Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Η δημαγωγία της μεταρρύθμισης

Παύλος, Τσίμας

Τα Νέα, 2006-10-07


Η νέα διαφημιστική καμπάνια εγκαινιάστηκε στη Θεσσαλονίκη ενώπιον πλήθους αόρατων (στον τηλεοπτικό φακό) δημοσιογράφων. Ακολούθησε ένας μήνας επικοινωνιακής αποχής (λόγω «κουμπάρων»). Και πριν από λίγες μέρες ο Πρωθυπουργός επανήλθε για να λανσάρει ξανά, ενώπιον χειροκροτούντων βουλευτών, τη νέα επικοινωνιακή φόρμουλά του: Είμαι μεταρρυθμιστής, θέλω μεταρρυθμίσεις (αλλά με εμποδίζουν). Δεν είμαι λαϊκιστής, δεν ενδίδω σε αιτήματα και δεν κάνω παροχές (κι ας τις υποσχέθηκα κάποτε).

Αν επιτρεπόταν η αρνητική διαφήμιση, ένας ανταγωνιστής θα μπορούσε να απαντήσει ότι το να διαφημίζεις τον Καραμανλή ως αντιλαϊκιστή είναι σαν να διαφημίζεις μια αλυσίδα φαστ φουντ ως δίαιτα αδυνατίσματος. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι αν πίσω από το επικοινωνιακό αμπαλάζ κρύβεται κάποια στρατηγική, κάποιο σχέδιο. Αν δηλαδή ήρθε όντως ή ώρα, ύστερα από χρόνια ευδόκιμης θητείας στη δημαγωγική αντιπολίτευση και μισή σπαταλημένη κυβερνητική θητεία, να εισαγάγει ο κ. Καραμανλής ένα πραγματικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Θα ήταν ενδιαφέρον - αν ήταν πράγματι έτσι. Αλλά υπάρχει τέτοιο σχέδιο, κάπου καλά κρυμμένο κι αφανέρωτο; Ή έχουμε να κάνουμε, όπως πολλοί και όχι αβάσιμα υποψιάζονται, με μια «δημαγωγία των μεταρρυθμίσεων», μια σημαία πολιτικής ευκαιρίας για προεκλογική χρήση;

Ας μείνουμε στα δεδομένα.

Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση δρα ήδη σε προεκλογικό χρόνο. Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθούν οι συζητήσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος (κάπου στην αρχή της άνοιξης, όπως υπολογίζεται) η κυβέρνηση θα βρίσκεται σε εκλογική ετοιμότητα. Θα ψάχνει να βρει τον κατάλληλο χρόνο και το κατάλληλο πρόσχημα για να κάνει εκλογές. Το ενωρίτερο δυνατό και με μεγάλη προσοχή, αφού η μυρωδιά των εκλογών ανοίγει την όρεξη για προβολή διεκδικήσεων και αιτημάτων που αν ξεφύγουν από τον έλεγχο μπορεί να γίνουν χιονοστιβάδα. Αυτό εξηγεί και τη σκληρή στάση έναντι των δασκάλων και τη σκληρή πόζα του αντιστεκόμενου στον πειρασμό του λαϊκισμού και των παροχών.

Το δεύτερο δεδομένο είναι επίσης ότι τα θρυλικά «φόκους γκρουπς» - που είναι στ αλήθεια ο μόνος μπούσουλας διακυβέρνησης - επιδοκιμάζουν γενικά την ιδέα των μεταρρυθμίσεων. Καθώς μάλιστα το ΠΑΣΟΚ, στον αντιπολιτευτικό του οίστρο, έχει εγκαταλείψει τις μεταρρυθμιστικές επαγγελίες, ο γενικός περί μεταρρυθμίσεων λόγος (διατυπωμένος στον πληθυντικό της αοριστίας και της υπεκφυγής) δίνει πράγματι πολιτικό πλεονέκτημα στον Καραμανλή.

Τα δύο αυτά δεδομένα οδηγούν στο συμπέρασμα πως εκτός απροόπτου το σλόγκαν «είμαι μεταρρυθμιστής, δεν είμαι λαϊκιστής» θα είναι το εκλογικό μοτίβο του Καραμανλή ώστε να κερδίσει, έναντι του ΠΑΣΟΚ, από το «κέντρο» ό,τι χάνει λόγω εκτεταμένης δυσαρέσκειας από τα «αριστερά». Από εκεί και πέρα είναι θέμα καλής διάθεσης και ευπιστίας να δεχθεί κανείς ότι κάποιος που εξελέγη μια φορά, υποσχόμενος πακτωλό παροχών, του οποίου τα χρυσοφόρα ύδατα ποτέ δεν είδαμε, θα είναι συνεπέστερος τη δεύτερη φορά, υποσχόμενος καταρράκτες μεταρρυθμίσεων. Credo quia absurum est.

Μένουν βέβαια οι ίδιες οι μεταρρυθμίσεις, που σε κάποια πεδία, όπως η δημόσια διοίκηση ή η παιδεία, είναι επειγόντως αναγκαίες. Και οι οποίες κινδυνεύουν να πέσουν οι ίδιες θύματα της μεταρρυθμιστικής δημαγωγίας. Όχι μόνο επειδή αυτή η διαρκώς επαναλαμβανόμενη και επιτηδείως νεφελώδης και αόριστη φλυαρία, που τις επικαλείται επί ματαίω, απειλεί να τις καταστήσει αντικείμενο επιθεωρησιακής χλεύης και ανυποληψίας. Μα κυρίως επειδή μια κακή μεταρρύθμιση γίνεται εμπόδιο και για τις σωστές.

Το γεύτηκε η κυβέρνηση Σημίτη όταν αναδιπλώθηκε ατάκτως και εγκατέλειψε ορφανή τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό (με τίμημα να χάσει τη δική της μεταρρυθμιστική αξιοπιστία αλλά και φιλοδοξία). Το δοκιμάζει τώρα, σε άλλη εκδοχή, και η κυβέρνηση Καραμανλή με τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου στα πανεπιστήμια. Υποχρηματοδοτημένη, κακοσερβιρισμένη και συκοφαντημένη από την ίδια την εισηγήτρια υπουργό, η μεταρρύθμιση αυτή, με τη βέβαιη αποτυχία της (ιδίως αν ο Καραμανλής, όπως θρυλείται, θέλει να φτάσει το πράγμα στο αμήν, ώστε να επικαλεστεί την «εμποδιζόμενη μεταρρύθμιση» ως πρόσχημα εκλογών), θα καταδικάσει τα πανεπιστήμια σε μακρά παράταση αποτελμάτωσης. Για να αποδειχθεί ότι η δημαγωγία της μεταρρύθμισης σκοτώνει τις μεταρρυθμίσεις.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1396