Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Γιατί μια εικονική πραγματικότητα προστασίας περιβάλλοντος.... πλανιέται πάνω από τη χώρα πυρπολώντας την

Στάθης, Λουκάς

Αυγή, 2007-07-31


Οι βασικοί τομείς οικονομικής δραστηριότητος, που συμβάλλουν στην περιβαλλοντική κρίση - που δεν είναι πια "οικολογικό φάντασμα"- είναι εκείνοι της διαχείρισης του χώρου (συνολικά) και της ενέργειας κάτω από τις διάφορες μορφές τους και χρήσεις.

Σε αυτούς τους τομείς η εικονική πραγματικότητα "οικολογικής" πολιτικής που προσφέρει η συντηρητική, δεξιά, κυβέρνηση της χώρας μας είναι συγκεκριμένη και απτή. Από την μια μεριά είναι σε συντονισμό με τα μηνύματα που εκπέμπει η σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη -με τάση προς το "χείρον"- και από την άλλη έχει τις ρίζες της στην συγκεκριμένη άναρχη διαδικασία ανάπτυξης της χώρας μας την τελευταία πεντηκονταετία: έλλειψη ταξινόμησης χρήσεων γης, έλλειψη κτηματολογίου, αντιπαροχή, σπατάλη ενέργειας ( πρώην υπουργός Ανάπτυξης και ΥΠΕΧΩΔΕ παραδέχεται, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής το χαμηλό βαθμό απόδοσης του ηλεκτρικού συστήματος) κ.λπ.

Επόμενα η σημερινή εικονική πραγματικότητα είναι συνεχιστής μιας ιδέας ανάπτυξης που εξελίχθηκε - που δεν αμφισβητήθηκε στις βασικές της παραμέτρους από το ΠΑΣΟΚ - και που περιγράφεται με ενάργεια, στην ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Φραντσέσκο Ρόσσι "Τα χέρια πάνω στην πόλη", και συναντά τη συναίνεση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Μια ιδέα και πρόταση που υπόσχεται ανάπτυξη χωρίς όρια, κανόνες και ποιότητα και με τον εργαζόμενο "αναλώσιμο" στοιχείο. Και γι΄ αυτό το λόγο ακριβώς βάζει στην άκρη κάθε υπόθεση προγραμματισμού των φυσικών πόρων, και ρόλου των εργαζομένων, που αποσκοπεί στη βιωσιμότητα. Όμως πρόκειται για μια ιδέα ανάπτυξης που απευθύνεται στην ατομικότητα του καθενός. Και καλεί κάθε άτομο, έμμεσα ή άμεσα να μπει στο πεδίο του ανταγωνισμού προβάλλοντάς του στο βάθος τον ορίζοντα της επιτυχίας, χωρίς να ξεκαθαρίζει ότι θα είναι λίγοι εκείνοι που θα φτάσουν και πολλοί εκείνοι που θα καταρρεύσουν. Και σύγχρονα προτείνει σε ορισμένα παραγωγικά στρώματα - ιδίως τα ισχυρά, όρα "νταβατζήδες", αλλά και μεσαία και ελεύθερους επαγγελματίες - ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο.

Το οποίο εμπεριέχει, σαν προσφορά, ευκαιρίες, ευκολίες, κατάργηση κανόνων και ρυθμίσεων (φακελάκια, εισφοροδιαφυγή, φοροδιαφυγή, παράνομη δόμηση κ.λπ.) δηλ. κατάργηση ντε φάκτο του κράτους δικαίου και κατά συνέπεια το κοινωνικό κράτος αντικαθίσταται με την εικονική πραγματικότητα των λόγων του πρωθυπουργού. Και δεν πρόκειται βέβαια και μόνον για κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών. Αλλά πολύ περισσότερο για την "ελευθερία" να κάνει καθένας ό,τι θέλει και όπως νομίζει καλύτερα. Χωρίς να νοιάζεται για το ό,τι μπορεί να προκύψει στην κοινωνική συνοχή, την λειτουργία του κράτους και τις δημοκρατικές δομές της χώρας. Ενδεικτικό παράδειγμα η απομάκρυνση του προϊσταμένου της Κτημ. Ετ. Δημ., του Μεσολογγίου με παρέμβαση των βουλευτών Σαλμά (Ν.Δ.) και Μακριπίδι, Mωραϊτη (ΠΑΣΟΚ), γιατί προστάτευε τους βιότοπους του κάτω ρου του Αχελώου από τους καταπατητές, εφαρμόζοντας τους νόμους.

Σαν αντιπαροχή η σημερινή δεξιά απαιτεί ελευθερία δράσης στη διαδικασία αναδιάρθρωσης των μεγάλων δικτυακών παραγωγικών συστημάτων (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, κ.λπ.) και ανακατάταξης των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και δη των μη θεσμικών κέντρων εξουσίας.

Μπορεί κάποιος να μην συμμερίζεται αυτήν την αντίληψη για την ανάπτυξη, χωρίς κοινωνική συνοχή, μια και πρόκειται "σεμνά και ταπεινά" για μια εικονική τοιαύτη. Αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, απλή, ακριβή και κατανοητή, που συναντά κοινωνική συναίνεση.

Ενώ από τις πολιτικές δυνάμεις που αντιπολιτεύεται τη σημερινή δεξιά, λείπει μια πρόταση ισχυρή, απλή και κατανοητή σχετικά με την ανάπτυξη και εναλλακτική απέναντι σε εκείνη της δεξιάς.

