Σαράντα χρόνια μετά
Ριχάρδος, Σωμερίτης
ΤΟ ΒΗΜΑ, 2007-04-17
Λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου όσοι τολμούσαν να πουν ότι υπήρχε κίνδυνος μεγάλης εκτροπής χαρακτηρίζονταν «προβοκάτορες». Παρά τα ορατά στους πάντες μαύρα σύγνεφα δεν πάρθηκαν μέτρα προστασίας της δημοκρατικής νομιμότητας (έστω αυτής της κολοβής που υπήρχε τότε) μήτε καν των δημοκρατικών και αριστερών οργανώσεων. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δεξιά, κέντρο και αριστερά «αιφνιδιάστηκαν». Οι πραξικοπηματίες πιάσανε τους ηγέτες τους στον πολιτικό και φυσικό ύπνο. Για να τα λένε όλοι μαζί στα ίδια κρατητήρια. Για να βρεθούνε τα αρχεία τους (με ονόματα μελών και φίλων, διευθύνσεις, λογαριασμούς, καταλόγους χρηματοδοτών...) στα χέρια της Ασφάλειας.Ελάχιστοι μπόρεσαν να αντιδράσουν δημόσια αμέσως, την ίδια ημέρα. Για παράδειγμα, ο Σταμάτης Μερκούρης (βουλευτής της ΕΔΑ) από το Λονδίνο, ο Στράτης Σωμερίτης (Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και παλαίμαχος σοσιαλιστής) από το Παρίσι όπου βρέθηκαν τυχαία. Λίγοι θαρραλέοι προσπάθησαν από τη πρώτη στιγμή να οργανωθούν στην Αθήνα (Πατριωτικό Μέτωπο με τον μεταλλαγμένο πρόσφατα Μίκη Θεοδωράκη), στο Ηράκλειο της Κρήτης ( αν δεν κάνω λάθος Ιωαννίδης και Καρέλλης), ακολούθησαν οι δηλώσεις στο ραδιόφωνο του Λονδίνου του σε κράτηση Γεωργίου Παπανδρέου και της επίσης σε κράτηση (στο σπίτι της) Ελένης Βλάχου, άρχισε σιγά-σιγά η αντίδραση και η αντίσταση. Των ολίγων, δυστυχώς. Η μαγιά.
Ό,τι όμως συμβόλιζε το ελληνικό κατεστημένο, τα στολίδια της καθεστηκυίας τάξης : η Ακαδημία Αθηνών, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου, η τότε ΕΣΗΕΑ, οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των επιχειρηματιών, τόσοι μεγαλόσχημοι ρασοφόροι, δέχτηκαν τον μακροπρόθεσμο αυτοεξευτελισμό τους παραλαμβάνοντας κατανυκτικά, εν σώματι και με χειροκροτήματα, μερικές φορές και με ενθουσιώδεις προσφωνήσεις, τις απειλητικές και προσβλητικές εντολές του είτε δυσλεκτικού είτε αγράμματου είτε και τα δύο μαζί αρχι – πραξικοπηματία. Που μας υπέβαλαν πρόσφατα την ιδέα ότι θα έπρεπε και να τον κλάψουμε.
Έχουμε απλουστεύσει την αλληλουχία των γεγονότων και τους λόγους που οδηγηθήκαμε σε αυτά. Λέμε ότι τη δικτατορία την επέβαλαν οι Αμερικανοί και σαν επαγγελματίες αθώοι ησυχάζουμε. Δεν αναλύουμε σοβαρά τα όσα προηγήθηκαν που περιλαμβάνουν και την τύφλωση όσων από όλες τις πλευρές έπαιξαν τόσα επικίνδυνα και αδιέξοδα παιχνίδια. Το αποτέλεσμα ήταν η από μέρους ίσως και της πλειονότητας των πολιτών ντροπιασμένη αλλά σαφέστατη αποδοχή του «λοχία» που θα έβαζε κάποια τάξη. «Προσωρινά».Τελικά για εφτά χρόνια! Που θα μπορούσαν να ήταν είκοσι ή σαράντα, όπως αλλού, παρά το Πολυτεχνείο, χωρίς το πραξικόπημα στην Κύπρο και την εθνική προδοσία των «κολονέλων».
Η Δημοκρατία, οι ελευθερίες, τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι πράγματα δύσκολα, σχετικά και πολύτιμα. Το διαπιστώνουμε οι περισσότεροι όταν μας τα στερούν. Η επιβίωσή τους προϋποθέτει την ανοχή όλων των απόψεων, τον ουσιαστικό διάλογο, την τέχνη των έντιμων συμβιβασμών, τον πραγματικό και όχι μόνο τυπικό σεβασμό των όσων προβλέπει το κοινωνικό εκείνο συμβόλαιο που χωρίς αυτό οι εκτροπές είναι πάντα προ των θυρών. Όσοι το αρνούνται επικαλούμενοι τη σταθερότητα των θεσμών ας θυμηθούν τι έγινε στη δεκαετία του ’60. Χωρίς βολικούς μύθους.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1763