Law and order
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2007-02-24
Η πικρή, μικρή ιστορία του νέου νόμου δίνει στους ολιγόπιστους το δικαίωμα να υποψιάζονται ότι ο καβγάς είναι για το πάπλωμα .
Ο νόμος - μεταρρύθμιση για τα πανεπιστήμια πρωτοήρθε στο φως πέρυσι, χρυσοκεντημένος με όρκους πως με αυτόν ο Καραμανλής ο νεώτερος θέλει να μείνει στην ιστορία ως μέγας μεταρρυθμιστής.
Οι όρκοι δεν κράτησαν πολύ. Ο νόμος απεσύρθη άρον - άρον, με τις πρώτες αντιδράσεις. Εξέπεσε από τη θέση της κορωνίδας των μεταρρυθμίσεων, ρόλος που ανετέθη στην επισπευσθείσα αναθεώρηση του άρθρου 16. Και μόνον όταν η αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ άφησε την αναθεώρηση ημιθανή, ο ξεχασμένος νόμος - πλαίσιο βγήκε πάλι από την κατάψυξη. Με τόση φούρια, μάλιστα, ώστε και η υπόσχεση της υπουργού στους πρυτάνεις, πως θα ενημερωθούν για το περιεχόμενο του νόμου πριν αυτός κατατεθεί, να ξεχαστεί. Ο πολιτικός χρόνος πίεζε. Οι πρυτάνεις έμαθαν τον νόμο από τις εφημερίδες. Και η Βουλή θα κληθεί να τον ψηφίσει με διαδικασίες μαρς.
Η πικρή, μικρή ιστορία του νέου νόμου δίνει στους ολιγόπιστους το δικαίωμα να υποψιάζονται ότι ο καβγάς είναι για το πάπλωμα. Αφορά λιγότερο τα πανεπιστήμια και περισσότερο τις επόμενες εκλογές, υπηρετεί τις ανάγκες μιας πολιτικής σκηνοθεσίας μάλλον, παρά μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Αλλά ας μην αφήσουμε τις υποψίες μας για τις προθέσεις των εισηγουμένων τον νόμο να τον καταδικάσουν εκ των προτέρων. Στο κάτω - κάτω, την ανάγκη αλλαγών στα πανεπιστήμια τη συνομολογούν (σχεδόν) όλοι...
Τι αλλάζει, λοιπόν; Είναι γεγονός ότι ο νόμος της κ. Γιαννάκου προτείνει μικρές αλλαγές σε δευτερεύοντα ζητήματα διοίκησης του πανεπιστημίου, αμφιβόλου εφαρμοσιμότητας. Πώς θα συνάπτονται, για παράδειγμα, τετραετή συμβόλαια ανάμεσα σε ένα κράτος που καταρτίζει ετήσιους προϋπολογισμούς, τους οποίους μάλιστα κατ έθιμον παραβιάζει, και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα που δεν δικαιούνται να αποφασίσουν από μόνα τους ούτε καν πόσους φοιτητές θα δέχονται κάθε χρόνο; Και πόσο καλύτερο θα είναι ένα πανεπιστήμιο με λιγότερους «αιώνιους» φοιτητές (αν το 2ν τους μειώνει), καθολική ψηφοφορία φοιτητών για την εκλογή πρυτανικών αρχών (αν μετάσχουν στην ψηφοφορία οι φοιτητές που σήμερα απέχουν ακόμη και από τις ετήσιες φοιτητικές εκλογές) και λιγότερο άσυλο (αν βρεθεί ποτέ πρυτανικό συμβούλιο να καλέσει τη δημόσια δύναμη να αποβάλει από τον πανεπιστημιακό χώρο φοιτητές), όταν το πανεπιστήμιο αυτό θα συνεχίσει να υποχρηματοδοτείται δραματικά;
Έστω κι έτσι. Αν οι αλλαγές που ο νόμος εισηγείται ήταν ανεπαρκή ή άτολμα μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση, αν αντιμετώπιζαν έστω και λειψά τις αιτίες της κρίσης του πανεπιστημίου, θα έπρεπε ίσως να τον δεχθεί κανείς ως ένα πρώτο βήμα. Μια κάποια αρχή. Αλλά είναι, φοβάμαι, μια λάθος αρχή.
Πίσω από τον νόμο κρύβεται μια εδραία και εμπεδωμένη πεποίθηση πως το αληθινό και μέγα πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι η δράση των «δυναμικών κομματικών μειοψηφιών», η ψευδο-ηγεμονία μιας εκτός ορίων Αριστεράς που εγκαταβιώνει μόνο σε κάποιες πανεπιστημιακές αίθουσες, οι ποικιλώνυμες φοιτητικές «συσπειρώσεις» και η συνδικαλισμένη πανεπιστημιακή μετριοκρατία που οχυρώνεται πίσω τους. Ότι το πρόβλημα του πανεπιστημίου είναι στ αλήθεια πρόβλημα «νόμου και τάξης». Ότι ο εχθρός είναι οι «ταραξίες» κι αν ο εχθρός συντριβεί, αν η ευταξία επιστρέψει στα προαύλια των σχολών, τότε, αυτομάτως σχεδόν, η αριστεία θα βασιλεύσει, η έρευνα θα ανθήσει και η γνώση θα διαχέεται στα αμφιθέατρα, όπου οι φοιτητές θα εξακολουθούν να μην βρίσκουν καρέκλα να καθήσουν.
Είναι λάθος σύλληψη. Αντιμετωπίζει ως αιτία ένα σύμπτωμα, ονοματίζει λάθος εχθρό, παρεξηγεί ως μείζον και πρωτογενές ένα φαινόμενο που δεν είναι παρά έλασσον παράγωγο της κρίσης του πανεπιστημίου. Λάθος διάγνωση, επικίνδυνη θεραπεία. Εισηγούμενη τον νόμο και την τάξη στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αντί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, η κυβέρνηση δεν αφήνει μόνον ανέπαφες τις αιτίες της κρίσης. Την επιτείνει. Φουντώνει τις φωτιές.
Πράγμα πολύ βολικό αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει το πανεπιστήμιο ως μπαμπούλα για να ερεθίσει τα συντηρητικά ανακλαστικά των ψηφοφόρων και να επανακαταλάβει τον εκλογικό μεσαίο χώρο. Καταστροφικό, όμως, αν θέλει την έξοδο του πανεπιστημίου από τη γενική του κρίση.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1649