Σε τι συμπαριστάμεθα;
Πάσχος, Μανδραβέλης
Απογευματινή, 2004-04-28
«Διπλωματία», είχε πει κάποτε ο Γουίλ Ρότζερς, «είναι να λες "τι ωραίο σκυλάκι" μέχρι να βρεις πέτρα.» Υπ’ αυτή την έννοια όσοι χαρακτήρισαν χθες «σκοτσέζικο ντους» την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το «βροντερό όχι» πλανώνται πλάνην οικτάν. Η διπλωματία δεν γίνεται με καταιγίδες και αφορισμούς. Ούτε με κραυγές και μαλώματα, Πραγματοποιείται μέρα με την ημέρα, μέτρο με το μέτρο. Δεν έχει να κάνει με το γινάτι, αλλά με συμφέροντα και κοσμοαντιλήψεις.
Οπότε πρέπει να είμαστε σίγουροι: αν υπάρχει καμιά πέτρα κοντά, θα τη ρίξουν. Κι ας ισχυρίζονται πόσο καλό και σεβαστό ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Κι ας πανηγυρίζουν κάποιοι ότι δεν καταδικάστηκε προχθές σε επίσημη απόφαση της Ε.Ε. το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να καταδικάσουν φωναχτά 15 πολιτικοί την ετυμηγορία ενός λαού;
Πρέπει να σοβαρευτούμε, κάποτε, σ’ αυτή τη χώρα. Πρέπει να καταλάβουμε την έννοια του κόστους. Πρέπει να εννοήσουμε πως όλα –μα όλα!– τα πράγματα στη ζωή, έχουν κάποιο κόστος. Μικρό ή μεγάλο. Πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι οποιαδήποτε απόφαση θα έχει οφέλη και ζημίες. Ακόμη και το δημοψήφισμα: θα έχει οφέλη και ζημίες. Το να ισχυριζόμαστε ότι οι ζημίες είναι τελικά οφέλη είναι μια επιστημονική μέθοδος στρουθοκαμηλισμού. Εθνική πολιτική δεν είναι.
Η κυπριακή ηγεσία δεν ασκεί αυτή τη στιγμή εθνική πολιτική. Κουλαντρίζει στο εσωτερικό μέτωπο τα επέκεινα της άφρονος θέση της. Ισχυρίζεται πως εμείς πάντα θέλαμε το καλό των τουρκοκυπρίων και γι’ αυτό τρέχουμε πρώτοι να βοηθήσουμε. Αν είναι έτσι, γιατί διατηρούσαμε με νύχια και με δόντια τριάντα χρόνια εμπάργκο στα κατεχόμενα; Τι άλλαξε προς όφελός μας την Κυριακή και γίναμε τόσο γαλαντόμοι; Μετά από 30 χρόνια που παλεύαμε να μην φάμε γκολ, βάζουμε αυτογκόλ και πανηγυρίζουμε ταυτόχρονα;
Μην παρεξηγηθούμε. Καλά κι άγια είναι όλα τα μέτρα ενίσχυσης των τουρκοκυπρίων. Πρέπει να ενισχυθούν. Μόνο που η κυπριακή κυβέρνηση δείχνει εξαιρετικά αμήχανη την επόμενη μέρα. Ακολουθεί σκληρή γραμμή στα δημοψηφίσματα και ήπια την επομένη των δημοψηφισμάτων. Από τη μια μας λέει ότι θέλει δικοινοτική ομοσπονδία κι από την άλλη ότι δεν θέλει να παραδώσει κράτος για να αποκτήσει κοινότητα. Πως γίνεται να λέει ταυτόχρονα α) το πρόβλημα στο Κυπριακό είναι η Τουρκία, β) θα αποκτήσουμε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα μπαίνοντας στην Ε.Ε. γ) δεν θα βάλουμε «βέτο στην Τουρκία; Που ακριβώς βρίσκεται το διαπραγματευτικό μας πλεονέκτημα;
Το πρόβλημα της Κυπριακής ηγεσίας –στην οποία εμείς συμπαριστάμεθα– είναι ότι μάλλον δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Βρέθηκε στο μάτι της Ιστορίας κι αποδείχτηκε ελάχιστη για την περίσταση. Κέρδισε ένα δημοψήφισμα –με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία– και δεν ξέρει τι να το κάνει.
Αυτή τη στιγμή, ο ελληνισμός, με ευθύνη της Κυπριακής ηγεσίας, είναι χωρίς στόχους για το εθνικό ζήτημα. Αν δεν έχεις στόχο, δεν υπάρχει αξιολόγηση. Δεν ξέρεις ποια βήματα είναι μπρος και ποια είναι πίσω. Χωρίς στόχο δεν γνωρίζεις αν κάτι είναι προς όφελός σου ή προς ζημίαν σου. Δεν μπορεί να αξιολογήσεις την συγκυρία. Αν δεν ξέρεις που πας, κάθε βήμα είναι άχρηστο.
Κάποιοι μπορεί να πουν, «από πίτα που δεν τρως...». Οι Κύπριοι αδελφοί μας εξέλεξαν τον πρόεδρό τους, αυτοί πρέπει να ζήσουν με τις επιλογές τους. Μόνο που τίθεται και για την Ελλάδα ένα ενοχλητικό ερώτημα: Σε τι ακριβώς συμπαριστάμεθα; Σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία να το μάθουμε...
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=136