Αριστερά και Ευρώπη
Θόδωρος, Μαργαρίτης
Ελευθεροτυπία, 2004-06-01
Η επικείμενη αναμέτρηση των ευρωεκλογών γίνεται μέχρι στιγμής σε υποτονικό κλίμα. Ωστόσο, πρόκειται για μια σημαντική αναμέτρηση στην πορεία της Ευρώπης, γιατί αυτή τη φορά 25 χώρες θα διαμορφώσουν τη νέα πολιτική γεωγραφία της γηραιάς ηπείρου και θα καθορίσουν τους νέους προσανατολισμούς.
Η Αριστερά στην Ευρώπημ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει τοποθετηθεί θετικά στην ενοποίηση θέτοντας όμως κοινωνικές και οικολογικές προτεραιότητες σε αντιπαράθεση με τις επιδιώξεις για νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Η δημιουργία του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αποτελεί ένα αποφασιστικό κοινό βήμα, ώστε να διαμορφωθεί ένα ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα για το δημοκρατικό προσανατολισμό της Ευρώπης.
Ηυπέρβαση των σημερινών προβλημάτων και η επίτευξη μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας ελκυστικής για τους πολίτες της Ευρώπης απαιτεί την προώθηση ενός δημοκρατικού κοινωνικού μοντέλου για την πλήρη απασχόληση, την ισότητα των φύλων, την κοινωνική ευημερία και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Ενα τέτοιο μοντέλο μπορεί να εμπνεύσει ένα αναγκαίο «ευρωπαϊκό πατριωτισμό» που υπερβαίνει τη μίζερη εικόνα μιας απλής οικονομικής αγοράς, ορισμένων άγονων τεχνοκρατικών αναζητήσεων και των αφόρητων πιέσεων για ευρωατλαντική πολιτική. Συνεπώς, απαιτείται η ανάπτυξη ενός ευρύτατου κοινωνικού κινήματος, το οποίο μέσα και έξω από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα διεκδικεί προοδευτικές λύσεις. Στη χώρα μας το ΚΚΕ υποστηρίζει μια άλλη κατεύθυνση. Αυτή της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Την υποστηρίζει με μεγαλύτερη καθαρότητα από τα προηγούμενα χρόνια. Πρόκειται για επιλογές που δεν έχουν κανένα ίχνος ρεαλισμού και ουσιαστικά οδηγούν τα κοινωνικά κινήματα και την Αριστερά στη γωνία.
Υποτιμούν την πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, αδιαφορούν για την πραγματικότητα της διεθνοποιημένης οικονομίας και προφανώς δεν ενδιαφέρονται για την τάση των υπερεθνικών ολοκληρώσεων.
Θα νόμιζε κανείς ότι το ΚΚΕ θα είναι περισσότερο ικανοποιημένο αν επιστρέψουμε στην «οικονομία της δραχμής» από τη σημερινή πραγματικότητα του ευρώ.
Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ δεν κάνουν τον κόπο να διευκρινίσουν πώς ακριβώς θα λειτουργούσε η ελληνική οικονομία εάν προχωρούσαμε στην αποδέσμευση από την Ε.Ε. Με ποιες εναλλακτικές λύσεις και με ποιο κόστος;
Τα ερωτήματα αυτά έχουν μάλιστα ιδιαίτερη σημασία αν συνυπολογίσουμε τόσο τις επιδιώξεις αρκετών χωρών να συνδεθούν με την ευρωπαϊκή ενοποίηση όσο και με τις θέσεις των περισσότερων αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων που δεν συζητούν ιδέες περί αποδέσμευσης.
Το ΚΚΕ έχει οργανώσει μια καμπάνια στη λογική της ψήφου διαμαρτυρίας. Είναι απολύτως σεβαστή. Η διαμαρτυρία για τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα και την Ευρώπη συνοδεύεται όμως με μια σαφή πρόταση, αυτή της αποδέσμευσης!
Δεν είναι ούτε κάτι ασήμαντο, ούτε δευτερεύον. Πιθανώς να την ξεπερνά ο αριστερός ψηφοφόρος ιεραρχώντας άλλες προτεραιότητες. Και αυτό είναι θεμιτό.
Δεν μπορούμε όμως να ξεπεράσουμε το κρίσιμο ερώτημα: Με ποια πολιτική η Αριστερά θα πείσει τους πολίτες στην Ελλάδα και την Ευρώπη να αγωνιστούν για μια ριζοσπαστική προοπτική; Με την πολιτική ενός ιδιόμορφου αριστερόστροφου εθνικισμού που αναζητά λύσεις σε πεδία απομόνωσης; Ή με μια πολιτική αριστερού ευρωπαϊσμού που επιδιώκει να πετύχει την αλλαγή των συσχετισμών στη βάση μιας πλατειάς κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας για μια δημοκρατική Ευρώπη; Με την πολιτική που δεν «λερώνει τα χέρια της» στο ομιχλώδες τοπίο της σημερινής Ευρώπης ή με μια πολιτική που παρεμβαίνει για να καλυτερεύσει τη ζωή των εργαζομένων και των ανέργων στη σημερινή πραγματικότητα και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες; Σε αυτά τα ερωτήματα δεν επαρκεί μόνο η λογική της διαμαρτυρίας. Η Ευρώπη αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο νέων κοινωνικών αγώνων. Οι εργαζόμενοι έχουν ήδη σημαντικές κατακτήσεις. Μπορούμε πολύ περισσότερα!
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=169