Να στηριχθεί η εύθραυστη εκεχειρία στον Λίβανο
Μιχάλης, Παπαγιαννάκης
Κυριακάτικη Αυγή, 2006-09-03
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να διαπιστώσει κανείς ότι η παύση του πυρός στον Λίβανο είναι εύθραυστη, τόσο αυτή καθαυτή μια και κινδυνεύει από το οποιοδήποτε απρόβλεπτο περιστατικό όσο και ως προς τις προθέσεις των (πολλών...) πρωταγωνιστών της.Το Ισραήλ δεν κέρδισε και επομένως, στην αντίληψη της κυβέρνησης και άλλων παραγόντων της σημερινής πολιτικής του, "έχασε", εξ ου και η πολιτική και ίσως και στρατηγική κρίση στην οποία έχει εισέλθει. Η Χεζμπολάχ δεν αφανίστηκε ούτε καν απωθήθηκε μακριά από τα πεδία των μαχών, επομένως "κέρδισε", πολλώ μάλλον που με την λήξη των εχθροπραξιών οι Λιβανέζοι επανήλθαν εν ριπή οφθαλμού στις περιοχές των οποίων το Ισραήλ είχε επιδιώξει την ερήμωση ή καλύτερα την (εθνο)κάθαρση, και βάλθηκαν με την οικονομική βοήθεια της Χεζμπολάχ να ανοικοδομήσουν. Το Ιράν και η Συρία είναι πάντα στη... θέση τους και πληθαίνουν οι φωνές, στην Ευρώπη αλλά και στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ, που υποδεικνύουν κάποια συνεννόηση μαζί τους σε μια πιο μακροχρόνια ρύθμιση των ισορροπιών της περιοχής. Τέλος ο Λίβανος δεν κόπηκε στα δύο ή στα τρία, ο πολιτικός κόσμος δεν διαιρέθηκε ως προς την αντιμετώπιση της εισβολής και την πολιτική στάση απέναντι στη Χεζμπολάχ που αποτελεί τμήμα του, έστω κι αν θεωρείται αδιανόητο να συνεχιστεί, εφόσον υπάρξουν συνθήκες ειρήνης και αποκατάστασης της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας του λιβανικού κράτους, η δράση της ως κράτους εν κράτει.
Όλα αυτά εγκυμονούν και ενδεχόμενες απρόβλεπτες "δεύτερες" σκέψεις του ενός ή του άλλου ή όλων των πρωταγωνιστών, απόπειρες για ανάκτηση κάποιου πλεονεκτήματος ή διόρθωση της "αποτυχίας" κ.λπ. Το ερώτημα δεν είναι τι το χειρότερο μπορεί κανείς να "προβλέψει" ή να "φοβηθεί", σε αυτό το σπορ δεν υπάρχει αξεπέραστο ρεκόρ. Στις σχετικές "αναλύσεις" δεν κυριαρχεί το τι είναι πιθανό να γίνει όσο το τι είναι επιθυμητό, και πώς εντάσσεται σε αποκαλυπτικές στρατηγικές γραφείου για την εξέλιξη των "πραγμάτων" στην περιοχή : άλλος εύχεται διακαώς την ήττα του Ισραήλ μέχρις εξαφανίσεως, άλλος την κατευθείαν ανάμιξη των ΗΠΑ και την αναβίωση του "εφιάλτη" τους που είναι ένα νέο Βιετνάμ και άλλα ανάλογης εμβέλειας.
Το πραγματικό ερώτημα είναι τι υποστηρίζει ο καθένας και τι πράττει ώστε να μην ευοδωθούν τέτοια και άλλα σενάρια αλλά αντιθέτως να ανοίξουν προοπτικές μονιμότερων λύσεων των προβλημάτων που συσσωρεύονται εδώ και δεκαετίες και "οδηγούν" στις επανειλημμένες κρίσεις που γνώρισε η περιοχή.
Στην ιστορία της αριστεράς , και όχι μόνο, η αντιμετώπιση των διεθνών κρίσεων πάντα περιελάμβανε το διάλογο, τη διαπραγμάτευση, τη διαιτησία, τη συλλογική ασφάλεια, την παρέμβαση διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ που διαθέτουν έστω και τυπικά μια γενικής αποδοχής "νομιμοποίηση". Ξέρω πολύ καλά πόσο όλα αυτά περιέχουν και υποκρισία, και διάψευση και αναποτελεσματικότητα, αλλά και πόσο συνέβαλαν στη διαμόρφωση του "κλίματος" και των προσδοκιών που μας επιτρέπουν να συζητάμε και να πράττουμε πολιτικά στο διεθνή χώρο. Πέρα λοιπόν από την πολιτική ουσία των κρίσεων και τις βίαιες εξάρσεις της, πώς μπορούμε να καταγγέλλουμε την αποστολή του ΟΗΕ στον Λίβανο ενώ αν έκανε κανένα αστείο να φύγει από την Κύπρο θα τον καταγγέλλαμε και σωστά ως παράγοντα πολέμου;
Μας λένε...
