Ηγεμονίες
Γιώργος, Μπράμος
Αυγή, 2007-06-13
Ο Μπερλοσκούνι ζήτησε από την κυβέρνηση Πρόντι δράση, συγκεκριμένες πράξεις, "όλα τα υπόλοιπα -υποστήριξε- είναι... ποίηση". Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο κινηματογραφικός δημιουργός της "Στρατηγικής της αράχνης", του "1900", του "Τελευταίου ταγκό στο Παρίσι" ανέλαβε να απαντήσει στην μπερλοσκουνική ύβρι από τις στήλες της "Ρεπούμπλικα".Θυμήθηκε πως στις περασμένες εκλογές η λέξη "κουλτούρα" ήταν απούσα από τις ομιλίες όλων των πολιτικών και της μιας και της άλλης πλευράς. Είχε υποτιμηθεί, ξεχαστεί, αγνοηθεί; Πάντως δεν υπήρξε η όποια αναφορά στον πολιτισμό, την ίδια ώρα που στην χώρα του, αλλά και σ όλο τον κόσμο κυριαρχούν οι κοινωνικές συμπεριφορές που πηγή τους έχουν τα ευτελή προγράμματα στα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Ο Μπερτολούτσι θυμάται την περίοδο Μόρο - Μπερλινγκουέρ και αναρωτιέται αν το ουτοπικό, μεγαλομανές και ηρωικό δικό του "1900" ή το βλάσφημο, ακραίο "Σαλό" του Παζολίνι θα μπορούσαν να είναι έργα της σημερινής εποχής.
Μπορεί αυτή η παρελθοντολογία να μοιάζει παρωχημένη, αλλά στο βάθος είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση για την απώλεια της πολιτιστικής, πριν απ όλα, ηγεμονίας που είχε η αριστερά, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο. Η αδυναμία της να διαμορφώσει μια συνολική και ισχυρή πρόταση απέναντι στην τηλεοπτική διασκέδαση άφησε ανοιχτό το πεδίο να κυριαρχήσουν τα σημερινά φρούτα εποχής. Είναι μια μεγάλη και επώδυνη συζήτηση που κάποτε πρέπει να ανοίξει. Διαφορετικά είναι κουταμάρα να παριστάνουμε τους έκπληκτους κάθε βράδυ, όταν στις τηλεοράσεις εξευτελίζεται κάθε έννοια του ορθού λόγου, όταν οι κακόμοιροι οι πολιτικοί εξαρτώνται πλέον από την τρομοκρατία του οργίλου Αυτιά...
Σ αυτή τη λανθάνουσα καταστροφολογία που κατά καιρούς με πιάνει, ίσως υπάρχει μια απάντηση. Είναι τα καλλιτεχνικά δρώμενα που αναπτύσσονται τις μέρες αυτές σ όλη την Αθήνα, οι πολλές και μεγάλες ευκαιρίες να δούμε θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, όπερες, χορό. Αλλά, λέω πάλι, τι να τις κάνουμε τις ελίτ, υπήρχαν και θα υπάρχουν, αλλά κάτω τους θα περνάει το σκοτεινό ρεύμα της ανάπηρης παιδείας, που της αρέσουν τα παραμύθια της γιαγιάς και δεν θέλει να πάει το πρόβλημά της λίγο παρακάτω. Είναι αλήθεια πως παντού και πάντα και σε όλες τις εποχές αντιμάχονται δυνάμεις της νεωτερικότητας και της συντήρησης, της αφασίας και της ανησυχίας. Αλλά γνωρίζω πως ο Μπερτολούτσι κάπου έχει δίκιο. Η σύγχρονη εξορία αφορά τους ενοχλητικούς, γι αυτούς έχουν φτιάξει το δικό τους Γκουαντάναμο. (Ανοίγω κι άλλο θέμα, που κι αυτό κάποτε πρέπει να μας προβληματίσει: το πώς ο "Γατόπαρδος" του Βισκόντι ήταν κάποτε η μεγάλη, μαζική ταινία και πώς έγινε σήμερα εκείνος ο κινηματογράφος να έχει σιωπήσει και το μεγάλο σινεμά να είναι φαινόμενο στην περιφέρεια του πολιτισμού;).
Και με την ευκαιρία: Το ζήτημα που δημιουργήθηκε με το έργο της Εύας Στεφανή στην Art Athina μπορεί να κινητοποίησε, ώς ένα βαθμό, τα αντανακλαστικά μας, αλλά και μόνο ότι υπήρξε ως γεγονός εμένα δεν με αφήνει να ησυχάσω. Το πώς τόλμησαν, που μας κατατρέχει, δεν είναι από υπερβολική ευαισθησία, αλλά δείχνει πως ο εφιάλτης -αφού τόλμησαν και το έκαναν τόσο βάρβαρα και ηλίθια- είναι κάπου κοντά μας. (Και μια αφελής ερώτηση: Όλοι οι επώνυμοι που κόπτονται για τη λογοκρισία, αφού έχουν τη δύναμη, γιατί δεν αποκατέστησαν την αδικία με το να βάλουν πάλι στη θέση του το βίντεο της Στεφανή;).
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1872