Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Ο Γκάντι, ο Αραγκόν, ο ΣΥΝ και οι εκλογές

Μιχάλης, Παπαγιαννάκης

Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρη, Ημερησία, 2007-06-10


Κάτω από διαφορετικές πολιτικές συγκυρίες και κάτω από την πίεση των συσχετισμών, κοινωνικών όπως και κοινοβουλευτικών, μπορεί να ανακύψουν και συγκλίσεις και πειστικά εγχειρήματα, δηλώνει στην «Ημερησία του Σαββάτου» ο κ. Μιχ. Παπαγιαννάκης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ.

Ο ΣΥΝ, μήπως πρέπει να ξεκαθαρίσει από τώρα τι θα κάνει σε περίπτωση μη ύπαρξης αυτοδυναμίας;

Αντί να μιλάμε γενικώς και αορίστως περί μη αυτοδυναμίας, χρήσιμο είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι με τα σημερινά δεδομένα η μη αυτοδυναμία έχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα να συμβεί. Αν μολαταύτα συνέβαινε θα αφορούσε φυσικά το πρώτο κόμμα στη Βουλή και τις πρωτοβουλίες που αυτό θα έπαιρνε για να κυβερνήσει, με συνεργασίες ή με κοινοβουλευτική ανοχή, ή για να επιδιώξει νέες εκλογές. Αν αυτό είναι η ΝΔ, το ερώτημα του τι θα κάνει ο ΣΥΝ δεν έχει νόημα, ενώ αφορά το ΛΑΟΣ, αν μπει στη Βουλή, ή ενδεχομένως και το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που απεύχομαι. Υποθέτω επίσης ότι δεν αφορά και το ΚΚΕ. Αν πάλι αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα φαίνεται ακόμα λιγότερο πιθανό, θα πρέπει το ίδιο να πει, στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, τι θέλει και υπό ποιους όρους. Πρέπει να το πει από τώρα; Οχι, φαίνεται να είναι η άποψη που επικρατεί επισήμως. Αλλά τότε γιατί θα πρέπει να «απαντήσουν» οι άλλες πολιτικές δυνάμεις σε ένα ερώτημα που δεν τίθεται; Αυτή είναι η λογική της πολιτικής αντιπαράθεσης και του κοινοβουλευτισμού. Τα λοιπά είναι προεκλογικές δίκες προθέσεων...

Εσείς τι πιστεύετε ότι στην -όχι πιθανή πάντως- περίπτωση μη ύπαρξης αυτοδυναμίας πρέπει να κάνει ο ΣΥΝ;

Οι αποφάσεις του ΣΥΝ δεν συναινούν σε προεκλογικές ή μετεκλογικές συνεργασίες, με ένα σκεπτικό που βασίζεται στην έλλειψη συγκλίσεων προγραμματικού και πολιτικού χαρακτήρα. Η έλλειψη αυτή είναι πραγματική. Σε διαφορετικές πολιτικές συγκυρίες και κάτω από την πίεση των συσχετισμών, κοινωνικών όπως και κοινοβουλευτικών, μπορεί να ανακύψουν και συγκλίσεις και πειστικά εγχειρήματα. Ο ΣΥΝ πρέπει να έχει την ικανότητα να αξιοποιήσει τέτοιες δυνατότητες. Εγώ θα ήθελα και να μπορούσε να τις επιβάλει. Θα δούμε...

Πάντως δεν ακούγεται και καλά ένα κόμμα, όπως εσείς, να ζητάει «ανίσχυρες κυβερνήσεις» από την κάλπη, αλλά να αρνείται και τη συζήτηση για συνεργασία κομμάτων...

Πράγματι αυτός ο συνδυασμός μπορεί να φαίνεται και σαν μια αντίφαση. Μπορεί όμως και να είναι στη βάση ενός συλλογισμού που συνηγορεί υπέρ των όσων σας ανέπτυξα προηγουμένως! Γιατί αν θέλεις μιαν «ανίσχυρη κυβέρνηση», που θα έχει δηλαδή μια ισχνή αυτοδυναμία, προφανώς το θέλεις για να μπορείς να την επηρεάζεις προς τις απόψεις σου.

Αλλά τότε είναι προφανές ότι μπορείς να την επηρεάζεις πολύ περισσότερο αν δεν έχει αυτήν την έστω ισχνή αυτοδυναμία και επομένως εξαρτάται από την ανοχή που ενδεχομένως σου ζητάει, στη βάση βέβαια προγραμματικής και πολιτικής συμφωνίας, η ποιότητα, σοβαρότητα και χρησιμότητα της οποίας κρίνεται φυσικά από τους πολίτες.

