Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

’Το παλιό σχήμα δεξιά-κέντρο-αριστερά έχει χρεοκοπήσει’

Πιέρο, Φασίνο

Le Monde, ppol.gr, 2007-05-23


Οι επίγονοι των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων του κέντρου και της αριστεράς στην Ιταλία, οι «δημοκράτες της αριστεράς» (DS), κληρονόμοι του «ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος» (PCI) και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες της «μαργαρίτας», που προέρχονται από τη «χριστιανική δημοκρατία» (DC), αποφάσισαν να συγχωνευτούν σε ένα «δημοκρατικό κόμμα» -ένα πολιτικό σχηματισμό με σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά.

Το κόμμα αναμένεται να ιδρυθεί στις 14 Οκτωβρίου 2007, μετά από το ιδρυτικό του συνέδριο στο οποίο οι εμπνευστές του σχεδίου ελπίζουν πως θα συμμετέχουν 1 εκατομμύριο Ιταλοί.

x

Λε Μοντ (LM): Ποιοι είναι οι στόχοι της ίδρυσης του «δημοκρατικού κόμματος»;

Πιέρο Φασίνο (Piero Fassino, PF): Με τη δημιουργία της συμμαχίας της «ελιάς» εδώ και δώδεκα χρόνια, με τη λειτουργία της ιδιαίτερα εδώ και πέντε χρόνια, τροχοδρομήσαμε μία διαδικασία ενοποίησης των εκλογικών μας βάσεων, που χρειάζεται να ολοκληρωθεί.

Η ίδρυση του «δημοκρατικού κόμματος» εντάσσεται στη στρατηγική ενοποίησης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που έγινε πραγματικότητα σε σημαντικό βαθμό με την «ελιά» κι έτυχε της έγκρισης του εκλογικού σώματος.

Ο δεύτερος στόχος μας έχει να κάνει με την αναδιοργάνωση του πολιτικού μας συστήματος μέσω της μεταρρύθμισης των κομμάτων. Οι θεσμικές αλλαγές και το εκλογικό σύστημα δεν αρκούν.

Στην Ιταλία το έχουμε βιώσει αυτό: η υιοθέτηση ενός εκλογικού συστήματος που ευνοεί το διπολισμό δεν μπόρεσε από μόνη της να ανατρέψει τις πολιτικές συνήθειες που κληρονομήσαμε από την εποχή της απλής αναλογικής.

Αυτός είναι ο λόγος που ιδρύουμε έναν πλατύ πολιτικό οργανισμό, με στόχο να συσπειρώσει άνω του 30% του εκλογικού σώματος. Στόχος μας είναι να βάλουμε ένα τέλος στην απελπιστική πολιτική κονιορτοποίηση που χαρακτηρίζει την Ιταλία.

LM: Γιατί τώρα;

PF: Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που η χώρα χρειάζεται μεγάλες αλλαγές και βαθιές μεταρρυθμίσεις.

Αυτό το έργο δεν μπορεί να το φέρει εις πέρας μόνη η κυβέρνηση.

Αν θέλουμε να πάμε σε ένα μεγάλο μετασχηματισμό της χώρας, θα πρέπει να στηριχτούμε σε ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα.

Το ίδιο έκαναν στις ΗΠΑ ο Ρούσβελτ (Roosevelt) την εποχή του «νιου ντιλ», ο Αντενάουερ (Adenauer) στη Γερμανία μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο Ντε Γκολ (de Gaulle) στη Γαλλία όταν ίδρυε την πέμπτη δημοκρατία.

Η σημερινή Ιταλία χρειάζεται μια μεγάλη κεντροαριστερή πολιτική δύναμη που θα λειτουργήσει ως ατμομηχανή της αλλαγής.

LM: Ποιο θα είναι το ιδεολογικό πρόταγμα αυτής της μεταρρυθμιστικής πολιτικής δύναμης;

PF: Σε ό,τι αφορά την κουλτούρα του, το πρόγραμμά του και τον πολιτικό του ρόλο, το «δημοκρατικό κόμμα» είναι το ιταλικό ανάλογο των μεγάλων σοσιαλδημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων.

Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για τη σοσιαλδημοκρατία, διότι στην Ιταλία υφίσταται επιπλέον η συνεισφορά των προοδευτικών καθολικών.

Μία από τις σταθερές της Ιταλίας είναι η πολιτική παρουσία του καθολικισμού.

Επί μακρόν τους καθολικούς εκπροσωπούσε η DC, που είχε μία αρετή: ήταν ένα κόμμα του κέντρου που λοξοκοιτούσε προς την αριστερά, απέτρεψε δηλαδή το ενδεχόμενο να αγκυροβολήσει η καθολική βάση στο συντηρητισμό.

Από τότε που η «χριστιανική δημοκρατία» έπαψε να υπάρχει, εντάθηκαν οι προσπάθειες να μπολιαστεί ο καθολικός κόσμος με δεξιές πολιτικές.

Το «δημοκρατικό κόμμα» απαντά επίσης σε αυτό το πρόβλημα: στο πώς θα συγκρατήσει τον καθολικό κόσμο στο προοδευτικό στρατόπεδο.

LM: Μήπως το μέλλον της αριστεράς βρίσκεται στο κέντρο;

PF: Τα δύο τελευταία χρόνια, όλες οι σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη κρίθηκαν με διαφορές έως 1.5%. Αυτό σημαίνει πως η αναμέτρηση αφορά όλο και περισσότερο το σχήμα κεντροαριστερά εναντίον κεντροδεξιάς. Το παλιό τριπολικό σχήμα δεξιά, κέντρο, αριστερά, που το καθένα προσπαθεί να επικρατήσει των άλλων δύο δε λειτουργεί πια.

Ακόμα και στη Γαλλία, η υπόθεση ενός «τρίτου πόλου» γύρω από τον Μπαϊρού (Bayrou) διαψεύσθηκε: τώρα καλείται να διαλέξει αν θα πάει με τους μεν ή με τους δε.

Η αριστερά χρειάζεται να είναι ικανή να συνδιαλέγεται με το κέντρο και να το εκπροσωπεί.

Το κόμμα που ηγείται του προοδευτικού μετώπου εξ ανάγκης θα ανήκει στην κεντροαριστερά.

Αυτό έκανε ο Τόνι Μπλερ (Tony Blair) με το Εργατικό κόμμα ή ο Γκέρχαρντ Σέντερ (Gerhard Schröder) με το «σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας» (SPD).

LM: Πιστεύετε πως η εμπειρία σας μπορεί να λειτουργήσει ως μοντέλο για το γαλλικό «σοσιαλιστικό κόμμα» (PS);

PF: Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η προεδρική εκλογή έθεσε ορισμένα ζητήματα. Όχι μόνο στο PS. Θα απλοποιούσαμε τα πράγματα αν λέγαμε πως η αριστερά είναι υποχρεωμένη να συμμαχήσει με το κέντρο• έχει κι αυτό το τελευταίο υποχρέωση να επιλέξει.

Έχει αλλάξει η αρχιτεκτονική ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.

Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται να αναδιοργανωθεί στη βάση αυτού του νέου διπολισμού.

Δεν είναι τυχαίο που Γάλλοι ηγέτες όπως ο Μισέλ Ροκάρ (Michel Rocard), ο Ζακ Ντελόρ (Jacques Delors) και ο Ντομινίκ Στρος-Καν (Dominique Strauss-Kahn) παρακολουθούν με ενδιαφέρον το εγχείρημά μας.

Χρειάζεται παντού μία ισχυρή πολιτική δύναμη με αρκετή ελκτική δύναμη για να συσπειρώνει κι άλλους, αφού στην Ευρώπη ο διπολισμός ουδέποτε ταυτίστηκε με το δικομματισμό.

Ο Piero Fassino είναι γραμματέας του κόμματος «Δημοκράτες της Αριστεράς»

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1833