Μας λένε, δυστυχώς και στον ΣΥΝ, ότι η απόφαση για την αποστολή δύναμης του ΟΗΕ στον Λίβανο "χαρίζει" στο Ισραήλ όσα δεν πέτυχε με την εισβολή. Στην αναγκαστική αναφορά ότι η απόφαση ήταν ομόφωνη προστίθεται απλώς ένα θαυμαστικό (!), λες και πρόκειται για ψέμα ή για καλαμπούρι. Μας λένε ότι κύρια αποστολή της δύναμης του ΟΗΕ είναι η καταστολή της Χεζμπολάχ, ενώ ο ίδιος ο ηγέτης της Χεζμπολάχ δηλώνει ότι εγκρίνει την αποστολή της δύναμης και ότι αυτή δεν έχει στόχο τον αφοπλισμό της... (συνέντευξη στην Λε Μοντ, 29.8.2006)! Μας λένε ότι η Συρία δεν δέχεται να πάει αυτή δύναμη στα λιβανοσυριακά σύνορα (και εδώ με θαυμαστικό λες και αυτά τα σύνορα δεν υπάρχουν ή δεν θα έπρεπε να υπάρχουν...!), πράγμα που είναι αληθές με τη διαφορά ότι την ευθύνη ελέγχου αυτών των συνόρων θα έχει η λιβανική κυβέρνηση (δήλωση του υπουργού Πληροφοριών, New Europe 27/8-2/9-2006 ). Μας λένε, τέλος, ότι η απόφαση δεν περιλαμβάνει τους όρους για μόνιμη λύση του Παλαιστινιακού, της κατοχής συριακών εδαφών κ.λπ., πράγμα που είναι αλήθεια, αλλά αναμένεται και δεύτερη απόφαση του ΟΗΕ και από την άλλη μεριά υποστηρίζεται ότι η επιτυχία αυτής της φάσης σταθεροποίησης των σχέσεων και αποκατάστασης της λιβανικής κυριαρχίας θα είναι πρόκριμα για τη συνέχιση των ρυθμίσεων που θα οδηγούν σε ανάμιξη του ΟΗΕ στην κατεύθυνση συνολικών λύσεων. Βέβαια τέτοια πράγματα υποστηρίζει ο Νταλέμα, υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, επομένως ...ύποπτος, ενώ οι μη ύποπτοι αναλυτές μιας αριστεράς είναι βέβαιοι ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται. Αποτελεί όμως ένα πολιτικό πρόγραμμα δράσης, που το στηρίζει κανείς ή όχι.
Τι θέλουμε;
Και εδώ είναι ένα επιπλέον πρόβλημα. Τι ακριβώς υποστηρίζουμε ως κράτος και ως πολιτικές δυνάμεις : την επιβολή μιας άποψης ή ενός από τα εμπλεκόμενα μέρη; Θεωρούμε ότι είναι δυνατόν να υπάρξει άλλη λύση από κάποιον ισορροπημένο συμβιβασμό, τον οποίο μάλιστα κατηγορούμε πολύ σωστά ορισμένους ότι τον σαμποτάρουν μόλις βρουν την ευκαιρία;
Και η Ελλάδα; Δεν είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Δεν είναι μέλος της Ε.Ε., η οποία για πρώτη φορά αποτολμά να αναλάβει στρατηγικό ρόλο στη Μ. Ανατολή; Δεν έχει κάθε λόγο να είναι παρούσα σε πρωτοβουλίες και ρόλους στην ευρύτερη περιοχή της, όπως και η Κύπρος εξάλλου, ή μήπως μένοντας απέξω διαφυλάσσει συμφέροντα της και συμμαχίες άνευ των οποίων η διεθνής παρουσία του οποιουδήποτε περιθωριοποιείται; Το "αστείο" είναι ότι μας λένε ότι η βέβαιη αρνητική εξέλιξη στον Λίβανο προετοιμάζει και άλλες αρνητικές εξελίξεις στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Και αυτές τις αντιμετωπίζεις καλύτερα όντας απών σε μια ομόφωνη προσπάθεια του ΟΗΕ και της Ε.Ε. στον Λίβανο;!
Χρειάζεται μια πιο σοβαρή ανάλυση των δεδομένων και των σχεδιασμών, γιατί όντως υπάρχει ρίσκο και μάλιστα σημαντικό, και θα μπορούσε κανείς να καταλήξει σε σημαντικές επιφυλάξεις: οι "δεύτερες" σκέψεις που προαναφέρθηκαν, η ασάφεια ως προς την πολιτική ενότητα της παρέμβασης και ως προς την πολιτική ηγεσία της ένοπλης δύναμης, το περιεχόμενο της αναμενόμενης δεύτερης απόφασης του ΟΗΕ κ.λπ. Αλλά αυτά είναι ζητήματα διαφορετικά από εκείνα που μας παρουσιάζονται έως σήμερα και που καμιά φορά συρρικνώνονται στον φόβο μπας και η λιβανική κυριαρχία αποκατασταθεί και καταλήξει να αφοπλίσει την Χεζμπολάχ...
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1331