Το «ανθρώπινο» πρόσωπο των πολιτικών
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2006-10-11
Εδώ και μερικές ημέρες οι Βρετανοί, και όχι μόνο, μπορούν να συνδεθούν με την ιστοσελίδα του ηγέτη των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον (www.webcameron.org.uk), όπου θα δουν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ντυμένο απλά, να πλένει τα πιάτα στο νεροχύτη και να μιλάει για μια σειρά από τρέχοντα θέματα σε κοντινό πλάνο, κοιτώντας απευθείας την κάμερα. Προφανώς θέλει να μας πείσει ότι δεν μιλάει ο πολιτικός αλλά ο πραγματικός Ντέιβιντ Κάμερον, ο «άνθρωπος».Κατά κανόνα, όσοι στήνουν το δικό τους μπλογκ ανήκουν σε δύο κατηγορίες: είτε αισθάνονται απρόσωποι και πασχίζουν να αποκτήσουν οντότητα είτε είναι αφόρητα εγωκεντρικοί και νομίζουν ότι ο κόσμος οφείλει να ξέρει τι σκέπτονται. Ενας προβεβλημένος πολιτικός δεν εμπίπτει ούτε στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία, εφόσον έχει εξασφαλίσει και την αναγνωρισιμότητα και τη δυνατότητα να μας γνωστοποιεί τις απόψεις του, χρησιμοποιώντας τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή του.
Τότε, γιατί το έκανε; Νομίζω ότι προσπαθεί να κερδίσει μια μερίδα του κοινού που αυξάνεται συνεχώς. Πρόκειται για όσους δεν διαβάζουν εφημερίδες ή αλλάζουν κανάλι όταν κάποιος αρχίσει να αναπτύσσει «δύσκολα» επιχειρήματα, επειδή ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς έχει διαμορφωθεί από τον Μεγάλο Αδελφό και τα παράγωγά του. Το σχήμα είναι γνωστό: κάποιοι προσπαθούν να επικρατήσουν, προβάλλοντας την εικόνα τους μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις, όπως διαδραματίζονται στο τηλεπαιχνίδι, κι εμείς κάθε τόσο ψηφίζουμε για να αναδείξουμε τον νικητή. Για τους τηλεθεατές/ψηφοφόρους κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις εκλογές.
Το δυσοίωνο συμπέρασμα είναι ότι σήμερα δεν υπάρχουν πια οράματα και ουσιαστικές πολιτικές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας, και γι αυτό οι προτιμήσεις μας καθορίζονται από ευτελή κριτήρια, όπως το ίματζ των ηγετών. Το συμπέρασμα ευσταθεί, αλλά δεν αρκεί. Διότι παραγνωρίζει το εξόφθαλμο γεγονός ότι στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες οι πολιτικοί θέλουν πάνω απ όλα να τους ψηφίζουμε. Αν λοιπόν καταφεύγουν σε τέτοιου είδους τεχνάσματα, το κάνουν επειδή είναι αποτελεσματικά. Δεν ξέρω τι πραγματικά φρονεί ο «άνθρωπος» Ντέιβιντ Κάμερον. Δεν αποκλείεται να αισθάνεται αηδία γι αυτή την κατάντια, αλλά αν θέλει να κερδίσει τις εκλογές -και σαφώς θέλει- τι άλλο να κάνει; Να αρχίσει να λέει την αλήθεια κι αυτά που πραγματικά πιστεύει;
Οσοι επικρίνουν τους πολιτικούς επειδή μας λένε ό,τι εμείς θέλουμε να ακούσουμε, έχουν φυσικά δίκιο. Ξεχνούν όμως τις δικές μας ευθύνες. Ακούγεται παράδοξο, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι πολιτικοί και την αλήθεια θα μας έλεγαν και θα απέφευγαν τις εξωφρενικές υποσχέσεις, αν πίστευαν ότι θα τους επιβραβεύαμε για το θάρρος τους. Επειδή όμως ξέρουν ότι θα συμβεί το αντίθετο, μας φλομώνουν στο ψέμα. Κι εμείς τους πιστεύουμε, επειδή μας βολεύει. Παράδειγμα η Νέα Δημοκρατία. Θα κέρδιζαν τις εκλογές αν δεν έταζαν τον ουρανό με τ άστρα ή αν μας είχαν προειδοποιήσει ότι η διαφθορά δεν πατάσσεται εύκολα, και ότι η άνοδος της Δεξιάς στην εξουσία αποτελεί απλή αλλαγή φρουράς στη φαυλότητα και την αλαζονεία; Και σε τι διαφέρει το ΠΑΣΟΚ, αρχής γενομένης από τον αείμνηστο Αντρέα, ο οποίος δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι η κατάληψη του κράτους αποτελεί πράξη αντίστασης κατά της Δεξιάς; Αυτό το άλλοθι τους πρόσφερε ο αριστερίζων λαϊκισμός του. Κι έτσι το «κίνημα της Αλλαγής» κατέληξε στο μεγάλο φαγοπότι. (Το οποίο δεν άρχισε επί Σημίτη, όπως μερικοί θέλουν να πιστεύουν - απλώς συνεχίστηκε). Οσο για την Αριστερά, μολονότι το ζητούμενο δεν είναι η εξουσία αλλά η μαζικότητα του κινήματος, η μέθοδος παραμένει η ίδια. Πόσοι από εκείνους που διαμαρτύρονται για την πείνα στον Τρίτο Κόσμο τόλμησαν να πουν στους Ελληνες αγρότες ότι ένας από τους κύριους λόγους είναι οι κοινοτικές επιδοτήσεις; Και πόσοι πανεπιστημιακοί κατέβηκαν στους δρόμους, ξεχνώντας όσα έλεγαν επί χρόνια για τη μείωση του ποσοστού εκπροσώπησης των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές και μερικά άλλα που δεν θα άρεσαν στους απεργούς; Θα μου πείτε, όλα αυτά έγιναν για καλό σκοπό. Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει...
Ας μη λιθοβολήσουμε λοιπόν τον Ντέιβιντ Κάμερον και το ευτελές μπλογκ του, που όντως αποτελεί ακύρωση της πολιτικής στο όνομα μιας κίβδηλης «ανθρώπινης» προσέγγισης. Το να καταδικάζουμε τους πολιτικούς ως υποκριτές και ψεύτες μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά αποκρύπτει και τις δικές μας ευθύνες, επειδή εμείς τους ζητάμε να φέρονται όπως φέρονται, εμείς τους ζητάμε να μας πουλήσουν τα προσφιλή μας ψέματα. Πόσοι αντέχουν να το παραδεχτούν; Υπό αυτή την έννοια, έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Ή, για να το πούμε αλλιώς, η μισή ντροπή δική τους και η μισή δική μας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1406