Η βία θεραπεύεται με τη παιδεία αλλά και με την τιμωρία
Λάμπρος, Τσουκνίδας
http://lexidia.pblogs.gr/2007/02/h-bia-therapeyetai-me-th-paideia-alla-kai-me-thn-timwria.html, 2007-02-03
Ένας 38χρονος, ο Filippo Raciti, σκοτώθηκε χθες βράδυ στην Catania, αφήνοντας ορφανά δυο ανήλικα παιδιά, ένα 15χρονο κορίτσι και έναν 9χρονο γιο. Ο άνθρωπος που σκοτώθηκε ήταν αστυνομικός και ίσως να σκοτώθηκε ακριβώς γι αυτό -μόλις μια βδομάδα πριν είχε καταθέσει σε δίκη κατά χουλιγκάνων. Τα επεισόδια κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκε, ήταν τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων και στοίχησαν τον τραυματισμό περίπου 80 αστυνομικών και 20 "οπαδών" (από εδώ, ρεπορτάζ από το site της Repubblica). Ο άνθρωπος (ένιωθε πως δεν είχε νόημα, πως δεν έπρεπε να τον σκέφτεται με την επαγγελματική του ιδιότητα) σκοτώθηκε αφήνοντας δυο παιδιά ορφανά γιατί κάποια άλλα παιδιά, λίγο μεγαλύτερα από την κόρη του, έριξαν μια μολότοφ μέσα στο αυτοκίνητο του και στη συνέχεια τον χτύπησαν και με αιχμηρά αντικείμενα με αποτέλεσμα ρήξη συκωτιού.
Και ενώ όλη η Ιταλία παρακολουθούσε συγκλονισμένη, ενώ (αυτό δα έλειπε) ακυρώθηκαν όλα τα ποδοσφαιρικά ματς και ενώ η κυβέρνηση Prodi ετοιμαζόταν να λάβει μέτρα και να σχεδιάσει μακροπρόθεσμες στρατηγικές για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα (και όχι μόνον), κάποιοι άλλοι ανεγκέφαλοι χρησιμοποίησαν τους τοίχους άλλων πόλεων, πόλεων με ιστορία και παράδοση, πόλεων με πολιτισμό (όπως η Piacenza και το Livorno) για να στείλουν ένα ακόμη χειρότερο μήνυμα βίας, υβρίζοντας το νεκρό με τα συνθήματά τους: "θάνατο στο μπάτσο", "έναν Filippo Raciti ακόμη" (!), "Κατάνια, μείον ένας" και "2/2/2007 εκδίκηση για τον Carlo Giuliani" (το νεαρό που πυροβολήθηκε εν ψυχρώ και σκοτώθηκε από την αστυνομία στα επεισόδια της Γένοβας στη διάρκεια του G8)... Ωραίο νέο, διαφορετικό, κόσμο θέλουν να φτιάξουν κάποιοι, κάγχασε. Με τα ίδια υλικά του τωρινού και ακόμη χειρότερα (αφού χρησιμοποιούνται για καλό σκοπό) -όχι ευχαριστώ..., φώναξε αγριεμένος...
Το θέμα -το ψυχανεμιζόταν- δεν αφορούσε μόνον την Ιταλία. Ένιωθε πως αυτό δείχνουν τα συνθήματα στους τοίχους, περισσότερο ίσως και από αυτά καθεαυτά τα επεισόδια. Ένιωθε πως αυτά τα συνθήματα δείχνουν ότι η βία των προαστίων, όπως συνηθίσαμε να τη λέμε μετά την εξέγερση στο Παρίσι, η μητροπολιτική βία δια της οποίας εκφράζεται τυφλά όλος αυτός ο ατομισμός, η απελπισία και η έλλειψη προοπτικών για μια αξιοπρεπή ζωή, συγκλίνει πλέον με τα "μαύρα" γκρουπούσκουλα των νεο-αναρχικών...
