Η δεύτερη Ρουάντα
Κάκη, Μπαλλή
Κυριακάτικη Αυγή, 2006-10-28
"Στο Νταρφούρ διαπράττεται η πρώτη γενοκτονία του 21ου αιώνα", έλεγε στα μέσα Σεπτέμβρη ο γόης του Χόλιγουντ Τζορτζ Κλούνεϊ ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, "κι αν δεν την σταματήσουμε δεν θα είναι η τελευταία". Οι δηλώσεις του σταρ ήταν ίσως ο μόνος λόγος που για μια-δυο μέρες ασχολήθηκε ο διεθνής Τύπος με το δράμα των ανθρώπων που αργοπεθαίνουν στην ανατολική επαρχία του Σουδάν. Αμέσως μετά το όλο θέμα ξεχάστηκε κάπου μεταξύ της πυρηνικής δοκιμής της Βόρειας Κορέας και των καθημερινών θανάτων στη Βαγδάτη.
Τρία χρόνια τώρα στο Νταρφούρ μάχονται Αφρικανοί αντάρτες ενάντια σε Άραβες παραστρατιωτικούς και το στρατό του Σουδάν. Μήνες τώρα η κυβέρνηση του Χαρτούμ αρνείται να δεχθεί τους 20.000 κυανόκρανους, που αποφάσισε να στείλει για να επιτηρήσουν τις "εκεχειρίες" το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Επί μήνες βολοδέρνουν στην εμπόλεμη ζώνη οι άνδρες της ειρηνευτικής αποστολής της Αφρικανικής Ένωσης, χωρίς να μπορούν να σταματήσουν ούτε ένα φονικό μπροστά στα μάτια τους. Από τα τρία εκατομμύρια των κατοίκων του Νταρφούρ που έχουν επιζήσει μέχρι τώρα -κυρίως χάρη στις αποστολές τροφίμων από τον έξω κόσμο- αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες έχουν αποκοπεί το τελευταίο διάστημα από την ανθρωπιστική βοήθεια. Τα τρία τελευταία χρόνια ο εμφύλιος στο Σουδάν προκάλεσε το θάνατο 200.000 ανθρώπων -κυρίως γυναικών και παιδιών- και έστειλε στην προσφυγιά περί τα τρία εκατομμύρια. Από τον Αύγουστο που αναθερμάνθηκαν οι εχθροπραξίες ο θάνατος έγινε... ταχύτερος.
Slow motion
"Ρουάντα σε αργή κίνηση", χαρακτηρίζουν τον εμφύλιο στο Σουδάν πολλές οργανώσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δίνουν διπλό νόημα στη βραδύτητα. Αφενός οι σφαγές δεν είναι τόσο "γρήγορες" όσο στη Ρουάντα, εν μέρει επειδή το Νταρφούρ αποτελείται από χωριά και διάσπαρτους καταυλισμούς, άρα δεν είναι... εύκολη η μαζικότητα στο θάνατο. Αφετέρου, τα ανακλαστικά της διεθνούς κοινότητας που υποτίθεται ότι έχει ορκιστεί "ποτέ πια Ρουάντα" είναι εξίσου αργά και προβληματικά όπως στην τελευταία γενοκτονία του 20ού αιώνα. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τη Ρουάντα δέκα χρόνια πριν είναι ότι αυτή τη φορά η διεθνής κοινότητα ξέρει τι συμβαίνει -κάτι που κάνει την αργοπορία της ακόμη πιο εγκληματική.
Στην αφιλόξενη επαρχία του Νταρφούρ -που πριν από τον πόλεμο τη βασάνιζαν η ξηρασία, η παιδική θνησιμότητα και οι επιδημίες στα κατοικίδια- οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ θα μπορούσαν να φρενάρουν τις σφαγές και το ξεσπίτωμα των ανθρώπων. Αλλά δεν είναι καλοδεχούμενοι, όπως δεν είναι πια καλοδεχούμενος και ο ειδικός απεσταλμένος του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Γιαν Προνκ. Η κυβέρνηση του Σουδάν του έδειξε την έξοδο, επειδή της έκανε λέει "ψυχολογικό πόλεμο". Ο Προνκ που έφτασε κατ εντολή του ΟΗΕ στο Χαρτούμ το 2004 έκανε πράγματι το λάθος να γράψει στην προσωπική ιστοσελίδα του μια παρατήρηση για το μειωμένο ηθικό των Σουδανών φαντάρων.
Με την απέλαση του Προνκ η σχέση μεταξύ του καθεστώτος του Χαρτούμ και των Ηνωμένων Εθνών φτάνει στο χειρότερο σημείο της. Και δη στη χειρότερη φάση. Ακριβώς επειδή οι Αφρικανοί αντάρτες σημείωσαν ορισμένες επιτυχίες τις τελευταίες εβδομάδες, αναμένεται να είναι σκληρότερη η απάντηση του σουδανικού στρατού. Αυτό μεταφράζεται σε βομβαρδισμούς χωριών και αυξημένες επιθέσεις των διαβόητων έφιππων Αράβων πολεμιστών, που δεν καίνε απλά τα καλύβια, αλλά κλέβουν τα ζώα -το μόνο "εργαλείο" επιβίωσης στην περιοχή- σφάζουν όποιον μπορούν, βιάζουν τα γυναικόπαιδα και κυνηγούν τα καραβάνια των προσφύγων. Οι έφιπποι αυτοί επισήμως δεν έχουν καμία σχέση με την κυβέρνηση του Χαρτούμ, όλες οι ενδείξεις όμως λένε ότι από αυτήν ενθαρρύνονται και χρηματοδοτούνται.
Το ψήφισμα του ΟΗΕ για το Νταρφούρ δίνει αυξημένες εξουσίες στους κυανόκρανους, που θα τους επέτρεπαν να σταματήσουν το φονικό. Ωστόσο, χωρίς την άδεια της κυβέρνησης του Χαρτούμ οι κυανόκρανοι δεν μπορούν να εγκατασταθούν στην περιοχή. Και κανείς -ούτε η Ε.Ε. ούτε οι ΗΠΑ- δεν πιέζει αρκετά το καθεστώς του Ομάρ Ελ Μπασίρ να αλλάξει στάση. Ισως επειδή το μόνο που παίζεται εκεί είναι η ζωή μερικών εκατομμυρίων μαύρων. Ούτε πετρέλαια υπάρχουν, ούτε πρόκειται για σπουδαία γεωπολιτική θέση.
Πριν από λίγες μέρες 120 επιζώντες από το ολοκαύτωμα των εβραίων, από τη γενοκτονία της Ρουάντας και της Καμπότζης και από τον πόλεμο της Βοσνίας έστειλαν επιστολή στους ηγέτες των κρατών μελών της Ε.Ε. ζητώντας τους να κάνουν κάτι. Απάντηση δεν πήραν.
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1446