Ο στραβός γιαλός...
Τάσος, Παππάς
Κυρ. Ελευθεροτυπία, 2006-10-28
Τα δύο κόμματα της αριστεράς για ακόμη μία φορά έθεσαν ως πρώτη προτεραιότητά τους την αποδυνάμωση του δικομματισμού. Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά ευνοϊκές και για το ΚΚΕ και για τον ΣΥΝ: η κυβέρνηση περικυκλωμένη από τα σκάνδαλα παρέπαιε, ο πρωθυπουργός κρυβόταν για να μην τραυματιστεί η εικόνα του, κορυφαίοι υπουργοί διαπληκτίζονταν δημοσίως προκαλώντας την οργή των γαλάζιων ψηφοφόρων, ο χώρος της εκπαίδευσης ήταν σε κατάσταση εξέγερσης, ενώ το ΠΑΣΟΚ ταλανιζόμενο από την κρίση ταυτότητας έδειχνε ανήμπορο να εκφράσει το σύνολο της κοινωνικής δυσφορίας.
Αν μάλιστα προσθέσουμε και το χαρακτήρα της σύγκρουσης (η δημοτική κάλπη λειτουργεί ως χώρος υποδοχής της δυσαρέσκειας), τότε ουδείς θα μπορούσε να περιμένει ιδανικότερες περιστάσεις για την αριστερά. Κι όμως, αυτή απέτυχε.
Οσο κι αν ο ένας φορέας της (ΣΥΝ) πανηγυρίζει για την έκπληξη Τσίπρα και ο άλλος (ΚΚΕ) προβάλλει τα ποσοστά Χαλβατζή και Μαυρίκου, το συμπέρασμα είναι ότι οι πολίτες δεν στήριξαν την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς, δεν εκτίμησαν τον συνεπή αντιδικομματικό καταγγελτικό λόγο της. Κοντολογίς αρνήθηκαν να δώσουν στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ ένα ενθαρρυντικό σήμα πως κάτι μπορεί να αλλάξει σε επίπεδο συσχετισμών.
Ετσι η επόμενη μέρα βρίσκει την αριστερά σε σύγχυση: Από τη μια να παραδέχεται ότι ο δικομματισμός δεν υπέστη πλήγματα και να προβληματίζεται και από την άλλη να μην εννοεί να καταλάβει ότι «δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά αυτή αρμενίζει στραβά». Γιατί αν τα κόμματα εξουσίας με τέτοια χάλια καταφέρνουν να συγκεντρώσουν κοντά στο 85%, τότε το πρόβλημα πρέπει να το αναζητήσουμε είτε στο λαό (ανίερη σκέψη για αριστερούς) είτε στους σχηματισμούς που φιλοδοξούν να ανατρέψουν την πορεία των πραγμάτων. Αυτονόητες, λοιπόν, πράξεις η αυτοκριτική και η επανεξέταση της γραμμής. Αμ δε...
Το ΚΚΕ επιμένει ότι η λύση θα έρθει μέσα από το αντικαπιταλιστικό μέτωπο που θα συγκροτήσει αυτό με τα «υπόλοιπα» της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ενώ ο ΣΥΝ επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της ενότητας δράσης της αριστεράς, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, παρά το γεγονός ότι όλα τα μέχρι τώρα ανοίγματά του (μερικά κινούνταν στα όρια της πολιτικής αξιοπρέπειας) συνάντησαν την παχυλή αδιαφορία για να μην πούμε τη χλεύη του Περισσού.
Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε ότι τα δύο κόμματα συμφωνούν σε κάτι: πιστεύουν ότι με το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης. Με αποχρώσεις η επίσημη ρητορική τους είναι ταυτόσημη. Οι αφορισμοί που εκτοξεύονται κατά του «νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ» υπηρετούνται από βαρύγδουπα, αλλά ανιστόρητα ιδεολογικά σχήματα του τύπου «η σοσιαλδημοκρατία ως ιστορικό ρεύμα δεν υπάρχει πια» ή από αυθαίρετες ιδιοκτησιακής νοοτροπίας κατηγοριοποιήσεις «η αριστερά από τη μια και η σοσιαλδημοκρατία από την άλλη».
Και όλα αυτά τα προσβλητικά για ένα πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα το οποίο ανήκει στην αριστερή οικογένεια και έχει να επιδείξει σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις όπου κυβέρνησε, ενώ ακόμη και σήμερα, σε ορισμένες χώρες λειτουργεί με αποτελεσματικότητα και δικαιοσύνη (σκανδιναβικό υπόδειγμα).
Και για να μην ξεχνιόμαστε: δεν έχει συνδεθεί ούτε με αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης ούτε με ολοκληρωτικής λογικής πρακτικές και, σε τελική ανάλυση, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, επιβιώνει, σε αντίθεση με το δήθεν «καθαρό», δήθεν «επαναστατικό» μοντέλο που εξακολουθούν να αποθεώνουν οι πάντες στο ΚΚΕ και να «κρυφοθαυμάζουν» αρκετοί στην Κουμουνδούρου, το οποίο κατέρρευσε παταγωδώς, παρασύροντας στην ανυποληψία και τις θεωρητικές αναφορές του («μαρξισμός-λενινισμός»).
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Αλαβάνος για να δικαιολογήσει τη στάση απόρριψης που κρατάει το κόμμα του απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, σε συνέντευξή του στον «Αλφα 98,9», επικαλέστηκε τον Μπλερ, τον Σρέντερ, τις δυσκολίες που έχει η πολυεταιρική κυβέρνηση Πρόντι στην Ιταλία.
Ξέχασε όμως τον Ζοσπέν, τον Θαπατέρο, τη σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία, τα κόμματα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που κέρδισαν την εξουσία σε πολλές περιοχές της Λ. Αμερικής και έχουν προκαλέσει πονοκέφαλο στη διοίκηση Μπους και βεβαίως ξέχασε τα λαϊκά στρώματα που εκφράζονται από τη σοσιαλδημοκρατία σ όλες τις χώρες, μηδέ της Ελλάδος εξαιρουμένης.
Το ιστορικό βάρος της σοσιαλδημοκρατίας είναι μεγάλο, η σχέση της με τους προοδευτικούς πολίτες σταθερή και, παρά τις αλλοιώσεις που έχει υποστεί η φυσιογνωμία της εξαιτίας του κυβερνητισμού, παραμένει μια σημαντική μεταρρυθμιστική δύναμη. Χωρίς αυτήν ή σε κόντρα μ αυτήν, όλες οι απόπειρες ριζοσπαστικής αλλαγής θα πέσουν στο κενό.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1451