Πρόκειται για ένα θέμα που αφορά και στην αριστερά και αποτελεί αντικείμενο βασανιστικής διελκυστίνδας.

Βέβαια πρέπει να έχουμε μια ιδέα για την ανάπτυξη, που δεν μπορεί να περιορίζεται στην κοινωνική ισότητα, στην ειρήνη ή στα δικαιώματα κ.λπ. Που δεν θα προβάλλεται σε ένα νομοτελειακό και φωτεινό μέλλον ή θα κινείται στα διάκενα του νεοφιλελευθερισμού, απαλύνοντας τις επιπτώσεις του και μην θίγοντας το βασικό του πνεύμα.

Πρόκειται για την πρόταση, που φαίνεται ταμπού: της μεταρρύθμισης της ανάπτυξης. Της μόνης ικανής να διαμορφώσει ένα πλαίσιο, που θα συμβάλλει στη δημιουργία ενός μπλοκ παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτισμικών δυνάμεων.

Η μεταρρύθμιση της ανάπτυξης σε οικολογική κατεύθυνση σημαίνει να επιλέγεται πάντα και με διαφάνεια η οικολογική και η κοινωνική ποιότητα σαν παράμετρος μέτρησης κάθε παρέμβασης. Ένας παράγοντας που θα συμβάλλει σημαντικά να εκτιμηθεί η ποιότητα της ζωής των πολιτών, το μέγεθος της αναδιάρθρωσης των εξουσιών και των δυνατοτήτων. Με αυτό τον τρόπο οι εργασίες θα μετασχηματίζονται και θα αυξάνονται σε τομείς εκσυγχρονισμού όπως είναι εκείνοι που σχετίζονται με παρεμβάσεις, με την παροχή εξυπηρετήσεων στο επίπεδο του χώρου, των κοινωνικών ομάδων, των ατόμων και της πόλης. Κομβικά σημεία προώθησης ενός διαφορετικού και νέου τύπου ανάπτυξης σε συνδυασμό με τη μεταρρύθμιση του ενεργειακού συστήματος, που δεν έχει καμιά σχέση με "το επίδομα θέρμανσης". Ο σεβασμός όμως των ορίων που βάζουν οι ίδιοι φυσικοί πόροι απαιτεί την επέκταση των δημοκρατικών λειτουργιών δηλ. συμμετοχή στις επιλογές που σχετίζονται με τη διακυβέρνηση των φυσικών πόρων και ξεπέρασμα της αντίληψης της πολιτικής, μονοπώλιο του "ηγέτη" και του "ειδικού".

Υπάρχουν δύο όροι που λείπουν - ή αν παπαγαλίζονται, χρησιμοποιούνται μεταλλαγμένοι με την έννοια της ελεήμονας και μη καθολικής προσέγγισης - από την γλώσσα της σημερινής κυβέρνησης που τόσο πολύ κολλάει με τις έννοιες "των μεταρρυθμίσεων = αντιμεταρρυθμίσεων" και νεωτερισμού: οι όροι αυτοί είναι, ποιότητα της ανάπτυξης και κοινωνική συνοχή.

Αυτοί πρέπει να είναι οι βασικοί στόχοι μιας αριστεράς που επιθυμεί και προσπαθεί όχι μόνο να μην μπει στην άκρη, αλλά να προχωρήσει μπροστά, χωρίς νοσταλγικές επιστροφές στον αιώνα που αφήσαμε πίσω μας σε ό,τι σχετίζεται με την αντίληψη και την οργάνωση της πολιτικής και ιδίως στην οικολογική της διάσταση. Μια και αυτή δεν προέρχεται από το "πακέτο" των συμμαχιών που διαμορφώνονται και οι μόνες ρίζες, του παρελθόντος, ανήκουν στην παράδοση που προέρχεται από τον Μπερλινγκουέρ. Αδήριτη είναι ανάγκη να πάμε πέρα από τον Μπερελινγκουέρ και όχι πίσω να επιστρέψουμε. Η οικολογική ανανέωση της πολιτικής συνίσταται στην υπεράσπιση των (οικολογικών) αρχών της και την προσπάθεια εφαρμογή τους σε κάθε θέμα. Δεν πρόκειται για μια αλλαγή τεχνικής αλλά για μια καινούργια κουλτούρα και πρακτική της πολιτικής. Εμπλουτίζεται, η ίδια, με νέες σημασίες, γίνεται πιο ανθρωπιστική, με μια ζωτική σχέση με την πραγματικότητα που εκφράζει απελευθέρωση και απαιτεί την στράτευση για την πραγμάτωση διεκδικήσεων αγώνων στο όνομα του κοινού συμφέροντος

Μια αριστερά ανανεωμένη οικολογικά- απελευθερωμένη από παρωδίες του λενινισμού και των "μικρομάδων" δήθεν ρεύματα σκέψης- ικανή να προχωρήσει μπροστά στην κατεύθυνση της αλλαγής της παρούσας κατάστασης, που επικρατεί. Σε ένα δρόμο αλλαγής που θα έχει σαν σκοπό όχι μια νομοτελειακή θεώρηση της εξέλιξης της πραγματικότητας, αλλά την απάντηση στα ερωτήματα που βάζουν οι παγκόσμιες δυναμικές εξελίξεις, οι αλληλεξαρτήσεις, η αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το ξεπέρασμα των τεραστίων αδικιών -οικολογικών και κοινωνικών- που συνταράσσουν τον Πλανήτη και η επιβίωση του ανθρώπινου γένους επάνω του.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=1973