Η ώρα του διαζυγίου;
Ελιζαμπέττα, Καζαλόττι, Θωμάς Τσάτσης
Ελευθεροτυπία, 2004-05-10
Το ελληνικό κράτος δεν είναι θρησκευτικά ουδέτερο. Και οφείλεται αυτό σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι περισσότερο απ’ όλα ένας κρατικός θεσμός.
Το παράδειγμα της διαμάχης Φαναρίου και Αρχιεπισκοπής με αφορμή μια συμφωνία μεταξύ των δύο Εκκλησιών που έγινε το 1928 και είχε ως εγγυητή την ελληνική πολιτεία είναι αρκετό για να διαπιστώσει κανείς το αυτονόητο. Αν πριν από 76 χρόνια δεν είχε εμπλακεί η ελληνική πολιτεία και αν όσα αφορούν τις συμφωνίες μεταξύ των Εκκλησιών δεν είχαν γίνει νόμοι (π.χ. Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος), η πολιτεία σήμερα δεν θα είχε κανέναν λόγο να ασχοληθεί με τις πνευματικές διαφορές μεταξύ δύο εκπροσώπων του Θεού.
Στο πρόσφατο παρελθόν η αναθεώρηση του Συντάγματος που έγινε το 2001 ήταν μοναδική ευκαιρία για ένα «συναινετικό διαζύγιο» Εκκλησίας - Πολιτείας. Τα μεγάλα κόμματα της Βουλής όμως δεν τόλμησαν. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε φυσικά η Ν.Δ., φοβούμενοι το πολιτικό κόστος δεν πρότειναν το χωρισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και στα δύο κόμματα δεν υπάρχουν φωνές που κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ της σαφούς οριοθέτησης των ρόλων και των σχέσεων ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία.
Μόνο τα κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΝ ) είπαν ξεκάθαρα τις απόψεις τους σ’ ένα μείζον θέμα. Από την άλλη πλευρά, η διοικούσα Εκκλησία από το 1998 μάχεται να αυξήσει την επιρροή της παρεμβαίνοντας στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας, επικαλούμενη την πλειοψηφία των ορθοδόξων.
Με αποτέλεσμα να συγχέεται πλέον η Εκκλησία με το Κράτος αλλά και η Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό. Το γεγονός έχει ως συνέπεια η διαμάχη στους κόλπους της Εκκλησίας να παίρνει τεράστιες διαστάσεις και να επηρεάζει την πολιτική ζωή της χώρας. Κυβέρνηση και Εκκλησία οδηγούνται με αυτόν τον τρόπο σ’ ένα φαύλο κύκλο παρεμβάσεων και αλληλοεξαρτήσεων, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στο δυτικό κόσμο.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=153