Ιδεολογήματα και γεγονότα
Μιχάλης, Παπαγιαννάκης
Κυρ. Ελευθεροτυπία, 2006-08-20
Οπως σε κάθε πόλεμο, ιδιαίτερα δε στη σύγχρονη εποχή, μπορεί κανείς να διακρίνει στα όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, την πολιτική και διπλωματική κινητοποίηση και τέλος την ιδεολογική και προπαγανδιστική επιχειρηματολογία και την επικοινωνιακή εκστρατεία για την επιβολή της.**Για μας τους μη άμεσα εμπλεκόμενους αυτή η τρίτη πτυχή είναι η σημαντικότερη, γιατί σε μας απευθύνεται, τη συναίνεσή μας, ρητή ή σιωπηρή, επιδιώκει, και μέσω αυτής να επηρεάσει τις πολιτικές αντιδράσεις σε κάθε χώρα αλλά και διεθνώς. Για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και τις πραγματικές πολιτικές και διπλωματικές δραστηριότητες, διαπραγματεύσεις και συναλλαγές λίγα μαθαίνουμε κατά βάθος, πέρα από το προφανές δράμα των σφαγών των αμάχων.
Ως προς τα επικοινωνιακά όμως μπορούμε να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τη συντριπτική μάζα μηνυμάτων και τον ορυμαγδό των αναλύσεων και ισχυρισμών, συχνά ψευδών και συχνότερα αντιφατικών ή στρεψόδικων.
**Καταρχήν έχουμε μπροστά μας έναν πόλεμο και όχι όπως κατά καιρούς πάνε να μας πείσουν μια «αστυνομική επιχείρηση» κάποιων, έστω και πανίσχυρων «τρομοκρατών». Η σύγχυση, που εμπνέεται από επικοινωνιακούς λόγους (ποιος δεν απεχθάνεται την τρομοκρατία;) έχει τη σημασία της. Αν μιλάμε για «πόλεμο» τότε ο αντίπαλος, όσο και να τον πολεμάμε, έχει πρόσωπο και υπόσταση και σε κάποια στιγμή, έστω κι αν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις έχουν επιτυχίες, θα είναι αναγκαστικά «συνομιλητής» για την όποια εκδοχή ειρήνευσης. Η διά της συγχύσεως εξαφάνισή του δεν έχει άλλο νόημα από το ότι η επιδίωξη είναι ένας πόλεμος χωρίς όρια, τοπικά ή χρονικά.
**Και αυτή η τρομακτική κατάληξη μπορεί να στηριχτεί και σε άλλα επιχειρήματα. Πράγματι, λίγες μέρες πριν από την εισβολή στο Λίβανο και την εκεί εθνοκάθαρση (πώς αλλιώς να αποκαλέσει κανείς τη συνειδητή, και με φέιγ βολάν..., εξώθηση ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στην εγκατάλειψη της γης τους;) είχαμε την ιστορικής σημασίας συμφωνία Χαμάς-Αλ Φάταχ για την υιοθέτηση της πολιτικής των δύο κρατών (Ισραήλ και Παλαιστίνης) και την έναρξη σχετικών συνομιλιών, κάτι που ισοδυναμούσε και με την αναγνώριση από τους «τρομοκράτες» της Χαμάς (σήμερα κυβέρνηση της Παλαιστίνης...) του Ισραήλ. Μια πολιτική που εγκρίνει όλη η διεθνής κοινότητα και το... ίδιο το Ισραήλ, αλλ’ ως φάνηκε από τα πράγματα όχι και πολύ πρόθυμα.
**Η μετά λίγες μέρες εισβολή στο Λίβανο και οι λοιπές όντως «δυσανάλογες» πολεμικές πράξεις «βοήθησαν» στο να ξεχαστεί πλήρως αυτή η ιστορία, η οποία ήταν μια σοβαρή πολιτική διέξοδος στη χρόνια κρίση της Μ. Ανατολής, αλλά έκανε το Ισραήλ ένα κράτος όπως τα άλλα. Προφανώς επιλέχθηκε η μη λύση με όλα τα παρεπόμενα, γιατί ο πόλεμος και η κατοχή έχουν τη λογική τους (θύματα, στρατόπεδα, φυλακές, δωσιλόγους, κουκουλοφόρους κ.λπ.), και όλα τα αδιέξοδα μακροχρόνια.
