Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Η κατάσταση των πραγμάτων

Γιάννης, Παπαθεοδώρου

Αυγή της Κυριακής, 2007-09-09


Είθισται, παραμονές εκλογών, εμείς οι ανένταχτοι ψηφοφόροι της καθ ημάς Αριστεράς (ανανεωτικής και ριζοσπαστικής) να συζητάμε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε αλλά, κυρίως, να μετράμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας μπροστά στην κάλπη. Και το κάνουμε αυτό με το πείσμα, το κέφι και την υποχρέωση που μας επιβάλλει όχι μόνο η δημοκρατική λειτουργία του θεσμού, αλλά και η ιδεολογική στράτευση στην υπόθεση της δικής μας Αριστεράς, απορρίπτοντας τη λαϊκιστική και εν τέλει απολιτική άποψη πως "αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, τότε δε θα γίνονταν ποτέ". Η ώρα της κάλπης, χωρίς να είναι ο μόνος, είναι πάντως ο πιο ουσιαστικός τρόπος για να ζυγίσουμε επιθυμίες και πραγματικότητες, κέρδη και ζημίες, συσχετισμούς και στόχους~ κυρίως, όμως, είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε την κοινωνική εμβέλεια των πολιτικών προταγμάτων, των κοινωνικών αγώνων, των αντιστάσεων και των προγραμματικών θέσεων που προβάλλουμε. Ακριβώς μπροστά σε αυτή την ώρα βρίσκεται σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της εσωκομματικής του διαδρομής, στα τελευταία τρεισήμισι χρόνια.

Άλλοι κομματικοί χώροι θα προσπαθούσαν να κρύψουν "κάτω από το χαλί" τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις τους, επικαλούμενοι τη μεταφυσική της "ενότητας", ή την παλιά "ετερογονία των σκοπών και των μέσων"~ εμείς επιμένουμε να τις υπενθυμίζουμε, με όλο το ρίσκο αλλά και την πρόκληση που κρύβει αυτή η συγκυρία. Είναι γνωστό, άλλωστε, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως εδώ και πολύ καιρό, μέσα στο εσωτερικό της καθ ημάς Αριστεράς συνυπάρχουν και αναμετριούνται δύο ρεύματα ιδεών, με διαφορετικές κατευθύνσεις και πολιτικές στοχεύσεις, που, ωστόσο, επέλεξαν να μετασχηματίσουν αυτή τη γόνιμη αντιπαράθεση σε κοινή εκλογική κάθοδο, με το πολιτικό σκεπτικό μιας συμμαχίας που υπερβαίνει τον εαυτό της και τις επιμέρους διαφορές της για να συναντηθεί με ευρύτερα ακροατήρια και συλλογικότητες της κοινωνικής αριστεράς. Κάπως έτσι, άλλωστε, συγκροτήθηκε ο ΣΥΝ, εκ της συστάσεως του~ κάπως έτσι, διαμορφώθηκε, στην αρχική του τουλάχιστον, σύλληψη, και ο ΣΥΡΙΖΑ~ κάπως έτσι, αναζητήθηκαν και οι ευρύτερες συγκλίσεις και οι κοινωνικές συμμαχίες που οδήγησαν στην καλοδεχούμενη έκπληξη των προηγούμενων αυτοδιοικητικών εκλογών -- και δεν εννοώ μόνο την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή η κοινωνική Αριστερά ήταν και είναι ο τελικός αποδέκτης του μηνύματος της νέας πολιτικής πρότασης, που αρθρώθηκε σταδιακά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας τον ως βασική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ, μέσα από τους αγώνες του για την παιδεία, τα κοινωνικά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, τους θεσμούς διαφάνειας, την οικολογία. Κάπως, έτσι, έγινε ο ΣΥΝ ο "επίφοβος Συνασπισμός", για να θυμηθώ την πετυχημένη ορολογία του φίλου Γιώργου Φουρτούνη.

