Εκκλησιαστική δικαιοσύνη, θεία δικαιοσύνη
Διονύσης, Γουσέτης
Αυγή, 2007-01-20
Ήταν Ιούνιος του 2000, όταν ο τότε πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνη δήλωνε: «Μπαίνουμε στον 21ο αιώνα. Ισχύει σύνταγμα στην Ελλάδα, σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη και έχουμε 10 χιλιάδες Ελλήνων πολιτών [των κατώτερων κληρικών] όχι να τους νίπτουν τους πόδας, όπως ένιπτε ο Ιησούς τους πόδας των μαθητών του, αλλά να κάνουν καθημερινώς γονυκλισίες στο δεσπότη τους, χωρίς δικαιώματα. Εγώ έναν κλητήρα της βουλής για να τον τιμωρήσω με 1000 δραχμές πρόστιμο πρέπει να περάσει από υπηρεσιακό συμβούλιο, ν’ απολογηθεί. Έχει δικαίωμα μετά να προσφύγει στη δικαιοσύνη. Επανειλημμένως έχει απευθυνθεί στην Πολιτεία ο κλήρος και ζητάει τα στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη και η πολιτεία κωφεύει και συναλλάσσεται και διαπραγματεύεται και δέχεται εκβιασμούς και δεν ενημερώνει τον πολίτη, τον πιστό, ο οποίος ζει καθημερινά μέσα στις εκκλησίες αυτούς τους εκβιασμούς και αυτή την εκμετάλλευση, αλλά έχει την ψυχική ανάγκη να πάει στην εκκλησία».
Ο κ. Κακλαμάνης αποκάλυπτε μια φρικαλέα πραγματικότητα που κρατούνταν κρυφή. Ελάχιστοι, πιστεύω, γνώριζαν το φεουδαρχικό καθεστώς της αυθαιρεσίας που έχουν επιβάλλει οι χρυσοκάνθαροι δεσποτάδες στους απλούς παπάδες, μέσω ενός νόμου του ...1932, με τις περί δημοκρατίας αντιλήψεις εκείνης της εποχής. Αλλά μετά και τις αποκαλύψεις Κακλαμάνη, ελάχιστων ίδρωσε το αυτί, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου του κ. Κακλαμάνη. Η Πολιτεία συνέχισε να «κωφεύει» και να διατηρεί το νόμο 5383/1932 για τα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Για (φρικιαστικές) λεπτομέρειες διαβάστε την προσωπική περίπτωση του παπά Ευάγγελου Σκορδά στο βιβλίο του «Δικαιοσύνην Μάθετε».
Τώρα η Πολιτεία αποφάσισε να αλλάξει το νόμο. Έφτιαξε λοιπόν μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή με πρόεδρο τον κ. ...Χριστόδουλο. Το νομοσχέδιο που προέκυψε σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όσο ακριβώς και ο πρόεδρος της επιτροπής. Στο τεύχος Νοεμβρίου, το περιοδικό της «Παγκληρικής -Παλλαϊκής Αγωνιστικής Κίνησης», αναλύει μερικά σημεία του:
«Ο ‘έκδικος’, που σε ρόλο εκκλησιαστικού εισαγγελέα θα ασκεί τη δίωξη, δεν θα εκλέγεται από τους κληρικούς της Μητροπόλεως, αλλά θα επιλέγεται από τον μητροπολίτη (με κριτήριο ασφαλώς την οσφυοκαμψία του και την άκριτη εκτέλεση των εντολών του), ο δε ανακριτής θα επιλέγεται από τον έκδικο».
Ο επίσκοπος, με μέλη του δικαστηρίου δυο πρεσβυτέρους που στην ουσία θα επιλέγονται και θα διορίζονται από τον ίδιο (καθώς δεν προβλέπεται αδιάβλητη διαδικασία εκλογής τους από τους κληρικούς των Μητροπόλεων), θα μπορεί να επιβάλλει σε πρεσβύτερο ή διάκονο ποινή αργίας μέχρι ένα έτος με στέρηση του 1/3 των αποδοχών του. Αν μάλιστα η αργία αυτή είναι μέχρι έξη μήνες, δεν θα είναι εφέσιμη. Αντίθετα, ποινή αργίας έστω και μιας ημέρας σε επίσκοπο θα είναι εφέσιμη.
Η επιλογή των μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης θα βρίσκονται στην απόλυτη διάθεση των δικαστών και όχι των συνηγόρων. Ο κάθε επίσκοπος θα μπορεί να επιβάλλει από μόνος του όποτε επιθυμεί αργία μέχρι ένα μήνα χωρίς στέρηση αποδοχών, χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος να αιτιολογήσει την απόφαση του. Δεν υπάρχει περιγραφή των πειθαρχικών αδικημάτων και ορισμός συγκεκριμένων ποινών. Στο επισκοπικό δικαστήριο θα δικάζονται και συνταξιούχοι κληρικοί (οι οποίοι έπαυσαν, κατά το σύνταγμα, να υπάγονται στην προηγουμένη διοίκηση τους). Ορίζεται επίσης να δικάζονται και κληρικοί άλλων ορθοδόξων Εκκλησιών».
Είναι φανερό ότι το νομοσχέδιο δεν είναι απλά ταξικό. Είναι κείμενο μεσαιωνικού δεσποτισμού, που αποβλέπει στη φίμωση του απλού παπά. Τρομοκρατημένος μπροστά στον επίσκοπο –δεσπότη, ο απλός παπάς αδυνατεί να διατυπώσει προσωπική άποψη για την εκκλησία και την κοινωνία. Σιωπά ακόμη και μπροστά σε καταφανή αδικία, αφού ξέρει ότι με τέτοια «εκκλησιαστική δικαιοσύνη» είναι αδύνατο να βρει το δίκιο του.
Οι δεσπότες μας λένε πως η δική μας, η ανθρώπινη δικαιοσύνη, σε αντίθεση με τη θεία δικαιοσύνη -την οποία προφανώς ακολουθούν στα δικά τους εκκλησιαστικά πράγματα- είναι ατελής. Αν τέτοιας ποιότητας είναι και η θεία δικαιοσύνη που θα κρίνει μετά θάνατον ποιος θα πάει στον παράδεισο και ποιος στη κόλαση, τότε ο παράδεισος θα γεμίσει με χοντρές δεσποτικές κοιλιές.
Το νομοσχέδιο Χριστόδουλου όμως δε σταματάει εδώ. Εισβάλλει αμείλικτο και στα χωράφια του πατριαρχείου. Ανοίγει εκ νέου το κεφάλαιο των «Νέων Χωρών», θέτοντας πονηρά την εφαρμογή της Πατριαρχικής Πράξης του 1928 στο πλαίσιο της κρατικής νομοθεσίας και όχι των Ιερών Κανόνων. Έτσι, θα είναι απλό με ένα Π.Δ. να ανατραπεί το σημερινό καθεστώς.
Αλλά γιατί, εγώ ο άθεος να ανακατεύομαι στα της ορθόδοξης εκκλησίας; Μα εκείνη με νομιμοποιεί, αρνούμενη να χωριστεί από το κράτος. Το δημοκρατικό κράτος, λοιπόν, θα πρέπει να ντρέπεται να εμφανίσει τέτοιο νόμο στη Βουλή.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1595