Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

O Όμιλος ΑΡ.ΣΗ θα συνεχίσει

Αυγή της Κυριακής, 2007-02-11


Βάσως Κιντή:Αν δεν ήταν θλιβερό, θα ήταν χυδαίο

Ο Αριστείδης Μπαλτάς σε κείμενό του στην πρώτη σελίδα της Αυγής της 6/2/2007, και μάλιστα σε στήλη που επιγράφεται (τι ειρωνεία!) "Συναντήσεις", ονομάζει εμένα, τη Μαρία Ρεπούση και τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη ως το βαρύ όπλο της κυβέρνησης που διαδέχεται τον Βύρωνα Πολύδωρα στην επίθεση κατά των φοιτητών και της ΠΟΣΔΕΠ. Ονομάζει εμένα, τη Μαρία Ρεπούση και τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη ως αυτούς που υπεξαίρεσαν τις υπογραφές όσων συμμετείχαν καλή τη πίστει, όπως γράφει, στην ίδρυση της ΑΡΣΗ. Ονομάζει εμένα τη Μαρία Ρεπούση και τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη ως αυτούς που υπεξαίρεσαν και διαχειρίζονται εν λευκώ (κατά τα 3/8 βεβαίως) τις υπογραφές 1000 Πανεπιστημιακών οι οποίες μάλιστα συγκεντρώθηκαν από άλλους και δήθεν για άλλους σκοπούς. Οι κατηγορίες αυτές, όπως διατυπώνονται, συνιστούν προγραφές αλλά είναι συγχρόνως τόσο βάναυσα αμετροεπείς ώστε συγγενεύουν με το γελοίο. Τις επανέλαβε και ο Ν. Θεοτοκάς με πιο γενικό τρόπο στο κείμενό του με τίτλο "Η χυδαία χρήση των εν λευκώ υπογραφών" (Αυγή 1/02/2007). Φαίνεται ότι επιβιώνει η παράδοση της σταλινικής αριστεράς που τη διαφορετική γνώμη είτε τη συκοφαντεί είτε την αποδίδει σε ευήθεια (δηλαδή μωρία, για να διορθώσουμε τον Πολύδωρα). "[Η] καλή πίστη και, ας μου επιτραπεί μια σκληρή φράση, η επιπολαιότητα των ανθρώπων αυτών [που υπέγραψαν τα κείμενα] χρησιμοποιήθηκαν με τρόπο ανέντιμο", γράφει ο Ν. Θεοτοκάς από τις στήλες της Αυγής (21/10/2006). Οι 1.000 πανεπιστημιακοί, μεταξύ των οποίων και εγώ, που υπέγραψαν με όρους αυτονομίας, και ασφαλώς μετά λόγου γνώσεως, τα δύο κείμενα που κυκλοφορούν από το καλοκαίρι φέρουν καθένας και κάθε μια την ευθύνη της υπογραφής τους --την καταθέτουν ή την αποσύρουν- και δεν χρειάζονται πατερούληδες παλαιάς ή νέας κοπής. Ξεκινώντας από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και διατηρώντας την αυτονομία τους συγκεντρώθηκαν στο επιτακτικό αίτημα των καιρών για συγκεκριμένες και ώριμες αλλαγές στα δημόσια Πανεπιστήμια. Η δική μου υπογραφή βρίσκεται κάτω από το κείμενο "Μεταρρύθμιση για την αναβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου με πυξίδα την κοινή λογική", στην πρώτη ομάδα υπογραφών, ήδη από τον Σεπτέμβριο και η συμμετοχή μου στη Συντονιστική επιτροπή των κινήσεων για τις μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια αντανακλά την παρουσία μου αυτή. Η συμμετοχή μου σε όμιλο προβληματισμού της αριστεράς, και συγκεκριμένα στην ΑΡΣΗ, κατά κανένα τρόπο δεν ακυρώνει τη δράση μου ως πολίτη και πανεπιστημιακού.

