Τα όρια μιας διμερούς σχέσης
Γιώργος, Καπόπουλος
Ημερησία, 2004-05-20
Ποια είναι τα όρια, πώς προσδιορίζεται το πεδίο της διμερούς ελληνοαμερικανικής σχέσης με την Αθήνα δρομολογημένη σταθερά στη συμμετοχή στα πιο προωθημένα σχήματα ευρωπαϊκής συνοχής; Το ερώτημα τίθεται εύλογα με αφορμή την επίσκεψη Καραμανλή στις ΗΠΑ, αλλά δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά το σύνολο των χωρών μελών.
Στην περίπτωση της χώρας μας η ειδική σχέση με την Ουάσιγκτον μπορεί να προσδιορισθεί ρεαλιστικά όχι σε αντιπαράθεση, αλλά συμπληρωματικά με την ευρωπαϊκή μας ένταξη. Από την ένταξή μας το 1981 μέχρι και πριν από λίγα χρόνια η Ουάσιγκτον λειτούργησε ως επιδιαιτητής και εγγυητής της περιφερειακής ασφαλείας (Ενδιάμεση Συμφωνία με την Π.Γ.ΔΜ- Κρίση στα Ιμια) λόγω της αδυναμίας, θεσμικής και πολιτικής, τότε της Ε.Ε, να διαδραματίσει παρόμοιο ρόλο.
Σήμερα με την Αγκυρα να έχει ως κύρια στρατηγική επιλογή την πορεία προς την πλήρη ένταξη, αλλά και τα Δυτικά Βαλκάνια να προσβλέπουν σε ένα έστω και απομακρυσμένο ευρωπαϊκό ορίζοντα εύλογα τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει πλέον αμιγές και διακριτό πεδίο εξάσκησης αμερικανικής στρατηγικής για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αλλωστε μια ματιά στην ατζέντα της σημερινής συνάντησης Καραμανλή-Μπους στον Λευκό Οίκο αναδεικνύει τόσο το Κυπριακό -Ελληνοτουρκικές Σχέσεις όσο και την ευρωπαϊκή προοπτική της Αγκυρας ως ένα σύνολο συσχετισμών και ισορροπιών στο οποίο η παρεμβατική ικανότητα της Μόνης Υπερδύναμης είναι σαφώς οριοθετημένη.
Το γεγονός ότι η διένεξη με τα Σκόπια, αλλά και η κρίση των Ιμίων ρυθμίσθηκαν με αμερικανική παρέμβαση δεν σημαίνει ότι τα προ δεκαετίας περίπου δεδομένα παραμένουν στατικά. Το 1995 στη Βοσνία και το 1999 στο Κοσσυφοπέδιο επεβλήθη αντιστοίχως ο τερματισμός των συγκρούσεων και η Ντε Φάκτο αλλαγή συνόρων.
Σήμερα χωρίς η Ε.Ε να έχει αποκτήσει την πολιτική συνοχή και πολύ περισσότερο τη στρατιωτική επιχειρησιακή αξιοπιστία των ΗΠΑ προβάλλει σαν καθοριστικός παράγων στις εξελίξεις.
Αν η Αγκυρα οδηγήθηκε στην αλλαγή γραμμής πλεύσης στο Κυπριακό, μετά από πολύχρονες άκαρπες αμερικανικές προσπάθειες, η στροφή έγινε στο όνομα των προσπαθειών για προσδιορισμό ημερομηνίας έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε.
Αν κάτι συγκρατεί ένα νέο γύρο βαλκανικών συγκρούσεων με πρωταγωνιστές τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, την Π.Γ.Δ.Μ. και την αλβανική ηγεσία στην Πρίστινα αυτό δεν είναι η αμερικανική στρατιωτική ισχύς-μια παρουσία διαρκώς συρρικνούμενη και με ημερομηνία λήξης- αλλά η προσδοκία μιας στενότερης σχέσης με την Ε.Ε.
Τα παραπάνω θέτουν αθροιστικά ένα ερώτημα που δεν αφορά μόνον τις σχέσεις Ουάσιγκτον-Αθήνας αλλά συνολικά τις σχέσεις της Μόνης Υπερδύναμης με τις 25 χώρες της Ε.Ε.
Μέχρι στιγμής οι ΗΠΑ επιμένουν στη διμερή προσέγγιση με τις χώρες μέλη, επικαλούμενες την ανεπάρκεια της ευρωπαϊκής πολιτικής συνοχής, την οποία ταυτόχρονα δεν βιάζονται να τη δουν να ενισχύεται. Εξυπηρετεί αυτή η προσέγγιση τα καλώς νοούμενα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ; ʼΗ μήπως με την πάροδο του χρόνου αναδείξει τη διμερή προσέγγιση σαν ένα πεδίο όπου δεν είναι δυνατή πλέον η κατοχύρωση περιφερειακών αμερικανικών συμφερόντων;
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=160