού το δευτεροβάθμιο Εφετείο ολοκληρώνει την εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας στην υπόθεση της 17Ν με την παρουσίαση των στοιχείων (αποτυπώματα, γραφολογικές εκθέσεις κ.λπ.). Τα αδιέξοδα της πρώτης δίκης επανέρχονται διογκωμένα στην καθημερινή ακροαματική διαδικασία. Η εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου και ο χαρακτηρισμός των ένοπλων πολιτικών ομάδων βίας σαν εγκληματική συμμορία οργανωμένου εγκλήματος λειτουργεί ως μπούμερανγκ για τους εμπνευστές του.
Οσο περισσότερο η δικαστική διαδικασία επιμένει στην αυστηρά ποινική εξέταση της υπόθεσης, τόσο περισσότερο αδυνατίζει το οπλοστάσιο του κατηγορητηρίου. Η αλαζονική στάση της εξουσίας το 2002, η πίεση των Ολυμπιακών αλλά και η ανάγκη να πειστεί η κοινή γνώμη ότι είχε να κάνει με κοινούς εγκληματίες δεν επέτρεψαν τότε μια ψύχραιμη αντιμετώπιση. Η παράκαμψη του μικτού ορκωτού δικαστηρίου και της κλήρωσης των δικαστών, η προχειρότητα του βουλεύματος και η πλήρης άρνηση του πολιτικού χαρακτήρα της δίκης αποδεικνύονται αξεπέραστα εμπόδια για το δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Η αγωνιώδης προσπάθεια να δεθεί ο κάθε κατηγορούμενος με συγκεκριμένη πράξη πάση θυσία είτε με «πρόθυμους» μάρτυρες είτε με «στοιχεία» έχει καταρρεύσει σε μεγάλο βαθμό στο δευτεροβάθμιο Εφετείο. Τώρα που οι προβολείς δεν είναι στραμμένοι στη δίκη, οι μάρτυρες αρνούνται να συνεχίσουν τις «αναγνωρίσεις», με αποτέλεσμα οι ικανότατοι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής να παραδέχονται ανοιχτά ότι είναι μια δίκη στοιχείων και ομολογιών και όχι μαρτύρων.
Βέβαια για τις πρωτόδικες καταδίκες χρησιμοποιήθηκαν όλες αυτές οι «αναγνωρίσεις» που οι ίδιοι μάρτυρες στο Εφετείο τις αναπροσαρμόζουν ή και τις ανακαλούν, με αποτέλεσμα να γίνονται διάλογοι του τύπου: Εισαγγελέας: «Αν δεν είχατε ακούσει στην τηλεόραση τις ομολογίες, θα άλλαζε τίποτα στην αναγνώρισή του;». Μάρτυρας: «Φυσικά θα άλλαζε. Με μια ματιά δεν είναι αρκετό να κάνω αναγνώριση!». (15/6/2006).
Αλλά και τα χαρτιά με τα «στοιχεία» που ξαφνικά είχε παρουσιάσει στην πρώτη δίκη ο εισαγγελέας Λάμπρου χωρίς να έχουν λάβει γνώση οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους, δημιουργούν τώρα περισσότερα προβλήματα στο Εφετείο από όσα καλούνται να λύσουν. Παρ’ όλο που ο πρόεδρος σ’ εκείνη τη δίκη κ. Μαργαρίτης τα βάφτισε αρχικά στην απόφαση «πραγματογνωμοσύνες», δεν έχουν καμιά από τις προϋποθέσεις του νόμου για να σταθούν σαν τέτοιες, μια και παραμένουν υπηρεσιακά σημειώματα.
Ο κ. Μαργαρίτης βέβαια πολύ έξυπνα, όποτε η ποινική διαδικασία αδυνάτιζε λόγω έλλειψης αποδείξεων, χρησιμοποιούσε την πολιτική υπόσταση των κατηγορουμένων και έπειθε με τους πολιτικούς διαλόγους ότι παρ’ όλο που τα στοιχεία είναι φτωχά, δεν μπορεί με τέτοιες απόψεις παρά να ήταν μέλη και άρα ένοχοι. Το δευτεροβάθμιο όμως, δικαστήριο, δύσκαμπτο και ίσως πιο ευθύ στην προσπάθεια για αυστηρά ποινική διαδικασία, έχει άνθρακες στα χέρια του αντί για στοιχεία και διαθέτει μόνο τις ομολογίες.
