Μια χώρα πιο ώριμη από την πολιτική τάξη της
Alexandre, Adler
ΤΑ ΝΕΑ, Le Figaro, 2007-07-23
H προεκλογική εκστρατεία των βουλευτικών εκλογών υπήρξε ένας θρίαμβος για ολόκληρο τον τουρκικό λαό. Δεν σημειώθηκαν βιαιότητες στις συγκεντρώσεις, αντηλλάγησαν λιγότερες ύβρεις απ΄ ό,τι στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, υπήρξε ρητορική μετριοπάθεια από αμφότερες τις πλευρές, στο μέτρο που οι δημοσκοπήσεις υπεδείκνυαν στα πολιτικά επιτελεία πως το σύνολο της κοινής γνώμης προσδοκούσε τον συμβιβασμό.
Η Τουρκία βρίσκεται ως χώρα μπροστά από την πολιτική τάξη της. Οι Τούρκοι θέλουν να απολαύσουν τους καρπούς της σημαντικής δουλειάς που έκαναν, η οποία έφερε μια σχεδόν «κινεζική» ανάπτυξη τα πέντε τελευταία χρόνια, εντυπωσιακή μείωση του πληθωρισμού και την αναμφισβήτητη επιτυχία του πολιτικοκοινωνικού μοντέλου της. Ποιος γνωρίζει ότι 400.000 Ιρανοί έρχονται κάθε καλοκαίρι να κολυμπήσουν, σχεδόν γυμνοί οι άνδρες και χωρίς μαντίλα οι γυναίκες, στις ωραίες παραλίες του Αιγαίου;
Σε σχέση με αυτή τη σχεδόν ανέλπιστη κατάσταση, τα κόμματα έχουν μείνει πίσω. Το εκλογικό πριμ θα πάει αναμφίβολα στο λιγότερο κακό ανάμεσά τους, το ισλαμοδημοκρατικό κόμμα ΑΚΡ. Οι ηγέτες του απαρνήθηκαν τελικά για τα καλά το αρχικό πρόγραμμά τους για την επανισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας. Άλλωστε στον τομέα αυτόν έχουν κερδίσει, αν λάβει κανείς υπ΄ όψιν το κίνημα της επιστροφής στη θρησκεία που παρατηρείται σε όλη την κοινωνία των πολιτών, για λόγους τους οποίους συναντήσαμε με τον ίδιο τρόπο στο απόγειο του εκβιομηχανισμού της σύγχρονης Ευρώπης. Στον βίαια επεκτατικό και χωρίς ηθικές αξίες καπιταλισμό, οι λαοί αντέταξαν πριν από έναν αιώνα τις προσδοκίες τους να παραμείνουν οργανικές κοινότητες όπου η κληρονομιά των προηγούμενων γενιών να μπορεί να μεταδίδεται. Οι χριστιανοδημοκράτες κατάφεραν σε πολλές περιπτώσεις να επιτύχουν αυτή τη σύνθεση μεταξύ ελευθερίας και παράδοσης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Στο επίπεδο της τουρκικής ταυτότητας όμως, η θρησκευτική ψήφος επ΄ ουδενί σημαίνει λευκή επιταγή στους αντιδραστικούς που θα επιχειρούσαν να μεταρρυθμίσουν τα ήθη.
Το CΗΡ, το παλαιό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα του Μουσταφά Κεμάλ, έχει παραμείνει σε ένα λαϊκιστικά εθνικιστικό, αντικληρικό αλλά και αντιευρωπαϊκό πρόγραμμα, το οποίο μάλιστα φτάνει να δικαιολογεί διακριτικά τον αυταρχισμό του Στρατού. Εκμεταλλεύεται όμως την απουσία συντεταγμένου πολιτικού κέντρου, στο οποίο πολλοί Τούρκοι δηλώνουν πως ανήκουν- αυτό του παλαιού Δημοκρατικού Κόμματος του Μεντερές, το οποίο κάποια στιγμή θα αναστηθεί.
Προς το παρόν όμως, οι Τούρκοι ήθελαν κυρίως οι ιμάμηδες και οι στρατιωτικοί, τους οποίους σέβονται αμφοτέρους, να καθήσουν γύρω από ένα τραπέζι για να συζητήσουν και όχι για να βριστούν. Η ψήφος τους οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα.
(Αποσπάσματα από άρθρο του Γάλλου ιστορικού και ειδικού στη γεωπολιτική Αλεξάντρ Αντλέρ που δημοσιεύθηκε στη «Λε Φιγκαρό»)
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1954