Περισσότερα λεφτά; Όχι ευχαριστώ
Λάμπρος, Τσουκνίδας
2007-01-23
Πάτησε το ποντίκι και εμφανίστηκε μπροστά του το άρθρο της "Ημερησίας": "Κίνητρα από Σαρκοζί κατά του 35ωρου" (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4670&subid=2&pubid=277873). Ήδη ο τίτλος του δημιουργούσε μια αρνητική προδιάθεση, μπήκε και άρχισε να διαβάζει (τα γνωστά): φορολογικά κίνητρα για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα δουλεύοντας περισσότερο, χαλάρωση (tres sic) του 35ωρου, μείωση του όγκου των κρατικών υπηρεσιών (tres sic) και περικοπή των κρατικών δαπανών ώστε να ισοσταθμιστούν οι απώλειες από την μείωση των κοινωνικών εισφορών καθότι, βέβαια, οι επιπλέον ώρες εργασίας δεν θα επιβαρύνουν τους εργοδότες... Υπήρχε και αριθμητικό παράδειγμα: "ένας εργαζόμενος που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό -συγκρατήστε το αυτό το: "κατώτατο μισθό"- δουλεύοντας 4 ώρες επιπλέον κάθε βδομάδα, θα κερδίζει 2.000 Ευρώ παραπάνω ετησίως"... Να το ξαναπούμε, κάνοντας τις πράξεις; 4 ώρες τη βδομάδα επί 52 βδομάδες, μας κάνει 208 ώρες παραπάνω οι οποίες θα αμείβονται με 2.000 Ευρώ, πάει να πει: 9,6 (και κάτι ψυχία ακόμη) Ευρώ η ώρα...
Τι αγοραστική αξία έχουν τα 10 Ευρώ -και μάλιστα σε μια κοινωνία όπου, περικόπτοντας συνεχώς τις κρατικές (κοινωνικές) δαπάνες και μειώνοντας τον όγκο των κρατικών υπηρεσιών, όλο και περισσότερα από όσα χρειάζεται ένας εργαζόμενος -παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ψυχαγωγία- θα του τα προσφέρει απλά και μόνο η αγορά; Μια ματιά στα ράφια των σούπερ μάρκετ, έδειχνε πόσο εύκολα εξανεμίζεται αυτό το σχεδόν δεκάευρω...
Όμως, ένιωθε πως το πρόβλημα δεν ήταν καν αυτό. Τέσσερις ώρες τη βδομάδα, σε βδομάδες που ήδη είναι φορτωμένες (ας συνυπολογίσουμε και τις μετακινήσεις), σήμαινε πολύ απλά πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι, για 9,6 Ευρώ την ώρα, θα διέθεταν ακόμη λιγότερη ώρα στον εαυτό τους, στους φίλους τους, στην/στον φίλη/ο τους, στα παιδιά τους, θα διάβαζαν ακόμη λιγότερο, θα σκέφτονταν ακόμη λιγότερο, θα δρούσαν συλλογικά ακόμη λιγότερο, θα, θα, θα, θα ...ακόμη λιγότερο. Δεν θυμόταν πια, πού το είχε ακούσει αλλά συμφωνούσε απόλυτα: "Πλούσιος σήμερα (και πάντα) είναι αυτός που έχει ελεύθερο χρόνο"...