**Αυτά μας ζητάει η επικοινωνιακή της ισραηλινής κυβέρνησης να αποδεχθούμε; Στο όνομα της αντιτρομοκρατίας ή στο όνομα της ελευθερίας (πόλεμο στους ισλαμιστές φασίστες ζήτησε μάλιστα ο κ. Μπους...), ή ακόμη στο όνομα του Ολοκαυτώματος, αλλιώς γινόμαστε αντισημίτες; Ενώ η αμετροεπής έκκληση του κ. Ολμερτ για πανεβραϊκή συσπείρωση σε αυτό τον «αντιεβραϊκό» πόλεμο συσπειρώνει τους φίλους των Εβραίων; Φυσικά όλα αυτά ισχυροποιούν τους υπαρκτότατους αντισημίτες στις ρατσιστικές φαντασιώσεις τους.
**Εξίσου επικίνδυνα, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια σοβαρής και υπεύθυνης προσέγγισης της χρόνιας κρίσης στη Μ. Ανατολή στη βάση της συνύπαρξης ισότιμων κρατών και λαών, της συνεργασίας και της κοινής ανάπτυξης. Η σθεναρή αντιρατσιστική θέση και προοπτική, ευτυχώς και εντός του Ισραήλ, δεν μπορεί να συγχωρεί κανένα έγκλημα πολέμου, κανέναν επεκτατικό πόλεμο, καμιά εθνοκάθαρση στο όνομα του όντως απόλυτου κακού που υπήρξε το Ολοκαύτωμα. Δεν αναγνωρίζει κανέναν «περιούσιο» λαό ή έθνος. Δεν αποδέχεται καμιά θρησκευτική-κληρικαλιστική τελεολογία και την πολιτική αντίληψή της για τις κοινωνίες πολιτών και για τις διεθνείς σχέσεις. Και ρωτάει την ισραηλινή κυβέρνηση και τους σημερινούς υποστηρικτές της: πέρα από τις γενικούρες αποδέχεστε ναι ή όχι τα δύο κράτη (Ισραήλ και Παλαιστίνη) σε ισότιμες διεθνείς σχέσεις;
**Πέρα από τα εύκολα περί ελευθερίας και ισλαμιστικού φασισμού (αλήθεια, π.χ. και στη Σαουδική Αραβία ή το Πακιστάν;) «βλέπετε» την ένταξη του Ισραήλ (με διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα) στην περιοχή που βρίσκεται και είστε διατεθειμένοι να εργαστείτε για την εξασφάλισή της; Καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί με την απόλυτη ταύτιση του Ισραήλ με τις ΗΠΑ και με την απολύτως παράνομη κατοχή ατομικών όπλων (ή τα μελλοντικά «σχέδια» του Ιράν είναι τα μόνα που μας μάραναν); Οι ίδιοι οι ισραηλινοί ηγέτες δέχονται να είναι εφεξής ένα κράτος όπως όλα τα άλλα;
**Αν οι απαντήσεις είναι θετικές, ανοίγονται θετικές προοπτικές. Αν όχι, το μέλλον της περιοχής, αλλά και του κόσμου, φαντάζει ζοφερό, ενώ του αντισημιτισμού «λαμπρό». Και εκείνοι που σίγουρα θα τον καταπολεμήσουν θα είναι, πάλι, αυτοί που σας θέτουν αυτά τα ερωτήματα! Από λόγους αρχής (φαντάζομαι ότι θα θυμάστε τι σημαίνει αυτό...) και αυτοπροστασίας απέναντι σε αυτό το δηλητήριο, με το οποίο σεις παίζετε για επικοινωνιακούς λόγους. Με αυτό το σαφές σκεπτικό είμαστε σήμερα όλοι Παλαιστίνιοι και Λιβανέζοι.
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1306