Η κατακλείδα του κειμένου του Αριστείδη Μπαλτά επιφυλάσσει ειδικά σε μένα μία απρόκλητη, απροσδόκητη και εντελώς περιττή για τις ανάγκες του κειμένου του ad hominem επίθεση. Με εγκαλεί για απαξίωση της ιστορίας του πανεπιστημίου, της ιστορίας μου και του διδακτορικού μου το οποίο εκπόνησα στο Πολυτεχνείο γιατί δεν απάντησα σε δηλώσεις που έκανε ο Κ. Σοφούλης στην εφημερίδα Καθημερινή. Έπρεπε, κατά τον Α.Μ., να αναγνωρίσω στη μειωτική φράση "παρασκευαστές και βοηθοί του 80" τον εαυτό του και την ιστορία μου. Έλεος και ντροπή! Ας πάψει, επιτέλους, ο Α.Μ. να βλέπει την πολιτική μέσα από την προσωπική του ιστορία και ας μην επισείει στη συζήτηση τον πατερναλισμό του καθηγητή.

Είναι πράγματι θλιβερό εν όψει ενός μεγάλου πολιτικού ζητήματος όπως το ζήτημα της Ανώτατης Εκπαίδευσης να αναλίσκεται ο χώρος της Αυγής σε προσωπικές αντεγκλήσεις. Φαίνεται πως "η μητέρα όλων των μαχών" ανακάλυψε και τον Κρόνο- πατέρα που άρχισε να τρώει τα παιδιά του.

Λευτέρης Παπαγιαννάκης: Μια πολύ απλή απάντηση

Η εκστρατεία κατασυκοφάντησης "συντρόφων, συναγωνιστών και φίλων" (;) ανήκει ακόμα στο οπλοστάσιο της ανανεωτικής αριστεράς; Δυστυχώς ναι.

Όσοι διαφωνήσαμε με τη στρατηγική της άρνησης (όχι σε όλα) και της τυφλής σύγκρουσης για τα πανεπιστήμια, όσοι θεωρήσαμε ότι το μείζον ζήτημα είναι η μεταρρύθμιση και αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, όσοι αναδείξαμε την αναγκαιότητα μιας επιθετικής στρατηγικής με σαφείς θέσεις και συγκεκριμένες απόψεις, μπήκαμε στο στόχαστρο του "ιερατείου" της ανανεωτικής αριστεράς.

Σταχυολογώ από την πρόσφατη αρθρογραφία γνωστών συναδέλφων στην Αυγή (και τα ένθετά της): νέοι "Κουίσλιγκ" και "τάγματα εφόδου", αμφίβολης "ειλικρίνειας" (ως προς τις προθέσεις μας για το καλό του πανεπιστημίου), συνοδοιπόροι των "πρετεντέρηδων", κονδυλοφόροι της εξουσίας, θεσιθήρες και "επιχειρηματίες", δεκανίκι του Πολύδωρα, ... Τι άλλο ακόμα; Τι θυμίζουν αυτές οι πρακτικές; Όχι πάντως πολιτική αντιπαράθεση. Αρχιερείς, θεματοφύλακες του νέου δόγματος, στιγματίζουν τους "αιρετικούς" και τους παραπέμπουν στην ιερά εξέταση. Με μια διαφορά: θα πρέπει να "αυτοπυρποληθούμε", όπως ρητά προτρέπει κάποιος (να κάνουμε την αυτοκριτική μας θα έλεγαν -πιο κομψά- κάποιοι άλλοι κάποτε).

Έχει καμιά σημασία αν η στρατηγική της τυφλής σύγκρουσης (τώρα πια) τροφοδοτεί τα αρνητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας κι αν η κοινή γνώμη μεταστρέφεται σε βάρος της πανεπιστημιακής κοινότητας; Έχει καμιά σημασία αν (τώρα πια) οι συνάδελφοί μας εκφράζουν την έντονη δυσφορία τους κι αν το πανεπιστημιακό κίνημα φυλλορροεί; Έχει καμιά σημασία αν έτσι στρώνεται το έδαφος για την ηγεμονία συντηρητικών απόψεων και την εφαρμογή συντηρητικών πολιτικών, είτε τώρα είτε αμέσως μετά τις (ενδεχομένως πρόωρες) εκλογές;

Κάποιοι επιχειρούμε να συνομιλήσουμε με την κοινωνία, με όλους τους κινδύνους και τις δυσκολίες που έχει αυτή η επιλογή. Άλλοι αρέσκονται να συνομιλούν με τον εαυτό τους, το πολύ με τον "καθαρό" μικρόκοσμό τους. Και για τα ορατά αδιέξοδα; Η κατασκευή του "εσωτερικού εχθρού", ήταν πάντα "μια κάποια λύση".

