Δύσκολη προσγείωση
Από τις προεκλογικές υποσχέσεις στην πραγματικότητα
Ελίζα, Παπαδάκη
Τα Νέα, 2007-09-19
Oι φωτιές έσβησαν, έγιναν οι εκλογές, ο Κώστας Καραμανλής είναι και πάλι πρωθυπουργός της χώρας. Επιστρέφουμε στα ίδια; Μια τέτοια εντύπωση υπάρχει σε πολύ κόσμο ύστερα από την ένταση και την κούραση των τελευταίων εβδομάδων, ύστερα από την απογοήτευση όσων είχαν ελπίσει σε μια «νέα αλλαγή» και διαψεύσθηκαν. Άλλωστε, ούτε εκείνοι που ξαναψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία φαίνεται να τρέφουν μεγάλες προσδοκίες: Ορισμένοι μπορεί να περιμένουν κάποια καλυτέρευση στα οικονομικά τους με βάση τις υποσχέσεις που άκουσαν για συντάξεις, επιδοτήσεις, φορολογικά. Άλλοι να ετοιμάζονται να ρυθμίσουν υποθέσεις τους, από διορισμούς ή οικοδομικές άδειες μέχρι κάθε λογής επαγγελματικές διευκολύνσεις, αξιοποιώντας γνωριμίες στον μηχανισμό του κυβερνώντος κόμματος. Κάποιοι, πιο ανεξάρτητοι, ίσως γενικότερα να πιστεύουν ότι θα πάνε καλά οι δουλειές τους σε μια οικονομία που θα εξακολουθεί να κινείται ανοδικά. Στα μεγάλα προβλήματα όμως, που με τόση οξύτητα και με τόσο οδυνηρές συνέπειες τέθηκαν φέτος, την παιδεία, τη λειτουργία του κράτους, την προστασία του περιβάλλοντος, είναι αμφίβολο αν θα έβρισκε κανείς έστω πέντε ανθρώπους που να αισιοδοξούν ότι θα γίνουν τώρα ουσιαστικές αλλαγές, ότι θα υπάρξει πραγματική πρόοδος. Όχι μόνο λόγω των θλιβερών επιδόσεων που είχε η κυβέρνηση επί τριάμισι χρόνια, αλλά και επειδή τίποτα καινούργιο δεν προσέθεσε: το κεντρικό σύνθημα του προέδρου της σ΄ αυτήν την εκλογική καμπάνια, οι «μεταρρυθμίσεις», απαγγελλόταν συνεχώς χωρίς κανένα πρακτικό περιεχόμενο.Τέτοιες πολιτικές ιδέες περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά αντί να υποβληθούν σε διάλογο και κριτική ώστε να ελεγχθεί πόσο αποδεκτές γίνονται στην κοινωνία και πόσο πρακτικά εφαρμόσιμες είναι, να συμπληρωθούν, να βελτιωθούν, να γίνουν δυνητικά πλειοψηφικές, επικαλύφθηκαν από εντελώς διαφορετικά, άσχετα ζητήματα. Και πλέον σαρώνονται στη δίνη που έφερε η εκλογική ήττα. Πότε, πώς και με ποιες ιεραρχήσεις θα επαναφερθούν, δεν το ξέρουμε. Μένουν οι διαμαρτυρίες πολιτών και κινημάτων που αναπτύχθηκαν το τελευταίο διάστημα, κέρδισαν αυξημένη εκπροσώπηση στη νέα Βουλή, οπωσδήποτε θα ενταθούν, και θα ακούγονται πιο δυνατά στη κεντρική δημόσια αντιπαράθεση με τον νέο συσχετισμό που διαμορφώθηκε. Αλλά από τις μαζικές διαμαρτυρίες του καλοκαιριού για το περιβάλλον π.χ., όταν καιγόταν ο τόπος, ή τη πολύ μαζικότερη, μαχητική διεκδίκηση για το δημόσιο πανεπιστήμιο τους μήνες του χειμώνα, μέχρι να κατακτηθούν ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές που θα διασφαλίζουν και θα αναβαθμίζουν αυτά τα αγαθά για ολόκληρη την κοινωνία, υπάρχει μακρύς δρόμος να διανυθεί: ένα μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που κατά πρώτο λόγο αγωνίσθηκε να τις εκφράσει.
Ωστόσο μια επιστροφή για δύο- τρία χρόνια ακόμα στη διακυβέρνηση της αδράνειας που ζήσαμε την προηγούμενη τριετία θα αποδειχθεί αδύνατη. Δεν είναι μόνον η ισχνή τώρα κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης που θα βρεθεί απέναντι σε ανάλογες διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις. Είναι, πολύ περισσότερο, τα προβλήματα που δεν αποτόλμησε να θίξει και κληροδότησε η ίδια στον εαυτό της, χωρίς πια το άλλοθι ενός προκατόχου για να συκοφαντεί, και τα οποία δεν παίρνουν άλλη αναβολή, θα τεθούν επιτακτικά. Στην οικονομία κατ΄ αρχάς, η τεχνητή ευφορία, οι εξωραϊσμοί και οι υποσχέσεις για παροχές που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά θα βρεθούν σε πλήρη διάσταση με τις δημοσιονομικές δυσκολίες που έχουν δημιουργηθεί, με τη βοήθεια και της προεκλογικής γενναιοδωρίας. Και εδώ η αυστηρότητα των ευρωπαϊκών οργάνων δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παιχνίδια- το έδειξαν το περασμένο Σάββατο οι εύσχημες επιπλήξεις του ΕCΟFΙΝ και του επιτρόπου Αλμούνια στον Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί- και μάλιστα από μια χώρα που μόλις βγήκε από την επιτήρηση.
Μια πρώτη γεύση θα πάρουμε στις αρχές Οκτωβρίου με το προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού. Εφόσον εγκριθεί η αναθεώρηση του ΑΕΠ, το επιτρεπόμενο έλλειμμα θα είναι 20% υψηλότερο, αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι, αφού θα συνεπάγεται και αυξημένες δαπάνες για εισφορές προς την Ε.Ε. Μόνο άλλοθι η επιδείνωση των διεθνών οικονομικών συνθηκών, το ακριβό πετρέλαιο. Αυτό όμως θα απαιτούσε ενίσχυση των φτωχότερων για τη θέρμανση, και πώς να γίνει όταν μειώνονται τα φορολογικά έσοδα; Τέτοιες δυσκολίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν τρέχουσες, αλλά χωρίς μεσοπρόθεσμο προγραμματισμό και πολιτική συζήτηση εναλλακτικών δυνατοτήτων (για να αυξήσουμε τόσο, π.χ., τον χρόνο τις δαπάνες για την παιδεία, περιορίζουμε σε τόσο μόνο την αύξηση των συντάξεων, ή αυξάνουμε τόσο τον φόρο εισοδήματος, ή κάποιον άλλο φόρο), η λαϊκή δυσφορία μπορεί να γίνει εκρηκτική. Το βέβαιο είναι ότι όποια συγκάλυψη τυχόν επιχειρηθεί τώρα, θα βγει στη φόρα σε λίγους μήνες, όπως έγινε με την πρόσθετη μονάδα στον ΦΠΑ τον Μάρτιο του 2005. Και, βέβαια, το συναφές μέγιστο πρόβλημα, για το οποίο δεν έχει γίνει καμία προετοιμασία, είναι το Ασφαλιστικό. Και αυτό δεν μπορεί πια να αναβληθεί.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2034