ΠΓΔΜ: Από το όνομα έως την επιβίωση
Γιώργος, Καπόπουλος
2007-09-16
Το Σκοπιανό κατέγραψε την παρουσία του στην προεκλογική εκστρατεία όπως ήταν αναμενόμενο, καθώς την άνοιξη του 2008 θα αποφασισθεί η είσοδος της Π.Γ.Δ.Μ στο ΝΑΤΟ. Δυστυχώς, όπως συνέβη και το 1991 το πρόβλημα προσλαμβάνεται αποσπασματικά χωρίς διασύνδεση με τις ευρύτερες περιφερειακές εξελίξεις:
Τότε η ΠΓΔΜ ήταν η παραδειγματική χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία κατέκτησε την ανεξαρτησία της με Βελούδινο Διαζύγιο από το Βελιγράδι και ταυτόχρονα είχε αποτρέψει εθνικιστικές συγκρούσεις στο έδαφός της. Ετσι, στη Διεθνή Κοινότητα, αλλά και στους τότε 12 της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας η στήριξη των Σκοπίων πρόβαλλε σαν αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα. Σήμερα η Π.Γ.Δ.Μ θα είναι η πρώτη χώρα που θα υποστεί παράπλευρες συνέπειες από την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου με μια νέα έξαρση του Αλβανικού Αλυτρωτισμού. Η στήριξη της χώρας θα αναδειχθεί ξανά ως προτεραιότητα.
Το Βαλκανικό Σκηνικό κάθε άλλο παρά αισιοδοξία εμπνέει: Το Βελιγράδι δεν πρόκειται να συναινέσει και η Μόσχα δεν πρόκειται να εγκρίνει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου μέχρι το τέλος του χρόνου με αποτέλεσμα τη μονομερή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας τον Δεκέμβριο από τη Βουλή στην Πρίστινα, την άμεση διπλωματική αναγνώριση από τις ΗΠΑ και την πρόκληση για τους 27 της Ευρωπαϊκής Ενωσης να έχουν μέχρι τότε διαμορφώσει κοινή στάση. Δεδομένη πρέπει να θεωρείται και η πέραν του Βέτο διπλωματική ενεργοποίηση της Μόσχας που θα αναδείξει τη στάση της ως υπερασπιστή της Διεθνούς Νομιμότητας και του Συνοριακού Στάτους Κβο.
Πώς θα αντιμετωπίσει η Διεθνής Κοινότητα και κατά κύριο λόγο η Ε.Ε τη νέα έκρηξη διεκδικήσεων της Αλβανικής Κοινότητας της Π.Γ.Δ.Μ που θα θέτουν επί της ουσίας όχι τη διεύρυνση της αυτονομίας σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά τη μετάλλαξη της χώρας από ενιαίο κράτος σε διζωνική -δικοινοτική συνομοσπονδία.
Το μόνο που μπορεί να πράξει ο Διεθνής Παράγων είναι να διασφαλίσει την αποτροπή βιαίας αντίδρασης της Σλαβομακεδονικής Ηγεσίας και Κοινής Γνώμης με την αποδοχή της σταδιακής και αναίμακτης ικανοποίησης των Αλβανικών Διεκδικήσεων. Στοίχημα δύσκολο καθώς η ένωση με το ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο για τους Αλβανούς και η προσέγγιση με τη Βουλγαρία για τους Σλαβομακεδόνες προβάλλουν ως πιο ρεαλιστικές λύσεις.
Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα αν μέσα σε ένα σκηνικό Διατλαντικής και Ενδοευρωπαϊκής Αντιπαράθεσης ως προς την Ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και με την Π.Γ.Δ.Μ να προβάλλει ως ο αδύνατος κρίκος που χρειάζεται στήριξη αν υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια να πιέσει η Αθήνα για συμβιβαστική λύση στην εκκρεμότητα της ονομασίας πριν από την ένταξη του βόρειου γείτονα μας στο ΝΑΤΟ. Αν όμως αφήσουμε κατά μέρος την Ονομασία και το πολιτικό κόστος των χειρισμών στην εσωτερική πολιτική σκηνή, επί της ουσίας προβάλλει για την Αθήνα ένα νέο Μακεδονικό Πρόβλημα:
Ο κίνδυνος διάλυσης της Π.Γ.Δ.Μ- βιαίας η συμπεφωνημένης- με αποτέλεσμα τη διατάραξη του συνοριακού Στάτους Κβο που διαμορφώθηκε στην περιοχή με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 μετά το τέλος του δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου.
Μια νέα πηγή αστάθειας δίπλα στα Βόρεια Σύνορά μας, μια δύσκολη προσπάθεια να κατοχυρωθούν τα ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα χωρίς να αποξενωθούμε από την Ομάδα Χωρών που θέλουν ενισχυμένη συνοχή της Ε.Ε αυτές θα είναι οι προτεραιότητες της Αθήνας μετά την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Προτεραιότητες που δύσκολα επιτρέπουν την απομόνωση- διεθνή και ευρωπαϊκή- και την απειλή Βέτο με επίκεντρο την εκκρεμότητα της ονομασίας.
Το κύριο μέτωπο για την Αθήνα είναι η σταθερότητα στον πρώην Γιουγκοσλαβικό Νότο και η αξιοπιστία της Ε.Ε. ως σταθεροποιητικού παράγοντα. Με αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να σχεδιασθεί η πολιτική, που αφορά την εκκρεμότητα της ονομασίας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2037