Παρέλαση στην Έλωνα
Γιώργος, Μπράμος
Αυγή, 2006-10-05
Λίγο πριν ξεχαστούν τα τηλεοπτικά πλάνα με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης να κρατά την εικόνα της Παναγίας στη Μονή της Έλωνας, λίγο πριν σβήσουν στις χαράδρες του Πάρνωνα οι ύμνοι και τα εύγε προς την Ελληνική Αστυνομία και την ικανότητά της να βρίσκει γρήγορα κλέφτες εικόνων, ένα μειράκιο με μια σιδηρογροθιά -που ας δεχτούμε πως δεν ήταν ακριβώς σιδηρογροθιά, αλλά βελούδινο γάντι- συνελήφθη από τις τηλεοπτικές κάμερες να επιτίθεται εναντίον απεργών δασκάλων.Και στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση οι συμβολισμοί είναι ισχυροί. Δεν θέλω να σχολιάσω τον νεαρό και άγουρο αστυνομικό με τη σιδηρογροθιά. Τι να πει κανείς; Τα αυτονόητα; Ευτυχώς που ο νεαρός έχει συνήγορο υπεράσπισης έναν απίθανο τύπο, που βγαίνει στις τηλεοράσεις και διεκδικεί με την παραδοξολογία και την ύβρη τηλεοπτικό στασίδι.
Στην Έλωνα όμως τα ζητήματα είναι πιο περίπλοκα, έστω και αν κρύβονται πίσω από γραφικότητες. Να σημειώσουμε εξαρχής πως η θρησκευτική πίστη είναι από τα αξεπέραστα και τα περισσότερο ανθεκτικά στοιχεία της ανθρώπινης συνείδησης. Ακόμα και οι ακραίοι αγνωστικιστές και άθεοι παραδέχονται αυτή την κυριαρχία και οι περισσότεροι τη σέβονται. Αυτή η πίστη όμως θα ήταν σοφό να μην προσφέρεται προς εκμετάλλευση, έστω αν στο όνομά της έχουν ιδρυθεί οι μεγαλύτερες ανώνυμες εταιρείες, από το παγκάρι της εκκλησίας μέχρι τις τράπεζες του Βατικανού. Υπανίσσομαι βέβαια κάτι, αλλά ο χώρος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ στη σχέση οικονομίας και Εκκλησίας.
Στην Έλωνα, λοιπόν, ήταν όλοι εκεί. Υπουργός, βουλευτές, τοπάρχες. Τι δουλειά είχαν; Μα να γιορτάσουν μαζί με το ποίμνιο την επιστροφή της εικόνας, που οι αθηναϊκοί τηλεοπτικοί σταθμοί, τόσους αιώνες μετά την εικονομαχία, εξακολουθούν να τη θεωρούν και να τη χαρακτηρίζουν "θαυματουργή". Βρήκαμε χορό να μπούμε να χορέψουμε κι εμείς. Γιατί είναι άλλο ζήτημα η ικανότητα της αστυνομίας να βρει και να συλλάβει έναν κλέφτη και εντελώς διαφορετικό να οργανώνονται παράτες που προσομοιάζουν με ειδωλολατρείες.
Γιατί με πειράζουν αυτές οι παράτες, γιατί δεν συμμετέχω στις χαρές; Με τρώει η παλιά αριστερή μου αρρώστια, εκείνο το αυθάδικο τσιτάτο στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο για το τι είναι όπιο για τον λαό; Ή σε μια εποχή που όλα εξελίσσονται σε φανατισμούς και ακρότητες ταλιμπάν και φονταμενταλιστών κάθε απόχρωσης και προέλευσης νομίζω πως είναι ανάγκη να κρατήσουμε την ταπεινότητα και τη σεμνότητα -όχι τη συνθηματική, τη δική μας εσώτερη- και να πάψουμε να περπατάμε πίσω από τη δόξα των εικόνων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1392