Κανείς δεν θέλει τη σύγκρουση των τρένων
Πίστωση χρόνου στον Ερντογάν δίνει η Ε.Ε.
Γιώργος, Καπόπουλος
Ημερησία, 2006-10-27
Η φόρμουλα της φινλανδικής πρότασης –άνοιγμα λιμανιών-και αεροδρομίων της Τουρκίας σε κυπριακά πλοία και αεροσκάφη, απευθείας εμπόριο από την Αμμόχωστο υπό τον έλεγχο της Ε.Ε. και υπαγωγή των Βαρωσίων στη Νεκρή Ζώνη του ΟΗΕ σε πρώτη φάση- μπορεί να εκτιμηθεί ότι εκφράζει την συντριπτική πλειονότητα, αν όχι την ομοφωνία των 23 εταίρων της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Η Φινλανδία, χώρα-μέλος της ΟΝΕ και του Σέγκεν, που επενδύει την ασφάλειά της στην ενίσχυση της πολιτικής συνοχής της Ε.Ε., θα ήταν η τελευταία χώρα που θα έκανε εκπτώσεις στην Άγκυρα είτε στο όνομα μιας προσήλωσης με κάθε κόστος στη διεύρυνση, είτε συμμορφούμενη στις πιέσεις των γνωστών, εντός και εκτός Ε.Ε. συνηγόρων της τουρκικής πλήρους ένταξης.
Η τουρκική υποψηφιότητα προκαλεί για τέταρτη φορά ένταση στην Ε.Ε. Σήμερα, ο ορίζοντας του Δεκεμβρίου 2006 προβάλλει διαφορετικός, με μόνο κοινό σημείο, με τις προηγούμενες φορές, τον διαρκώς αυξανόμενο σκεπτικισμό, την αρνητική τοποθέτηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης απέναντι στην Τουρκία και τη μετατροπή της υποψηφιότητας της σε εσωτερικό πολιτικό διακύβευμα στις περισσότερες χώρες-μέλη.
Στις τρεις προηγούμενες κρίσιμες ημερομηνίες καθοριστικό ρόλο διαδραμάτιζαν οι ενδο-ευρωπαϊκές αντιθέσεις, που μετέτρεπαν την τουρκική υποψηφιότητα σε πεδίο διάθλασης και αντανάκλασης κεντρικών αντιπαραθέσεων:
► Στην Κοπεγχάγη, τον Δεκέμβριο του 2002, δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί ο γαλλογερμανικός συμβιβασμός στη βάση του οποίου συντάχθηκε το σχέδιο της Συνταγματικής Συνθήκης, ενώ σιγόβραζε η ενδο-ευρωπαϊκή αντιπαράθεση ενόψει της επικείμενης εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ.
► Τον Δεκέμβριο του 2004, ήταν ακόμη κυρίαρχες οι προσδοκίες για επίκυρωση της Συνταγματικής Συνθήκης και βάσιμος ο φόβος ότι ο προσδιορισμός της έναρξης διαπραγματεύσεων με την Άγκυρα θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόρριψή της σε μία ή περισσότερες χώρες.
► Τον Οκτώβριο του 2005, βρισκόταν στο ζενίθ η ενδο-ευρωπαϊκή αντιπαράθεση για τον προϋπολογισμό και έτσι όποιος ήθελε να πιέσει τη βρετανική προεδρία για υποχωρήσεις υιοθετούσε σκληρή στάση απέναντι στη Τουρκία.
Σήμερα το τοπίο είναι διαφορετικό, καθώς και οι 25 συμφωνούν ότι μέχρις το τέλος της γερμανικής προεδρίας –τέλη του Ιουνίου 2007- θα πρέπει να έχουν συμφωνηθεί τα σημεία αναφοράς, αλλά και ο «οδικός χάρτης», ώστε η θεσμική εκκρεμότητα, που προέκυψε μετά το «όχι» της Γαλλίας και της Ολλανδίας στη Συνταγματική Συνθήκη, να έχει λυθεί μέχρι το 2009. Με δεδομένη τη σταθερή στήριξη της Άγκυρας από Βρετανία, έχει ενδιαφέρον να δούμε που βρίσκονται σήμερα Γαλλία και Γερμανία: Πρώτον, Βερολίνο και Παρίσι δεν θα ήθελαν τριβές με το Λονδίνο λόγω Τουρκίας. Δεύτερον, η Γαλλία, που είδε σημαντικά εμπορικά και οικονομικά συμφέροντά της στην Τουρκία να απειλούνται μετά την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τη Βουλή, είναι αναγκασμένη να υιοθετήσει εποικοδομητική στάση. Τρίτον, η Γερμανία κυβερνάται από την κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού της Μέρκελ, με τα ηνία της διπλωματίας σε Σοσιαλδημοκράτη. Με δεδομένες τις ενδοκυβερνητικές αποκλίσεις, η καγκελάριος δεν θα διακινδύνευε να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με τους εταίρους της στην κυβέρνηση.
Με δεδομένα τα παραπάνω, η φόρμουλα της φινλανδικής προεδρίας βασίζεται περισσότερο στη δεδομένη συναίνεση των «23» παρά την αναζητεί…
Απομένει να πάρουν τις αποφάσεις τους Αθήνα και Λευκωσία.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1441