Τέσσερις ώρες τη βδομάδα, λοιπόν. Για αρχή. Με 2.000 δόλωμα -και ακόμη μεγαλύτερο δόλωμα κάτι άτοκα δάνεια, κάτι άτοκα νέα και λαμπερά Ι.Χ., κάτι απαστράπτοντα καταναλωτικά καλούδια... Κάτι τέτοιες στιγμές θυμόταν πάντα μια σκηνή: Το γιό του (θάτανε δυο, θάτανε τρία) να μη θέλει να χωνέψει το γεγονός ότι η μαμά του (και κυρά του) έπρεπε κυριακάτικα να πάει στη δουλειά. Επιχείρησαν να του το εξηγήσουν, να του πουν για τις βάρδιες στη δουλειά, για την εργασία από την οποία παίρνουμε λεφτά που τα χρειαζόμαστε για να πάρουμε τρόφιμα, βιβλία, παιχνίδια... "Δεν θέλω άλλα παιχνίδια", τους έκοψε ο μικρός χωρίς δεύτερη σκέψη -με τη σκέψη και μόνο ότι του αφιερώναν πολλές ώρες, πολύ περισσότερες από κάθε μέσο όρο, ότι παίζανε ώρες πολλές μαζί του κάθε μέρα, ότι η τηλεόραση ότι ήταν κλειστή και αντιδρούσε έτσι, με αυτή τη σκέψη συνειδητοποίησε απόλυτα πόσο "πεινασμένα" για τους γονείς τους, τα λόγια τους, τα αισθήματά τους, την εμπειρία τους, την παρουσία τους, είναι τα παιδιά...
Το ξαναθυμήθηκε διαβάζοντας (νάναι καλά η φίλη του, του Checkpoint: το link της το βρίσκετε στους συνδέσμους αυτού του blog με τίτλο: blog-όσφαιρα), διαβάζοντας λοιπόν -μη χάνουμε και τα λόγια μας...- το άρθρο του "Βήματος" για την ανορεξία ("Παιδιά αιχμάλωτα του καθρέφτη": http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14970&m=H02&aa=1). Τα παιδιά είναι που μας χρειάζονται, όχι η παραγωγή! Και όσο πιο μακριά τους είμαστε, με τόσο μεγαλύτερη έκπληξη θα βλέπουμε να ξεσπάνε και άλλες αρρώστιες σαν την ανορεξία, θα βλέπουμε να σαρώνουν ηλίθια πρότυπα (ποιος θα τους έχει δώσει πρότυπα και ποια;), θα βλέπουμε να φουντώνει η νεανική παραβατικότητα -σιγά μη δεχτεί 9,6 Ευρώ την ώρα ο πιτσιρικάς που τον μάθαμε να λατρεύει το χρήμα και την κατανάλωση, ντήλερ θα γίνει κατευθείαν...
Ο κ. Σαρκοζί και οι ομοϊδεάτες του, αναλογίστηκε, εξοργίζονται κάθε φορά που τα γκέτο, τα περιθωριοποιημένα περίχωρα, ανάβουν και η πόλη καίγεται. Και, τότε, το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα καταστείλουν τις ταραχές -φυσικά, όταν ξεσπάνε αυτό οφείλεις να κάνεις διότι ασχέτως αιτίας, ένα εμπρησμός, ένας βανδαλισμός, μια (απόπειρα) ανθρωποκτονίας είναι πάντα αυτό που υποδηλώνουν οι λέξεις και τίποτε άλλο και δεν αλλάζουν ούτε διορθώνονται προσφέροντας πολιτική κατανόηση σε όποιον, έχοντας μπει στο περιθώριο, δίνει πολιτική διάσταση στο απελπισμένο ξέσπασμά του... Όμως, αναρωτήθηκαν ποτέ, μήπως με τις πολιτικές τους, μήπως με αυτή τη ραγδαία αύξηση του εργασιακού χρόνου που έχει σαρώσει το 8ωρο προς τα πάνω (και όχι προς τα κάτω, όπως μας επιτρέπει η τεχνολογία που έχουμε), μήπως παράγουν την επόμενη γενιά των "συγκινησιακά σακατεμένων" (θυμήθηκε εκείνο τον παλιό στίχο των Jam και συγκινήθηκε). Μήπως, είχε έρθει η ώρα να μιμηθούν οι ίδιοι τα παιδιά τους και να πουν: "Περισσότερα λεφτά; Όχι ευχαριστώ. Δεν θέλουμε άλλα παιχνίδια!";
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1605