Κίνα: Το ανθρώπινο κόστος του οικονομικού θαύματος
Διονύσης, Γουσέτης
Αυγή, 2007-03-31
Η τριτοκοσμική Κίνα της εξαθλίωσης αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια με ρυθμούς πρωτοφανούς καλπασμού. Τέτοιους που από πολλές μεριές ακούγεται ότι οι Κινέζοι θα είναι οι επόμενοι, μετά τους Αμερικάνους, πλανητάρχες. Προφανώς, αυτό οφείλεται όχι στο σταλινικό καθεστώς της, αλλά στο άνοιγμά της στην παγκοσμιοποίηση, δηλαδή στα αμερικάνικα, κυρίως, κεφάλαια.
Κάθε οικονομική ανάπτυξη συνεπάγεται μεταφορά πληθυσμού από την ύπαιθρο στις πόλεις, συνήθως των κατώτερων αγροτικών στρωμάτων που αναζητούν εργασία. Από την αστυφιλία πέρασε η Ευρώπη, η Αμερική, η δική μας χώρα. Την περνάει τώρα η Κίνα, με εκατοντάδες εκατομμύρια εσωτερικών μεταναστών, αλλά σε πολύ χειρότερες συνθήκες. Το πρωτοφανές καθεστώς διακρίσεων που αντιμετωπίζουν καταγράφει η Διεθνής Αμνηστία σε πρόσφατη έκθεσή της. «Τους αναγκάζουν να δουλεύουν υπερωρίες για παρατεταμένα διαστήματα. Συχνά τους αρνούνται ακόμα και αναρρωτικές άδειες. Εργάζονται σε επικίνδυνες συνθήκες για πενιχρούς μισθούς», αναφέρει.
Κάποτε, η αντοχή ακόμα και αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, εξαντλείται. Τότε, για να αποτρέψουν οι εργοδότες την αποχώρησή τους, χρησιμοποιούν διάφορες απάνθρωπες τακτικές. Συνήθως τους καθυστερούν τους μισθούς, που σημαίνει ότι όσοι φεύγουν χάνουν τα δεδουλευμένα τουλάχιστον δύο ή τριών μηνών. Άλλοτε, παρακρατούν εσκεμμένα τους μισθούς πριν από την κινέζικη πρωτοχρονιά για να εξασφαλίσουν ότι οι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν στις δουλειές τους μετά τις γιορτές, με αποτέλεσμα εκατομμύρια μετανάστες να μην μπορούν να αγοράσουν σιδηροδρομικό εισιτήριο για να περάσουν τις γιορτές στα σπίτια τους. Συχνά αναγκάζουν τους εργαζόμενους να «αγοράσουν» τη θέση εργασίας τους, πληρώνοντας προκαταβολή, ώστε να τους εμποδίσουν να αλλάξουν δουλειά. Επειδή η νομική τους θέση είναι επισφαλής, οι εσωτερικοί μετανάστες είναι απίθανο να διαμαρτυρηθούν. Σε ένα εργοστάσιο ρούχων, στα περίχωρα του Πεκίνου, οι εργάτες είχαν να πληρωθούν 3 μήνες και αποφάσισαν να φύγουν για να σταματήσουν να χάνουν χρήματα. Όμως, τους κλείδωσαν μέσα στο εργοστάσιο και έπρεπε να έχουν ειδική άδεια για να βγουν έξω.
Θα μπορούσαν, αντί για όλα αυτά, να τους πληρώνουν περισσότερο για να τους κρατήσουν. Ιδιαίτερα επειδή η καλπάζουσα ανάπτυξη έχει ανάγκη περισσοτέρων χεριών από τα διαθέσιμα. Αυτό γίνεται όμως μόνο σε συνθήκες της επάρατης ελεύθερης αγοράς. Στην Κίνα, οι παραπάνω απάνθρωπες τακτικές δίνουν τη δυνατότητα στους εργοδότες να αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη έλλειψη εργατικού δυναμικού χωρίς αυξήσεις μισθών.
Η σοσιαλιστική κυβέρνηση, όχι μόνο δεν διώκει τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, αλλά τους ανταγωνίζεται, εφαρμόζοντας μια νομοθεσία σκληρών διακρίσεων σε βάρος των μεταναστών. Οι λόγοι είναι δυο: αφενός το σύστημα δεν αντέχει τις μελλοντικές συντάξεις τόσων ανθρώπων και αφετέρου το «οικονομικό θαύμα» στηρίζεται στη φτηνή εργατική δύναμη: αν δοθούν αυξήσεις θα εξατμιστεί.
Τους αρνούνται λοιπόν τις στεγαστικές διευκολύνσεις και την ασφάλιση υγείας που δικαιούνται οι μόνιμοι κάτοικοι των αστικών περιοχών. Τα παιδιά τους, εκατομμύρια παιδιά εσωτερικών μεταναστών, παλεύουν να αποκτήσουν παιδεία της προκοπής. Πολλά παιδιά αποκλείονται από τα δημόσια σχολεία, είτε επειδή οι γονείς τους δεν έχουν καταφέρει να εγγραφούν στο σύστημα «χουκόου», είτε εξαιτίας των υψηλών σχολικών διδάκτρων που επιβάλλονται αποκλειστικά στα παιδιά εσωτερικών μεταναστών. Μπροστά σ’ αυτές τις συνθήκες, ζωή των Αλβανών στην Ελλάδα μοιάζει με Κολλέγιο.
Εκτιμάται ότι υπάρχουν 150 έως 200 εκατομμύρια εσωτερικοί μετανάστες. Ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί την ερχόμενη δεκαετία. Σε μερικές πόλεις αποτελούν την πλειονότητα των κατοίκων. Αυτοί οι εσωτερικοί μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να εγγράφονται ως προσωρινοί κάτοικοι στα μητρώα των τοπικών αρχών, σύμφωνα με το σύστημα καταγραφής των νοικοκυριών «χουκόου». Όμως, το «χουκόου» δεν είναι δωρεάν. Απαιτείται «παράβολο», το οποίο είναι πιο δυσβάστακτο από το αντίστοιχο που επιβάλλει η Ελλάδα στους εξωτερικούς μετανάστες. Απαιτείται και η ολοκλήρωση μιας επίπονης διαδικασίας, τρισχειρότερης από τη δικιά μας γραφειοκρατία. Όσοι καταφέρνουν να την ολοκληρώσουν, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις στη στέγαση, την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και την εργασία λόγω του προσωρινού χαρακτήρα της νομικής τους υπόστασης. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία και που καταλήγουν να μην αποκτήσουν τα περιβόητα «χαρτιά». Αυτό τους καθιστά, όπως γνωρίζουμε, ιδιαίτερα ευάλωτους σε εκμετάλλευση από την αστυνομία, τους ιδιοκτήτες των κατοικιών τους, τους εργοδότες τους και τους ντόπιους κατοίκους.
Όλα τα παραπάνω γίνονται, βέβαια, στο όνομα του σοσιαλισμού. Είναι όμως πολύ φρικτότερα από την οδηγία Μπολκενστάιν της Ε.Ε., η οποία ξεσήκωσε κατακραυγή. Με την κατακραυγή μας καταφέραμε να υποχρεώσουμε την αναθεώρησή της. Δεν θα μπορούσαμε να υψώσουμε τη φωνή μας και για το μεσαίωνα της Κίνας; Ή μήπως μας εμποδίζει η σοσιαλιστική αλληλεγγύη;
e-mail: diongous@central.ntua.gr
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1724