Με μια διαφορά όμως~ το νέο αυτό στοίχημα για τη δική μας Αριστερά, που παίχτηκε και εξακολουθεί να παίζεται και σε αυτές τις εκλογές, δεν δημιουργήθηκε "εξ υποκειμένου" (από τις κομματικές επιλογές) αλλά, κυρίως, "εξ αντικειμένου" (από την ανάδυση της νέας κοινωνικής αριστεράς). Με άλλα λόγια, η συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους αριστερούς πολίτες που πλαισίωσαν την κοινωνική του παρουσία ως δύναμη αντιπολίτευσης δεν έγινε επειδή ο Συνασπισμός επέλεξε, κατά τις επιταγές της πλειοψηφούσας εσωκομματικής τάσης, να πραγματοποιήσει την "αριστερή στροφή", ούτε επειδή οι σύντροφοι της εδώ και καιρό κατακερματισμένης αριστεράς αναδείχθηκαν σε "στρατηγική επιλογή" των συμμαχιών ενός κομματικού χώρου, αλλά επειδή ο πολιτικός λόγος και η πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε υποδοχές και δεκτικότητες που αντιστοιχούσαν, επιτέλους, σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα και όχι σε ασκήσεις επί χάρτου. Πάει καιρός, που ευτυχώς ή δυστυχώς --ευτυχώς, κατά την άποψή μου-- η κοινωνία, ή τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι της που μας ενδιαφέρει, έχει πάψει να ασχολείται με τον "πόλεμο των τάσεων" στο εσωτερικό των κομμάτων, αναζητώντας μια προωθητική δύναμη που θα επαναφέρει την αριστερά στο προσκήνιο και στο επίκεντρο των εξελίξεων. Η πολιτική συγκυρία έβαλε, λοιπόν, τον Συνασπισμό στον χάρτη. Κι ακριβώς αυτή η αστάθμητη δυναμική της συγκυρίας υποχρέωσε την αριστερά να αναλάβει νέους ρόλους : από τη διαμαρτυρία ως τη μεταρρύθμιση.

Μια προσεκτική "ανάγνωση" των γεγονότων που σημάδεψαν την αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβερνητική πολιτική δείχνει ξεκάθαρα πως η νέα πολιτική ορατότητα που κέρδισε η δική μας αριστερά, δεν αποκτήθηκε επειδή "συμμαχήσαμε με τον εαυτό μας" αλλά επειδή κεφαλαιοποιήθηκαν θέσεις και πρακτικές, που εδώ και χρόνια είχαν εγγραφεί στο διανοητικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο της ανανεωτικής Αριστεράς: οι θέσεις για το δημόσιο πανεπιστήμιο, οι θέσεις για το χαρακτήρα του δημόσιου συμφέροντος, οι θέσεις για την ασφάλεια και τα δικαιώματα, οι θέσεις για το κοινωνικό κράτος, οι θέσεις για το πρόβλημα της περιβαλλοντικής ανάπτυξης έρχονταν από μακριά, έχοντας γνωρίσει επεξεργασίες που τώρα επικαιροποιήθηκαν. Δεν το λέω αυτό για να θυμίσω κάποιους "τίτλους ευγένειας" της ανανέωσης, ούτε για να υπονοήσω πως υπάρχουν έτοιμες συνταγές από τα παλιά~ το λέω για να τονίσω πως οι θέσεις της δικής μας αριστεράς μπορούν, πράγματι, και πρέπει γίνουν πλειοψηφικές και ηγεμονικές, εφόσον συναντηθούν με τα προβλήματα της "μεγάλης πολιτικής", εφόσον δοκιμαστούν μέσα από τις υπαρκτές και όχι τις φανταστικές κοινωνικές δυνάμεις, εφόσον συντονιστούν με τους υπαρκτούς πολιτικούς φορείς της μεταρρύθμισης, εφόσον ριζοσπαστικοποιηθούν με τους υπαρκτούς πολιτικούς φορείς της ανατροπής, εφόσον, δηλαδή, "οξειδωθούν στη νοτιά των ανθρώπων".

Αν κάτι, λοιπόν, μας ενδιαφέρει σε αυτές τις εκλογές είναι πως η πρόκληση της κοινωνικής αριστεράς, η έκφραση και η εκπροσώπησή της, περνάει υποχρεωτικά και μέσα από τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έλεγα, μάλιστα, πως είναι ίσως η πρώτη φορά που τα "καλά ποσοστά" μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από ένα άθροισμα ψήφων. Μπορούν, δηλαδή, να δεσμεύσουν κοινωνικά και πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια προοπτική πολιτικής ωρίμανσης και σε μια κατεύθυνση κοινωνικής "υπευθυνοποίησης". Αυτό που έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτές τις εκλογές, δεν είναι να επιβεβαιώσει την "αριστερή στροφή" του, αλλά τη στροφή του προς την ευρεία κοινωνική αριστερά και την ίδια την κοινωνία. Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Πράγματι, μπορεί να παίξει το ρόλο μιας προωθητικής δύναμης, ριζοσπαστικής και μεταρρυθμιστικής, μέσα στην ελληνική κοινωνία. Στις 16 Σεπτέμβρη, η δική μας αριστερά μπορεί και πρέπει να έχει νέα δεδομένα. Και για αυτό τον λόγο θα της εμπιστευθούμε την ψήφο μας.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2015