Την πρόταση Κύρκου για μετεκλογική συνεργασία ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ πώς την κρίνετε;

Ο Λεωνίδας διατύπωσε μια σειρά από σκέψεις και προτάσεις, εξόχως πολιτικού αλλά και σαφώς μεθοδολογικού χαρακτήρα, για το πώς και προς ποια κατεύθυνση θα έπρεπε να διεξαχθεί ένας διάλογος στη βάση και στην κορυφή των δύο δυνάμεων. Με την πείρα και το κύρος του είναι από τους λίγους που δικαιούται να το κάνει και να ασκήσει και την κριτική που άσκησε, ιδίως στο ΠΑΣΟΚ, όπως και να θέτει με γενικούς όρους τους στόχους μιας τέτοιας ενδεχόμενης απόπειρας διαλόγου και σύγκλισης. Δεν αναφέρθηκε σε μετεκλογική συνεργασία, ακριβώς γιατί η απόπειρα... δεν έχει γίνει.

Και οι βλάκες σαραντάρηδες υπήρξαν κάποτε εικοσάρηδες


Βλέπετε σχέδιο περιθωριοποίησης της γενιάς των 50-60 χρονών; Γιατί κάποιοι κάνουν λόγο εν γένει για «φθαρμένα πρόσωπα»...

Ισως κάποιοι δεν διάβασαν τη βαθιά ανάλυση του ποιητή Λουί Αραγκόν, που διαπίστωνε ότι «και οι βλάκες (άλλη λέξη χρησιμοποίησε...) σαραντάρηδες υπήρξαν κάποτε εικοσάρηδες...», ισχύει για όλες τις κλάσεις γενεών που υποτίθεται ότι έρχονται σε αντιπαράθεση...

Ακούγεται όλο και περισσότερο ότι προετοιμάζεται η ανάδειξη μιας νέας ηγετικής ομάδας, με νέα στελέχη. Τι χαρακτηριστικά έχει αυτή η γενιά; Μπορεί, επίσης, αυτή η ομάδα να επιβληθεί στην Κουμουνδούρου;

Δεν έχω υπόψή μου μια τέτοια προετοιμασία. Δεν ξέρω, όμως, γιατί θυμήθηκα τον Γκάντι. Οταν ερωτήθηκε από Βρετανό δημοσιογράφο για το πώς εκτιμά τον «δυτικό πολιτισμό», ο Γκάντι απάντησε απλώς ότι «θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα»!

Ο ΣΥΝ, πάντως, δείχνει να διστάζει σε ενδεχόμενη συνεργασία με τους Οικολόγους-Πράσινους. Τι σας φοβίζει;

Εμένα τίποτε απολύτως. Ισα - ίσα θεωρώ ότι σε όλα τα επίπεδα θα ήταν αμοιβαία επωφελής μια τέτοια εκλογική συνεργασία. Αρνητική άποψη επ αυτού δεν έχω ακούσει... Φοβικές απόψεις, ως προς άλλα ζητήματα, πράγματι κυκλοφορούν αλλά δεν είναι αντάξιές μας.

Το ΚΚΕ έχει... δίκιο για τον ΣΥΝ

Οι επιθέσεις του ΚΚΕ στον ΣΥΝ, τι εκφράζουν κατά τη γνώμη σας;

Περιέχουν πολλή στρεψοδικία και έντονη επίδειξη μιας ακρότητας που την μπερδεύει με την αριστεροσύνη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Κατηγορεί το ΣΥΝ γιατί δεν είναι ΚΚΕ... Και έχει, πολιτικά προγραμματικά και πολιτιστικά, απόλυτα δίκιο.

Και εσείς, όμως, κ. Παπαγιαννάκη, εγκαλείτε το ΚΚΕ γιατί δεν συνεργάζεται μαζί σας. Υπάρχει δυνατότητα για τη μεγάλη Αριστερά, με το ΚΚΕ εντός; Ή απλώς ψαρεύετε σε θολά νερά;

Μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας και στις τεράστιες δυσκολίες να διαμορφωθούν και να προωθηθούν οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται σε όλους τους τομείς, οι πολίτες διαισθάνονται την ανάγκη μεγάλων πολιτικών συσπειρώσεων που να ανταποκρίνονται στην κλίμακα της προσπάθειας. Γι αυτό και η έννοια της ενότητας έχει θετικό πρόσημο, και αυτό δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ. Αυτά αφορούν, όμως, τη μέθοδο και το εργαλείο. Το κύριο και καίριο ζήτημα, όμως, είναι η ουσία των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Και εκεί δεν βλέπω ενότητα, βλέπω αντίθετα εντονότατη απόκλιση του ΚΚΕ, αναστύλωση του σταλινισμού, εθνικισμό, κοινωνικό συντηρητισμό, την κάθε τόσο επίκληση της «λαϊκής οικονομίας», που παραμένει κάτι το απολύτως ασαφές εκτός αν παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της παρακμάζουσας σοβιετικής οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης... Για ποια «μεγάλη Αριστερά» να γίνει λόγος;

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1868