Υπέρ και κατά της ΠΟΣΔΕΠ
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2007-02-14
Οι αντιπαλότητες και οι συγκρούσεις έχουν την τάση να πολώνουν τη σκέψη μας επειδή απαλείφουν τις αποχρώσεις για να κατασκευάσουν ένα «εμείς» που έχουμε πάντα δίκιο κι ένα «αυτοί» που έχουν πάντα άδικο. Κάτω από ορισμένες συνθήκες αυτό είναι αναπόφευκτο: όταν στηθεί το οδόφραγμα, η μόνη επιλογή είναι σε ποια μεριά του θα βρεθούμε. Οταν όμως συζητάμε ακόμα για το πού πρέπει να στηθεί, νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να φανούμε περισσότερο γενναιόδωροι με τους απέναντι και περισσότερο αυστηροί με τους δικούς μας. Φυσικά, έτσι δεν θα γίνουμε αντικειμενικοί και υπεράνω, αλλά μια λιγότερο συγκρουσιακή αντιμετώπιση σίγουρα θα βοηθούσε. Με όλα αυτά κατά νου, πώς κρίνεται η στάση που τήρησε τους τελευταίους μήνες η ηγετική ομάδα του συνδικαλιστικού οργάνου των πανεπιστημιακών, η ΠΟΣΔΕΠ;Δύο ήταν τα μέτωπα όπου κινήθηκε. Το πρώτο και σημαντικότερο, ο αγώνας για το άρθρο 16, ο αγώνας υπέρ της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, ο οποίος αποδείχθηκε ούτε δευτερεύων ούτε παραπλανητικός. Γενικεύοντας, νομίζω ότι η μάχη κερδήθηκε κι αυτό είναι κάτι που η σημασία του δεν εξαντλείται στην καθαρά κομματική διάσταση, δηλαδή την ήττα της κυβέρνησης, την υπαναχώρηση του ΠΑΣΟΚ και τα όποια οφέλη απεκόμισε η Αριστερά. Η συζήτηση για το άρθρο 16 έφερε στην επιφάνεια μερικά πράγματα που εδώ και δεκαετίες είχαν πάρει δυσμενή μετάθεση από την πολιτική σκέψη ως υπολείμματα του αμαρτωλού παρελθόντος ή ανεδαφικά ιδεολογήματα μερικών «κολλημένων». Αναφέρομαι στην έννοια του δημόσιου αγαθού που ανήκει το ίδιο σε όλους και δεν εξαργυρώνεται, στην έννοια της ισότητας που τα παιδιά μας τουλάχιστον δικαιούνται να απολαμβάνουν.
Το άρθρο 16 ήταν η πρώτη μετωπική και επιτυχημένη αμφισβήτηση της ενδέκατης εντολής των ημερών μας, σύμφωνα με την οποία η ιδιωτικοποίηση -διάβαζε εμπορευματοποίηση- είναι η μόνη και αυτονόητη θεραπεία πάσης νόσου. Επειτα από μήνες κινητοποιήσεων και συζητήσεων, ύστερα από εκατοντάδες άρθρα που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο το κλίμα άλλαξε. Και παρά το γεγονός ότι οι διαφωνούντες δεν είναι ούτε λίγοι ούτε αμελητέοι, η δημόσια και δωρεάν Παιδεία έγινε αίτημα με συγκεκριμένο περιεχόμενο και ευρύτατη κοινωνική αποδοχή. Και γι αυτό ο έπαινος ανήκει πρωτίστως στην ΠΟΣΔΕΠ.
Αλλά τα μέτωπα όπου κινήθηκε η ΠΟΣΔΕΠ ήταν δύο. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα και οι ανακολουθίες. Διότι η ηγεσία της, στο όνομα μιας μάλλον αριστερίστικης αγωνιστικότητας που βλέπει παντού παγίδες και προδοσίες, σκόπιμα ταύτισε τον αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης με την άρνηση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής στον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου πανεπιστημίου. (Η αύξηση της χρηματοδότησης και η ενίσχυση της αυτονομίας του, ως αίτημα ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας, τίθενται εκτός αντιδικίας). Με άλλα λόγια, η ΠΟΣΔΕΠ έκανε το ολέθριο λάθος να συνδέσει αυθαίρετα, εκ του πονηρού, και με μια αναγωγή που θα ζήλευε και ο μακαρίτης ο Ζαχαριάδης, τις προτάσεις για την εξυγίανση του δημόσιου πανεπιστημίου με τις προσπάθειες να υπονομευτεί ο δημόσιος χαρακτήρας του. Το λάθος αυτό βαρύνει και όσους σήμερα συντάσσονται με το «όχι σε όλα», ενώ επί χρόνια έλεγαν και ξανάλεγαν ότι για να δούμε άσπρη μέρα θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα που σήμερα υπερασπίζονται, όπως π.χ. η κοροϊδία με το άσυλο, η επ αόριστον φοίτηση και, πάνω απ όλα, το ποσοστό και η διαδικασία συμμετοχής των φοιτητών στην ανάδειξη των πανεπιστημιακών αρχών, αυτή η πληγή που οδήγησε σε εκμαυλιστικές συναλλαγές, με τους υποψηφίους να προσκυνούν στη Ρηγίλλης, στη Χαριλάου Τρικούπη και στον Περισσό για να τους δοθεί το χρίσμα να διοικήσουν το πανεπιστήμιο, το οποίο σήμερα διακηρύσσουν ότι θα πρέπει να γίνει πιο ανεξάρτητο.
Μακάρι τα πράγματα να ήταν απλά, να ήταν άσπρα ή μαύρα και όλο το δίκιο να το είχε η ΠΟΣΔΕΠ. Στην πράξη όμως οι αντιφάσεις που ακόμα σημαδεύουν την Αριστερά ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Από τη μία ο μεγαλειώδης και νικηφόρος αγώνας υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου και της δωρεάν Παιδείας. Και από την άλλη η άρνηση να παραδεχθούν ότι τα δημόσια αγαθά δεν απειλούνται μόνο από τους κακούς νεοφιλελεύθερους· απειλούνται επίσης από τον συντηρητισμό και τη συχνά ιδιοτελή αδράνεια εκείνων που υποτίθεται ότι τα υπερασπίζονται. Ή ακόμα χειρότερα, από τις σκοπιμότητες, τις αποσιωπήσεις ή τα ψέματα που πρέπει να ειπωθούν για να προστατευτεί η ενότητα του κόμματος ή του συνδικάτου. Και όλα αυτά ενώ η λύση είναι τόσο απλή: αντί η ΠΟΣΔΕΠ να εφευρίσκει εσωτερικούς εχθρούς -κάποτε τους λέγαμε χαφιέδες, άρα έχουμε προοδεύσει!- να χτίσει πάνω στην ευρύτατη συναίνεση που προέκυψε υπέρ της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, σε αυτό δηλαδή που ενώνει τη μεγάλη πλειονότητα των μελών της, για να πετύχει τη ριζική αναβάθμιση των πανεπιστημίων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1635