Ένιωθε πως αρκούσε μια ματιά, λίγο πιο προσεχτική, στα ελληνικά γήπεδα όπως και στα συνθήματα των αφισών που κατακλύζουν την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων -αυτών των αφισών που ως εχθρό κατονομάζουν τη "δημοκρατία", ούτε το κεφάλαιο ούτε το κράτος αλλά τη "δημοκρατία"...- για να καταλάβει πως αυτή η σύγκλιση είχε φτάσει και εδώ και απλώς δεν έχει (τύχει να) εκδηλωθεί, ακόμη, τόσο βίαια... Ίσως να ναι και που η Ιταλία έχει μια μεγαλύτερη παράδοση στη βία -τη βία που ασκούν οι χουλιγκάνοι, τη βία που ασκούν τα άκρα του πολιτικού φάσματος, τη βία που ασκούν οι "μαύροι" ή οι "κόκκινοι" τρομοκράτες...
Ένιωθε πως θα ήταν καλό, για μια φορά, ως κοινωνία να σπεύσουν να παραδειγματιστούν από τα παθήματα των άλλων πριν τα βιώσουν στο πετσί τους. Ένιωθε (και αυτό ίσως να ταν που τον ενδιέφερε περισσότερο) πως ως αριστερά όφειλαν να μελετήσουν το φαινόμενο της μητροπολιτικής βίας στην Αθήνα για να προτείνουν βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα, αποστασιοποιημένοι όμως από το φαινόμενο...
Αποστασιοποιημένοι ώστε να μην αντιμετωπίζουν κάποιους από τους φορείς της μητροπολιτικής βίας σχεδόν ως ...συνοδοιπόρους που πήραν λάθος δρόμο, μόνον και μόνον επειδή εκείνοι είχαν φροντίσει να ντύσουν με πολιτικά, αντεξουσιαστικά, χρώματα τη βία και την απελπισία τους... Ένιωθε πως ως αριστεροί όφειλαν να εγκαταλείψουν την ανοησία* που επιδείκνυαν όποτε άκουγαν κάτι ή κάποιον να αυτοχαρακτηρίζεται "επαναστατικό" ή "εξεγερμένο" -δεν είναι απαραίτητα δίκαιο, σκεφτόταν και συλλογιζόταν πως είναι άλλο πράγμα να κατανοείς τις κοινωνικές ρίζες ενός βίαιου φαινομένου και άλλο να ανέχεσαι τη βίαιη συμπεριφορά κάποιου (ή κάποιων) επειδή κατανοείς πώς έφτασε εκεί...
Σε τελική ανάλυση, μαθαίνοντας και από το μάθημα που έδωσε το Pci όταν αντιμετώπισε την "ερυθρά" τρομοκρατία, θα ήταν και πολιτικά φρόνημο, κάποια στιγμή η ελληνική ανανεωτική αριστερά να αρχίσει και αντιμετωπίζει τους αναρχοχουλιγκάνους όπως αντιμετωπίζουν και αυτοί τη δημοκρατία: ως εχθρό...
Όσο για τις κοινωνικές ρίζες της βίας, αισθανόταν πως ήταν σοφή στη λακωνικότητά της η δήλωση του Ιταλού υπουργού Εσωτερικών, Giuliano Amato: "Η βία θεραπεύεται με την παιδεία αλλά και με την τιμωρία" είπε αρνούμενος να συγκινηθεί απλά και μόνον μπροστά στο γεγονός ότι στα επεισόδια της Catania μετείχαν όλο και περισσότεροι ανήλικοι.
Και όσο για το γεγονός ότι χουλιγανισμοί διακρίνονται και στη συμπεριφορά ορισμένων αστυνομικών, με ευθύνη ακόμη (αν όχι, κυρίως) και των πολιτικών τους προϊσταμένων, το θεωρούσε πλέον κοινότοπο -και δεδομένο. Δεν έπρεπε να το ξεχνάνε, όφειλαν να το αντιμετωπίζουν -ως πολιτική δημοκρατική δύναμη- αλλά δεν έπρεπε να κρύβονται πίσω του...
Update (8/2/07) Βασικός ύποπτος για τη δολοφονία είναι μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης (Forza Nuova). Συνάμα, σε όλο και περισσότερες πόλεις (και σε blog) εμφανίστηκαν συνθήματα υπέρ της δολοφονίας με υπογραφές ακραίων ακροαριστεριστών και αναρχικών... Συγκλίσεις...
* ανοησία: λόγος ή πράξη που χαρακτηρίζεται από έλλειψη λογικής, φρόνησης ή περίσκεψης
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1630