Ο καθένας και οι επιλογές του. Αλλά ψυχραιμία παιδιά. Γιατί αν η διαφωνία δεν έχει κανόνες και όρια, τότε η "δίκαιη άμυνα" θα ανοίξει μια οδυνηρή και δηλητηριώδη διαμάχη. Για να δικαιωθεί τελικά ο αμίμητος Μποστ: "εις τη ζωήν ερχόμεθα, ευτυχώς γνωριζόμεθα, δυστυχώς, χωριζόμεθα"

Μαρία Ρεπούση:Εν θερμώ, για την ΑΡΣΗ, την παιδεία και του λόγου μου

Πολλοί και πολλές από μας δεν μιλήσαμε για χρόνια. Παρακολουθούσαμε με αμηχανία τις εξελίξεις στο κοινό μας σπίτι την Αριστερά και συνεχίζαμε να στηρίζουμε την οργανωμένη αριστερά αν και πολλές φορές διαφωνούσαμε για όσα έλεγε ή έπραττε, για τον τρόπο με τον οποίο αμυνόταν στον νέο κόσμο που έρχεται, για τη συρρίκνωση της ανανεωτικής της φυσιογνωμίας. Στη θέση αυτής της αριστεράς, επιλέξαμε να συμμετέχουμε σε σχήματα και συλλογικότητες που μας επέτρεψαν -και μας επιτρέπουν ακόμα ελπίζω- να μιλήσουμε χωρίς να μας χρεώνουν σε άλλους, να υπερασπιστούμε τις ιδέες μας χωρίς να στοιχηθούμε, να δράσουμε πολιτικά χωρίς να χρειάζεται διαρκώς να έχουμε καλυμμένα τα νώτα μας, να δράσουμε συντροφικά. Για χρόνια, όσο οι παρεμβάσεις μας δεν αφορούσαν την κεντρική πολιτική σκηνή, οι θεματοφύλακες της αριστερής ορθοδοξίας μάς άφησαν στην ησυχία μας. Η περίοδος χάριτος όμως φαίνεται ότι τέλειωσε και καλούμαστε να δώσουμε λόγο. Λόγο για την ΑΡΣΗ, λόγο για τις πρωτοβουλίες στο χώρο της παιδείας, για όσα τα ΜΜΕ αναμεταδίδουν για τις εν λόγω πρωτοβουλίες, για ό,τι σχετικό λέγεται και γράφεται.

Να τον δώσουμε λοιπόν το λόγο, αυτόν που μας αφορά και με τον τρόπο που ταιριάζει στον καθένα και στην καθεμιά μας. Εμένα προσωπικά δεν με αφορούν οι ερωτήσεις που ενδιαφέρονται να κερδίσουν τις εντυπώσεις, αν τάχα συμφωνώ με τον κ. Πολύδωρα, την κ. Γιαννάκου, αν παίζω το παιχνίδι της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης. Και δεν πρόκειται να απαντήσω σ αυτές. Δεν μπορώ να χρεωθώ επίσης τις δηλώσεις μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που έχουν υπογράψει κείμενα υπέρ της μεταρρύθμισης. Και πιστέψτε με, δεν μπορεί κανένας να μου τις χρεώσει. Πολύ περισσότερο όταν αυτές απαξιώνουν και αποδίδουν σε προσωπικές στρατηγικές τις πολιτικές θέσεις συναδέλφων. Δεν θα απαντήσω επίσης για τον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα, οι βουλευτές τους, τα ΜΜΕ, αλλά και οι ερωτώντες από τις σελίδες της Αυγής παρουσιάζουν την πρωτοβουλία των πανεπιστημιακών για τη μεταρρύθμιση. Ο μοναδικός συμφωνημένος σκοπός της πρωτοβουλίας είναι αυτός που περιγράφεται στα κείμενά της. Οι περίφημοι χίλιοι, για παράδειγμα δεν χρησιμοποιούνται από την πρωτοβουλία. Χρησιμοποιούνται κυρίως από όσους βρίσκονται εκτός πρωτοβουλίας. Είτε ως αντίπαλος δέος της ΠΟΣΔΕΠ στην αντι- ΠΟΣΔΕΠ ρητορική, είτε στη στρατηγική της κατασυκοφάντησης της πρωτοβουλίας, με τεχνάσματα περί χυδαίας χρήσης ή χειραγώγησης. Ας αφήσουμε τον καθένα και την καθεμιά να μιλήσει, αν θέλει, για την υπογραφή του. Δεν χρειάζεται την προστασία σας.

