Σε τροχιά Μεταπολίτευσης η Τουρκία
Γιώργος, Καπόπουλος
2007-07-23
Οι χθεσινές εκλογές στην Τουρκία ήταν στην πραγματικότητα ένα δημοψήφισμα με ένα απλό ερώτημα: «Ποιος κυβερνά, ο λαός ή οι Στρατηγοί;» Το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά της χώρας ποσοστό περίπου 48% των ψήφων είναι σαρωτικό: υποβαθμίζει αν δεν εκμηδενίζει την αριθμητική των εδρών, το κατά πόσο δηλαδή το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ θα έχει την πλειοψηφία των δύο τρίτων για να εκλέξει πρόεδρο και να προχωρήσει στη συνταγματική μεταρρύθμιση.
Στο ΑΚΡ συνέρευσαν ψήφοι από όλο το πολιτικό φάσμα από τη Δεξιά, την Αριστερά από τους Ισλαμιστές και τους Κοσμικούς. Επί της ουσίας πρόκειται πλέον για ένα Κεντρώο Μεταρρυθμιστικό Κόμμα με ανανεωμένη ριζικά τη σύνθεση της κοινοβουλευτικής του ομάδας που βρίσκεται σε πλήρη διαφοροποίηση με το Πολιτικό Ισλάμ του Ερμπακάν των προηγουμένων δεκαετιών.
Στο ερώτημα λοιπόν ποιος κυβερνά, ο τουρκικός λαός απάντησε με ένα χαστούκι στο Κεμαλικό Κατεστημένο, στο Βαθύ Κράτος και στο ανεκδιήγητο πολιτικό του παρακολούθημα το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Μπαϊκάλ που αυτοπροσδιορίζεται ως Σοσιαλδημοκρατικό!
Σε κατάσταση νευρικής κρίσης το Κεμαλικό Κατεστημένο έστρωσε -άθελα του- το δρόμο για τον θρίαμβο του Ερντογάν:
Παρενέβη θρασύτατα με το τελεσίγραφο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το βράδυ της 27ης Απριλίου, θέτοντας ουσιαστικό Βέτο στην υποψηφιότητα Γκιούλ.
Υπαγόρευσε στο Συνταγματικό Δικαστήριο την πρωτοφανή στα διεθνή συνταγματικά χρονικά απόφαση, σύμφωνα με την οποία η απαρτία στη Βουλή ταυτίζεται με την ενισχυμένη πλειοψηφία των δύο τρίτων που απαιτείται για την εκλογή Προέδρου.
Επέβαλε ως στρατονόμος σε νεοσύλλεκτους στρατιώτες συγχωνεύσεις και συμμαχίες κομμάτων για να πλήξει τον Ερντογάν.
Οργάνωσε συλλαλητήρια υπεράσπισης του Κοσμικού Κράτους, όπου η προκλητική ρητορική των ομιλητών ήταν ανοικτή πρόσκληση για έξοδο των τεθωρακισμένων από τα στρατόπεδα.
Έπαιξε τυχοδιωκτικά με το εθνικό συναίσθημα των πολιτών υποστηρίζοντας μια εισβολή στο Βόρειο Ιράκ την οποία δεν είχε καν το θάρρος να τη ζητήσει γραπτώς από την κυβέρνηση της χώρας.
Κίνησε διαδικασία δίωξης του Ερντογάν για τη σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησε για την πρωτοφανή απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Επέβαλε την παραμονή του Σεζέρ στο Προεδρικό Μέγαρο και μετά τη λήξη της θητείας του ενώ από το Σύνταγμα προκύπτει ότι έπρεπε ήδη να τον είχε αντικαταστήσει ως προσωρινός πρόεδρος ο πρόεδρος της Βουλής.
Τα παραπάνω -αθροιστικά- υπήρξαν ένα ανέλπιστο δώρο για τον Ερντογάν, ο οποίος επέλεξε, με τη σιγουριά του βέβαιου νικητή της αναμέτρησης, την τακτική της Ήρεμης Δύναμης:
Απέφυγε να απαντήσει στα προκλητικά συλλαλητήρια με δικές του συγκεντρώσεις.
Δεσμεύθηκε να εγκρίνει επέμβαση στο Βόρειο Ιράκ αν οι Στρατηγοί το ζητούσαν γραπτά.
Τάχθηκε υπέρ της συναίνεσης και της συνεργασίας στη διαδικασία εκλογής προέδρου από τη Νέα Βουλή.
Τι θα πράξουν άραγε από αύριο οι ηττημένοι των εκλογών και ο παρασκηνιακός εργοδότης τους η Στρατιωτική Ηγεσία; Η κοινή λογική λέει ότι έχουν κάθε λόγο να παύσουν να προκαλούν το λαϊκό αίσθημα και την εκλογή Προέδρου και στις Συνταγματικές Μεταρρυθμίσεις.
Σε ποιο βαθμό όμως επιβιώνει η κοινή λογική σε μια Νομενκλατούρα Εξουσίας που νέμεται αποκλειστικά τη διακυβέρνηση της χώρας εδώ και 84 χρόνια;
Το παράδειγμα , το προηγούμενο της ΕΣΣΔ και του κομματικού μηχανισμού του ΚΚΣΕ είναι αποθαρρυντικό: Σε κατάσταση νευρικής κρίσης προχώρησαν τον Αύγουστο του 1991 στο οπερετικό πραξικόπημα και επετάχυναν το τέλος της εξουσίας που ήθελαν να περισώσουν, αλλά μαζί της καταποντίσθηκε και η χώρα που διαλύθηκε λίγους μήνες μετά.
Η επόμενη πρόκληση για τον Ερντογάν, η πλήρης επιβεβαίωση των ηγετικών του ικανοτήτων θα είναι η διασφάλιση για τους ηττημένους μιάς ήπιας προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1953