Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Σκοπός, μέσα και επιλογές

Μιχάλης, Παπαγιαννάκης

Κυρ. Ελευθεροτυπία, 2007-03-11


Το σχέδιο προγράμματος του ΠΑΣΟΚ έτυχε, ως προς τους στόχους του, μιας εντυπωσιακά «χαλαρής» υποδοχής. Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ και τις συναφείς «αναλύσεις», που «είδαν» ό,τι περίμεναν να δουν, οι λοιπές αντιδράσεις κυμάνθηκαν ανάμεσα στη δυσπιστία ως προς το αν το ΠΑΣΟΚ θέλει ή μπορεί να εφαρμόσει τις υποσχέσεις του και το υψηλό κόστος τους το οποίο συνεπιφέρει «άγρια» φορολογία.

Ως προς δε τα μέσα για την επίτευξη των στόχων (πράγμα που αποτελεί ένα βασικό στοιχείο της πολιτικής...), δεν είναι καθόλου σαφές τι αντιπαρατίθεται στα όσα περιλαμβάνει το σχέδιο, το οποίο όντως περιλαμβάνει πολύ λίγο πειστικά στοιχεία, ούτε ως προς το επίμαχο ζήτημα της χρηματοδότησης ούτε ως προς τις διαρθρωτικές και πολιτικές αλλαγές που το σχέδιο θα απαιτούσε.

*Για όλα τα πιο πάνω μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι η «κεντρική πολιτική σκηνή» και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, δεν θα προσφέρουν χώρο για πολλή συζήτηση σε αυτό το σχέδιο, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο. Και ότι ανάλογη «δυσκολία» θα έχουν και οι πολιτικοί τενόροι του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, στην επερχόμενη προεκλογική εκστρατεία ! Και ο λόγος είναι ότι μαζί με τις προτάσεις θα έπρεπε να συζητηθούν και να υποστηριχθούν μέσα που περίπου κανείς δεν θέλει να θίξει...

Επιλεκτικά παραδείγματα από μια πρώτη ανάγνωση:

*Το πρόγραμμα είναι «ακριβό»; Μα αν μια κοινωνία είναι πεπεισμένη για την αξία των προτεινόμενων στόχων, μπορεί να πεισθεί να καταβάλει το σχετικό κόστος.

Και όποιος προσπαθεί να πείσει την κοινωνία να δεχθεί όλα τα πιο πάνω, πρέπει να είναι πεπεισμένος και ο ίδιος!

Οι (αξιόλογοι) συντάκτες του προγράμματος δεν πείθουν π.χ. όταν ισχυρίζονται ότι θα καλύψουν το κόστος του με την ανάπτυξη (συζητήσιμο και ασαφές το πώς οι παροχές συμβάλλουν στην ανάπτυξη), με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (τα σχετικά μέτρα δεν συγκεκριμενοποιούνται), με τη φορολόγηση του πλούτου (στο πρόγραμμα αναφέρεται ότι αναιμικός και υποκριτικός φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας δημιουργεί αδικίες εις βάρος μικροϊδιοκτητών), με τον περιορισμό της σπατάλης στον δημόσιο τομέα (τα ίδια έλεγε και η Ν.Δ.) ή το με το μέρισμα ειρήνης από τον εξορθολογισμό (τη μείωση;...) των στρατιωτικών δαπανών. Γιατί οι πολιτικοί τους εκφραστές μάλλον δεν είναι πεπεισμένοι για την κοινωνική και πολιτική αξία της φορολογίας, των εισφορών κ.λπ. ως κοινωνικού μηχανισμού αναδιανομής εισοδήματος και εξουσίας.

*Πέρα από τη χρηματοδότηση, η επίτευξη των στόχων του όποιου προγράμματος απαιτεί και διαρθρωτικές αλλαγές που ενισχύουν την πορεία προς τον στόχο.

Η αγροτική ανάπτυξη π.χ. θέλει χρηματοδότηση αλλά και ισχυρά και αυτόνομα οικονομικά υποκείμενα, παραγωγικούς συνεταιρισμούς, κατοχύρωση του επαγγέλματος του αγρότη αποκλεισμό από τη χρήση της αγροτικής γης των μη αγροτών και άλλα... παλαιοσοσιαλδημοκρατικά μέτρα. Το σχέδιο αποφεύγει ρητές διατυπώσεις και αφήνει πολλές άλλες πόρτες ανοιχτές. Ποιοι αντιδρούν;

*Τα αυθαίρετα και η κλοπή δημόσιας γης και δασών διά των καταπατήσεων θα μπορούσαν σε ένα βαθμό να αντιμετωπιστούν με απαγόρευση κάθε οικοδομής εκτός σχεδίου και με διάλυση των οικοδομικών συνεταιρισμών.

Το πρόγραμμα μάλλον περιορίζεται σε ευχές για καλύτερη λειτουργία της διοίκησης.

*Η ενίσχυση της αναιμικά λειτουργούσας Βουλής θα απαιτούσε π.χ. άλλη διαδικασία για την έγκριση του προϋπολογισμού, κεφάλαιο κατά κεφάλαιο, με δικαίωμα τροπολογιών κατά κονδύλι, χωρίς να τίθεται συνεχώς θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Ποιοι βολεύονται με τη συρρίκνωση της ύψιστης κοινοβουλευτικής διαδικασίας;

*Τα όσα προτείνονται για το περιβάλλον και την οικολογική πτυχή των πολιτικών περιορίζονται σε ευχές χωρίς «οδυνηρές» επιλογές: ο λιγνίτης παραμένει εθνικό καύσιμο ο υδροφόρος ορίζοντας θα προστατευθεί χωρίς αμφισβήτηση της εντατικής γεωργίας, η πράσινη φορολογία δεν συγκεκριμενοποιείται, π.χ. με επίκληση ευρωπαϊκών παραδειγμάτων.

*Οι εξωφρενικά πολλές επιχειρήσεις συγκοινωνιών π.χ. στην Αττική θα συντονίζονται, αλλά ούτε συζήτηση για ενοποίησή τους σε μία και μόνη (δημόσια προφανώς).

*Ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία ενοποιούνται (γίνονται πάντως 3 από 8 που υποσχόταν η νομοθεσία του ΠΑΣΟΚ), χωρίς εξηγήσεις.

*Η κοινωνική απασχόληση έρχεται στο προσκήνιο αλλά ως εναλλακτική λύση σε σχέση με το επίδομα ανεργίας κ.λπ., ενώ παραμερίζεται η ιδέα ότι θα έπρεπε να ενσωματωθεί προοδευτικά στο σύνολο της απασχόλησης, θεωρούμενη αναγκαία και αμειβόμενη με μισθό από κοινωνικούς φορείς ή τοπικές εξουσίες. Γιατί;

*Οι αυτοδιοικήσεις εξαίρονται και σωστά ως στοιχείο δημοκρατίας και ποιότητα ζωής, αλλά η αυτοτέλεια τους στηρίζεται με «φορολογική αποκέντρωση» και όχι με αυτόνομη φοροληπτική ικανότητα. Ποιος τις «φοβάται»;

Ελπίζω ότι δεν «αδικώ» μια δουλειά που προφανώς χαρακτηρίζεται και από μεθοδικότητα και σημαντική προσπάθεια συνεκτικής και συγκεκριμένης διατύπωσης.

Γι αυτό το λόγο εξάλλου το σχέδιο, πέρα από δεδομένες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, δικαιούται εξίσου συγκεκριμένης και συνεκτικής αντιμετώπισης στη συνέχεια, μόλις επισημοποιηθεί. Οπότε και θα επανέλθουμε.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1688