Ιστορία ενός βιασμού
Διονύσης, Γουσέτης
Αυγή, 2006-11-11
Στα τέλη του προηγούμενου μήνα, 16χρονη Βουλγάρα μαθήτρια κατήγγειλε ότι βιάστηκε από τέσσερις συμμαθητές της σε σχολείο Αμαρύνθου Ευβοίας, που είχε καταληφθεί από μαθητές. Βιασμός, αλλά και εκβιασμός. Όπως η ίδια δήλωσε, ήταν ερωτευμένη με έναν από τους δράστες, ο οποίος της είπε ότι, αν δεν ανεχτεί και τους φίλους του, τον χάνει. Μια συμμαθήτριά της βιντεοσκοπούσε το βιασμό μέσω του κινητού και έστελνε εικόνες σε άλλους μαθητές. Η Βουλγάρα είναι αριστούχα. Κράτησε και την περιβόητη «σημαία». Συγχρόνως εργάζεται σε ταβέρνα τα Σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια. Κυρίως, τόλμησε να καταγγείλει το βιασμό της. Αυτή η ξένη, άρα ανασφαλής. Όταν οι δικές μας δεν τολμούν.
Ένας από τους δράστες είναι γιος αστυνομικού. Ένας άλλος, όπως και η βιντεοσκοπούσα αδελφή του, είναι παιδιά καθηγήτριας θρησκευτικών. Οι δράστες είπαν ότι «τάθελε». Μάλιστα ότι «βαθμολογούσε τη σεξουαλική δεινότητα καθενός». Δεν πρωτοτύπησαν. Έτσι αντιδρούν όλοι οι βιαστές, όταν κατηγορούνται. Αλλά ακόμα και αν «τάθελε», η βιντεοσκοπούμενη πράξη δεν παύει να είναι έγκλημα.
Η μητέρα του κοριτσιού δήλωσε ότι της πρότειναν να ανακαλέσει την καταγγελία με χρηματικό αντάλλαγμα, ενώ η αστυνομία τη συμβούλεψε να φύγουν -μετά από δέκα χρόνια εγκατάστασης- από την περιοχή. Αγαθή η πρόθεση: ήθελε να τις προστατεύσει από λιντσάρισμα. Έτσι όμως η μάνα έχασε τη δουλειά της (ξενοδούλευε σε σπίτια). Η άλλη μάνα, η καθηγήτρια, συντάχτηκε με την άποψη των παιδιών της, ενώ οι κάτοικοι διαδήλωναν υπέρ του ανδρισμού των δραστών και κατά της μετανάστριας μάνας που «δεν τίμησε το ψωμί που έφαγε». Ο δε Σύλλογος των καθηγητών του Λυκείου, μετά από οκτώ ώρες συνεδρίαση, αποφάσισε να εξισώσει θύτες και θύμα: τους έβαλε από πέντε μέρες αποβολή. Το σκεπτικό ήταν «να μη στιγματιστεί κανείς από τους εμπλεκομένους είτε ως βιαστής είτε ως βιασμένη». Το πραγματικό αποτέλεσμα είναι ότι σε πέντε μέρες οι θύτες θα ξαναδούν το σχολείο, όχι όμως και το αριστούχο κορίτσι. Αυτό τιμωρήθηκε χωρίς καν να απολογηθεί. Είχε κι όλας φύγει. Φιλοξενείται στην Αθήνα από το «χαμόγελο του παιδιού». Αν βέβαια οι εθνικότητες αντιστραφούν, ο επιμερισμός των ποινών δεν θα ήταν ο ίδιος. Ωστόσο, δέκα μέρες αργότερα, όταν το υπουργείο διέταξε ανακρίσεις για τη νομιμότητά της, οι καθηγητές άλλαξαν την απόφαση, χωρίς ν’ αλλάξουν την ουσία της: ανέστειλαν όλες τις αποβολές. Τότε παρενέβη και η ΟΛΜΕ. Νωρίτερα είχε κάνει, ευκαιρίας δοθείσης, αντιπολίτευση: κάλεσε το υπουργείο «να επανεξετάσει τις προτεραιότητες της εκπαιδευτικής πολιτικής που ασκεί».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ευαισθητοποιήθηκε. Όχι όμως και ο Δήμαρχος κ. Παναγιώτης Μιχαήλ, που απλά χαρακτήρισε το επεισόδιο «ατυχές περιστατικό». Ο ίδιος, το 1998, καλούσε τους μετανάστες «να απομακρυνθούν εντός οκτώ ημερών οικειοθελώς από την Αμάρυνθο». Τα δε ΜΜΕ συμπαρίσταντο στο θύμα δια της συνήθους μεθόδου της διαπόμπευσης. Αναζητούσαν γαργαλιστικές λεπτομέρειες, προς τέρψιν των μερακλήδων τηλεθεατών και προς αγανάκτησιν των συζύγων τους. Ο υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Κωνσταντόπουλος δέχθηκε την 16χρονη και δεσμεύτηκε ότι το υπουργείο θα παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια. Το ίδιο βράδυ συμμετείχε σε γαργαλιστική τηλεοπτική εκπομπή του κ. Ευαγγελάτου, με ερωτικές συνευρέσεις ανηλίκων, χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Αντ’ αυτού διαμαρτυρήθηκε το ΕΡΣ, που κάλεσε το κανάλι για εξηγήσεις. Η δε Ελευθεροτυπία δημοσίευε λεπτομέρειες της ιατροδικαστικής έκθεσης: αν ήταν παρθένα, αν υπήρχε πρόσφατη διακόρευση, αν είχε τελεστεί συνουσία, αν παρουσιάζεται κάκωση στο μόριο της γυναίκας και την εικόνα πέριξ του κόλπου.
Ακόμα, προτάθηκε να απαγορευτούν τα κινητά τηλέφωνα στα σχολεία, επειδή η βιντεοσκόπηση έγινε με κινητό. Σα να προτείνουμε να καταργηθεί η τηλεόραση επειδή προβάλλει και εκπομπές του κ. Ευαγγελάτου.
Τη σκυτάλη πήραν οι φεμινίστριες της Αθήνας για να διαδηλώσουν στην Αμάρυνθο. Είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο με τους αντιρατσιστές της Αθήνας στη Νέα Κίο Αργολίδας. Φαντάζομαι ότι η οργή των ντόπιων για τις ξενόφερτες που ήρθαν «να τους δώσουν μαθήματα» δεν θα ήταν μικρότερη από εκείνη των κατοίκων της Ν.Κίου.
Όλα αυτά, άλλα φρικώδη και άλλα μυθιστορηματικά, αποτελούν συμπτώματα της ελληνικής παθογένειας. Ο κάθε παίκτης αυτού του ανατριχιαστικού παιχνιδιού πήρε πάλι τη συνηθισμένη θέση του στη σκακιέρα. Όπως και στην υπόθεση του μικρού Άλεξ. Όπως και στους ξυλοδαρμούς και τη δολοφονία Αλβανών όταν η ποδοσφαιρική τους ομάδα νίκησε τη δική μας. Όπως και στη σφαγή αλλοδαπών από τον «ψυχασθενή» Καζάκο. Όπως... Διάφορες στατιστικές μας κατατάσσουν πρώτους στην Ευρώπη σε ρατσισμό. Αυτό είναι το άλλο όνομα της παθογένειας, που ντρεπόμαστε να πούμε. Το ζητούμενο όμως είναι πού οφείλεται αυτή η πρωτιά.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1479