Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Yπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;

Σκόρπιες σκέψεις ενός «μη-Eυρωπαίου»

Γκαζμέντ, Καπλάνι

Τα Νέα, 2004-06-15


Ίσως πρέπει να είναι κανείς «εκτός E.E.» για να καταλάβει τι προνόμιο αποτελεί το να είσαι «εντός E.E.». Από τη συμμετοχή στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές, αυτοί που είναι εντός E.E. φαίνεται πως «πάσχουν» από το Σαιξπηρικό σύνδρομο «να υπάρχεις ή να μην υπάρχεις;». Κάπως έτσι είναι και η ίδια η Ευρώπη: υπάρχει και ταυτόχρονα δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν να χάνεις το μπάνιο σου για κάτι που υπάρχει και ταυτόχρονα δεν υπάρχει;

***

Σε αυτήν την κατάσταση η Ευρώπη «βολεύει» όλους τους αντι-ευρωπαϊστές, είτε Δεξιά είτε Αριστερά. Όλοι αυτοί που «μαστιγώνουν» την E.E. θα πάνε ενισχυμένοι στην Ευρωβουλή - την οποία παρεμπιπτόντως δηλώνουν πως δεν θα ήθελαν να υπάρχει καν - έχοντας διαφορετικούς εχθρούς: τους «αιμοχαρείς καπιταλιστές» ή τους «αιμοβόρους μετανάστες». Ή και τους δύο ταυτόχρονα. Έχουν όμως έναν κοινό στόχο: να εμποδίσουν τη δημιουργία μιας πραγματικά πολιτικής Ένωσης, η οποία θα είναι ανώτερη και πιο δυνατή από τα έθνη-κράτη που την αποτελούν. Οι αντι-ευρωπαϊστές θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την ψευδαίσθηση ότι το έθνος-κράτος, όπως το γνωρίσαμε στις αρχές του 20ού αιώνα, «ζει και βασιλεύει» ακόμα. Ότι αποτελεί το «τελευταίο ανάχωμα» ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Στο βάθος μάλλον νοσταλγούν το Τείχος του Βερολίνου. Γιατί τώρα, χωρίς το Τείχος του Βερολίνου, πώς να αντιμετωπίσεις έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, που ζητά από την Ευρώπη μια κοινή εξωτερική πολιτική, ένα κοινό Σύνταγμα, έναν κοινό στρατό, ένα καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο για την αντιμετώπιση της ανισότητας και της ανασφάλειας;

***

Ως γνήσιος μη-Ευρωπαίος πολίτης, το βράδυ των εκλογών ακολουθούσα τα ελληνικά και τα ιταλικά κανάλια. Μου έκανε εντύπωση ότι δεν άκουσα (περίπου) τίποτε το «ευρωπαϊκό». Ο καθένας ασχολιόταν αποκλειστικά με τον «εσωτερικό εμφύλιο» των εθνικών κομμάτων. Και η συζήτηση για την Ευρώπη έμοιαζε πάρα πολύ σε μια συζήτηση του τύπου: «Πού θα πάμε φέτος για διακοπές;». Ξαφνικά «έπεσα πάνω» σε ένα κείμενο του Πασκάλ Μπρικνέρ (δημοσιευμένο τον Μάρτιο του 2003 στη γαλλική εφημερίδα «Liberation»). Ο τίτλος του: «Ευρώπη, ο χειρότερος εχθρός της Ευρώπης». «Το ξεχνάμε πολύ συχνά» - γράφει ο Μπρικνέρ - «ότι η σύγχρονη Ευρώπη δεν γεννήθηκε από τον ενθουσιασμό ενός καινούργιου ξεκινήματος, αλλά από την εξάντληση των εκατομβών. Χρειαζόταν η ολοκληρωτική καταστροφή του 20ού αιώνα ώστε η Γηραιά Ήπειρος να στραφεί προς την αρετή και να εκδηλώσει αυτόν τον πόθο προς την ειρήνη που σήμερα συγχέεται με τη λαχτάρα για το ξαπόσταμα. H Ευρώπη έχει γίνει ο χώρος όπου πρέπει κανείς να ζήσει καλά, να γίνει πλούσιος ει δυνατόν και να είναι περικυκλωμένος από πολιτισμικά αριστουργήματα. Μόλις όμως ξεσπά μια κρίση, η Ευρώπη παραλύει. Ένας φοβισμένος γίγαντας, έχει γίνει σήμερα ο Πόντιος Πιλάτος των εθνών. Εάν επιθυμεί όμως να υπάρχει ξανά ως «δύναμη» πρέπει να δημιουργεί στους πολίτες της τις πνευματικές συνθήκες που καθιστούν αναγκαία τη συγκρότηση μιας πολιτικής οντότητας και ενός δυνατού στρατού. Ταυτόχρονα η E.E. υποφέρει από το σύμπλεγμα του δανειολήπτη και του Πίτερ Παν, σε σχέση με τις ΗΠΑ. Προτιμάμε όμως να στενάζουμε παρά να δράσουμε. Πρέπει πάντως να επιλέξουμε: ή θα αποκτήσουμε τα μέσα της ανεξαρτησίας μας ή θα συνεχίσουμε να βρίζουμε σε κάθε ευκαιρία. Έτσι, συμπεριφερόμαστε ως τα παιδιά που εξεγείρονται ενάντια στους γονείς ακριβώς για να μην τους αποχωρίζονται ποτέ. Να συμφιλιώσουμε την Αμερική με τον κόσμο και την Ευρώπη με την Ιστορία, αυτό είναι το καθήκον μας. Ή θα βρούμε τις εκπολιτιστικές μας ικανότητες και την υπερηφάνειά μας ή θα υποπέσουμε σε θέση υποτέλειας χωρίς να το πάρουμε καν χαμπάρι», καταλήγει.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=193