Τι αποδεικνύεται; Αν είχαν δικάσει την υπόθεση σε μικτό ορκωτό δικαστήριο, προσδίδοντας στη δίκη και τον πολιτικό της χαρακτήρα, δεν θα είχαν μπροστά τους το φάσμα του διάτρητου κατηγορητηρίου. Πιθανώς κάποιοι κατηγορούμενοι να είχαν αθωωθεί λόγω έλλειψης στοιχείων, πιθανώς ακόμα κάποιοι θα είχαν λιγότερα ισόβια από όσα τους επιδικάστηκαν. Ούτως ή άλλως είναι φανερό ότι πολύ λίγοι είναι φυσικοί αυτουργοί μιας εκτέλεσης. Θα είχαν δικάσει όμως νομότυπα με δίκαια δίκη μέλη μιας ομάδας ένοπλης πολιτικής βίας χωρίς να χρειάζεται να βρούνε αν στην ενέργεια τάδε ο δείνα κατηγορούμενος στεκόταν δίπλα στο ταμείο ή πάνω στο πεζοδρόμιο. Και πού οδηγείται αυτή η υπόθεση μετά την «αποπολιτικοποίησή» της; Είναι φανερό ότι θα φτάσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και εκεί, με τον αυστηρά ποινικό τρόπο που δικάζονται οι κατηγορούμενοι, μέχρι και ο Δημήτρης Κουφοντίνας -που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη- αν πήγαινε θα μπορούσε να απαλλαγεί λόγω έλλειψης στοιχείων. Μην ξεχνάμε ότι εκτός από αναγνωρίσεις του τύπου «θυμάμαι τα σαγόνια του», «το μέτωπο», «το βλέμμα» και ομολογίες συγκατηγορουμένων, δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία εναντίον του, και επειδή «τα πολιτικά» δεν τα θέλει ο πρόεδρος, ίσως κι εκείνος κουραστεί και σταματήσει να τα επαναλαμβάνει!
--------------------------------------------------------------------------------
IOS PRESS
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ (ios@enet.gr)
ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ του είχε ο «Ιός» κατά τις προσπάθειες των εθνικοφρόνων της Καστοριάς να εμποδίσουν τη διεξαγωγή του ετήσιου συνεδρίου του «Δικτύου Μελέτης Εμφυλίων Πολέμων» με θέμα «Μνήμες των εμφυλίων πολέμων. Τόποι και εργαλεία». Το συνέδριο είχε προγραμματιστεί για τις 6-9 Ιουλίου στην Καστοριά, η πραγματοποίησή του όμως εκεί κατέστη αδύνατη μετά από κινητοποίηση της υπερατλαντικής «Παμμακεδονικής Α.Ε.» κι ενός τοπικού συλλόγου ονόματι «Φίλοι του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα». Πέτρα του σκανδάλου θεωρήθηκε η συμμετοχή τριών εισηγητών: της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Ρίκη βαν Μπούσχοτεν, του Αμερικανού πανεπιστημιακού Λόριν Ντάνφορθ και του συντάκτη του «Ιού», Τάσου Κωστόπουλου. Οι δύο πρώτοι κατηγορούνταν για τη δουλειά τους πάνω στο Μακεδονικό και το «παιδομάζωμα», ενώ στην τρίτη περίπτωση κόκκινο πανί αποτέλεσε το θέμα της εισήγησης («Ο εμφύλιος Μακεδονικός Αγώνας. Εκδοχές του κρατικού μονοπωλίου της συλλογικής μνήμης»). Οι ίδιοι εθνικόφρονες κύκλοι, με την ευγενή συμπαράσταση των τοπικών ραδιοτηλεοπτικών καναλιών και της «Χρυσής Αυγής», είχαν αποπειραθεί -ανεπιτυχώς- το 2003 να εμποδίσουν ομιλία του συντάκτη μας στο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» του γειτονικού Δήμου Αγίων Αναργύρων.
ΚΑΤΩ ΑΠΟ την πίεση των εθνικιστών, ο Δήμος Καστοριάς απαίτησε από τους οργανωτές την εξαίρεση των τριών «υπόπτων» ομιλητών και στη συνέχεια απέσυρε την υλική και ηθική υποστήριξή του. Ταυτόχρονα, το ξενοδοχείο «Τσάμης» ακύρωσε -στο παραπέντε- όλες τις κρατήσεις δωματίων που είχαν γίνει από καιρό. Η σαφής αυτή λογοκριτική απόπειρα έπεσε όμως στο κενό, χάρη στην απόφαση του δημάρχου Αγίων Αναργύρων Αποστόλη Κιοσέ να φιλοξενήσει το συνέδριο στο χωριό Κορησός.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, στην ακριτική Καστοριά αναμετρήθηκαν δύο λογικές για την Ιστορία και την ελευθερία της έκφρασης. Από τη μία, ο αντιδήμαρχος της πόλης Εμμ. Χατζησυμεωνίδης υποστήριξε στα τοπικά κανάλια ότι «ο δήμος προσδοκά την ενίσχυση του συνεδριακού τουρισμού στην πόλη μας», αφού «τα επιστημονικά συνέδρια βοηθούν την τοπική οικονομία», όμως «δεν μπορούν να έρχονται σύνεδροι και να εκφράζουν αντίθετες εθνικά απόψεις» -όπως η... σλαβική καταγωγή του Μεγαλέξανδρου, την οποία (κατά τους πληροφορητές του) θα υποστήριζαν οι «ύποπτοι» ομιλητές. Διαμετρικά αντίθετη ήταν η λογική που εξέφρασε ο κ. Κιοσές στην ομιλία του κατά την πρώτη μέρα των εργασιών: «Θεωρώ ότι αυτό το συνέδριο πέτυχε πριν καν ξεκινήσει ακόμη τις εργασίες του. Και πέτυχε γιατί ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει εδώ, στην κοινωνία της Καστοριάς, ένας ουσιαστικός διάλογος για βασικές αρχές δημοκρατίας, τις οποίες θα έπρεπε να τις είχαμε ήδη κατακτήσει σαν περιοχή, αλλά δυστυχώς ακόμα τις συζητούμε».
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1288