Λόγου συνέχεια, να απαντήσουμε για την ΑΡΣΗ. Δεν γνωρίζω ακριβώς πότε και ποιος την πρωτοσκέφθηκε. Έκανε πάντως, όπως φάνηκε, πολύ καλά. Εμένα σύντροφοι από τα παλιά με πλησίασαν, από το περιβάλλον Πολίτη συγκεκριμένα, να κάνουμε κάτι συλλογικό, να παρέμβουμε για όσα θεωρούμε σημαντικά. Και ήταν πολύ πριν προκύψει το θέμα της υποψηφιότητας Παπαγιαννάκη στο Δήμο Αθηναίων. Πολύ πριν, το βεβαιώνω. Με τη δημιουργία του Ομίλου ξεκίνησαν τα πρώτα ερωτήματα. Γιατί, πως, ποιοι, από πού κι ως πού; Μήπως θέλετε να κάνετε κόμμα; Αφού δεν θέλετε κόμμα, γιατί δεν έρχεστε στον Πουλαντζά; Η δική μου απάντηση, απάντηση που χρεώνει αποκλειστικά εμένα, και όχι τα καλόπιστα μέλη της ΑΡΣΗ που σύμφωνα με τον Αριστείδη Μπαλτά υπέγραψαν περίπου χωρίς να γνωρίζουν πού υπογράφουν, είναι ότι δεν υπάρχει ο χώρος για μας εκεί. Αν ήμασταν εκεί, εντός των τειχών, δεν θα μπορούσαμε να διαμορφώσουμε θέσεις για τη μεταρρύθμιση της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Θα μας έλεγαν να το αφήσουμε για αργότερα, αφού τώρα έχουμε τον αγώνα κατά της αναθεώρησης του 16, έχουμε τις καταλήψεις, την πάλη κατά του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας. Αν ήμασταν εκεί, θα έπρεπε, σήμερα να υπερασπιστούμε την πολιτική της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ ή τουλάχιστον να σιωπήσουμε.

Και δεν θέλουμε να σιωπήσουμε. Διαφωνούμε με τον τρόπο πού η συνδικαλιστική ηγεσία υπερασπίζεται σήμερα το δημόσιο πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε άραγε το δικαίωμα να εκφράσουμε δημόσια τη διαφωνία μας; Ποια αριστερά είναι αυτή που μας το απαγορεύει και με ποια επιχειρήματα; Μήπως αυτή που αφού εγκαλεί στο συνδικάτο χρεώνει στο αντίπαλο στρατόπεδο όσους και όσες τολμούν να διαφοροποιηθούν; Μήπως αυτή που στη σημερινή συγκυρία βλέπει μόνον φοιτητικές κινητοποιήσεις, αγώνες και τίποτα άλλο; Πού διαβάζει τα δεδομένα όπως την βολεύουν; Πού δεν βλέπει τα μικροπολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος του δημόσιου πανεπιστήμιου; Που δεν ενδιαφέρεται για την επόμενη μέρα; Ή μήπως αυτή που θεωρεί ότι οι προτάσεις γίνονται για τη χαρά της κουβέντας; Όποια και αν είναι, της λέμε σε όλους τους τόνους ότι υπάρχουμε και εμείς.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1625