Οι μισθοί των δικαστών
Πάσχος, Μανδαρβέλης
Η Καθημερινή, 2006-11-22
Πόθεν προκύπτει το αξίωμα ότι ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου πρέπει να έχει τον υψηλότερο μισθό στη Δημόσια Διοίκηση; Να συμφωνήσουμε: οι δικαστές πρέπει να αμείβονται καλά για να μην μπαίνουν σε πειρασμούς, αλλά το ίδιο δεν ισχύει και για τους εφοριακούς; Για όσους εργάζονται στην Πολεοδομία; Στην αστυνομία, η οποία χειρίζεται σε πρωτογενές επίπεδο υποθέσεις δισεκατομμυρίων (π. χ. από το εμπόριο ναρκωτικών); Οι γιατροί που καλούνται να σώσουν την υγεία μας;
Η λογική «αμείβω καλά» για να έχω λιγότερη διαφθορά είναι ορθή. Ομως, οι αμοιβές οριακά διορθώνουν τέτοιου τύπου προβλήματα: όσα και να δώσουμε στους δημόσιους λειτουργούς, η ιστορία απέδειξε πως διαφθορά θα πληρώνει πάντα περισσότερο. Εξάλλου με υπαρκτή τη συνταγματική ρύθμιση περί της αμοιβής των δικαστικών είχαμε ένα παραδικαστικό κύκλωμα που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία. Ή μήπως για όσα κατηγορείται ο κ. Ζήσης και ο κ. Καλούσης οφείλονται στο γεγονός ότι ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών, έχει μεγαλύτερο μισθό από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου;
H ακεραιότητα, λοιπόν, των δικαστών συναρτάται σʼ ένα βαθμό από την ευημερία των, αλλά δεν σχετίζεται με το «ποιος παίρνει παραπάνω».
Οι δικαστικοί πρέπει να πληρώνονται καλά όχι διότι κινδυνεύουν από τη διαφθορά, αλλά γιατί το έργο τους είναι πολύ σοβαρό. Από τις αποφάσεις των κρίνεται ό, τι πολυτιμότερο έχουν οι πολίτες: η ελευθερία και η περιουσία τους. Δεν μπορεί δηλαδή να έχουμε ανθρώπους που δικάζουν ενώ θα σκέφτονται για τα προς το ζην. Και για τον μισθό του προέδρου του Αρείου Πάγου δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι. Είναι ο πρώτος τη τάξει μίας από τις συντεταγμένες εξουσίες του πολιτεύματός μας και πρέπει να πληρώνεται πάρα πολύ καλά.
Η απόφαση του Μισθοδικείου για εξομοίωση των αποδοχών του προέδρου του Αρείου Πάγου με τον μισθό του μετακλητού προέδρου κάποιας Ανεξάρτητης Αρχής ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Η κριτική εστιάστηκε στο γεγονός ότι οι δικαστές αποφασίζουν μόνοι τους για τον μισθό τους και ζητούν υψηλές αποδοχές σε εποχές λιτότητας. Αυτό όμως είναι το μισό πρόβλημα και ίσως όχι το σημαντικότερο. Το άλλο μισό έγκειται στο γεγονός ότι το ελληνικό Σύνταγμα πρέπει να είναι το μοναδικό στον κόσμο που ορίζει ακόμη και τους μισθούς των λειτουργών της Πολιτείας.
Το τελευταίο αποτελεί μια σοβαρή παθογένεια του καταστατικού χάρτη, η οποία δυστυχώς θεριεύει με κάθε αναθεώρηση.
Φαίνεται πως το πολιτικό σύστημα φορτώνει στο Σύνταγμα οτιδήποτε δεν έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει στην καθημερινή του λειτουργία. Υπήρχαν πιέσεις για μονιμοποίηση των συμβασιούχων; Απαγορεύτηκαν συνταγματικά. Εχουμε πρόβλημα διαπλοκής; Ρυθμίστηκαν διά του άρθρου 14 οι σχέσεις Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και πολιτικής. Αγόρευαν κάποιοι βουλευτές στα δικαστήρια; Μπήκε διάταξη για το ασυμβίβαστο.
Αν πρέπει να αναθεωρηθεί μια συνταγματική διάταξη, δεν είναι του Μισθοδικείου, αλλά εκείνη που προβλέπει τα περί του μισθού του προέδρου του Αρείου Πάγου.
Ετσι αφενός οι δικαστές δεν θα μπαίνουν στον πειρασμό να ψάχνουν ποιος παίρνει τα παραπάνω, και αφετέρου το Σύνταγμα θα εξορθολογιστεί. Δεν μπορεί να έχουμε ένα καταστατικό χάρτη που να ρυθμίζει ακόμη και τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου.
Το Σύνταγμα είναι να ορίζει τις αρχές του πολιτεύματος, όχι τις λεπτομέρειες της λειτουργίας του. Και σʼ αυτό πρέπει να στοχεύσει η ερχόμενη αναθεώρηση, όχι στη δημιουργία ενός ακόμη οργάνου που θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα περιπλεγμένα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1499