Για την κυρία Γιαννάκου
Γιώργος, Μπράμος
Αυγή, 2007-09-22
Δεν ξέρω γιατί ορισμένοι δικοί μας επιχαίρουν για την αποτυχία της κ. Μαριέττας Γιαννάκου. Και γιατί αποδίδουν την απουσία της πρώην υπουργού αποκλειστικά και μόνον στους αγώνες φοιτητών και πανεπιστημιακών εναντίον της λεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Εγώ, που είμαι λίγο αφελής, αναρωτιέμαι αν η κ. Γιαννάκου ψηφίστηκε ή καλύτερα καταψηφίστηκε από μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ. Αν τα δικά τους κριτήρια και η δική τους καταδίκη έκρινε τη σταυροδοσία στην Α Αθήνας.Κατά τη δική μου, αφελή πάντα, γνώμη η κ. Γιαννάκου πλήρωσε την άρνησή της να αποσύρει και να κάψει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη και κρισιμότερη αιτία της αποτυχία της. Στο συγκεκριμένο ζήτημα έδειξε γενναιότητα και ήθος. Νομιμοποίησε τους ιστορικούς και την επιστήμη της Ιστορίας, απέναντι σ όσους θεωρουσαν πως η μυθολογία των γιαγιάδων είναι η μόνη εγκεκριμένη άποψη για τις περιπέτειες του τόπου μας, τη μνήμη και την αυτογνωσία, τη δικη μας και των παιδιών μας. Την ίδια στιγμή, όταν το πρόβλημα δεν ήταν η αστοχία του "συνωστισμού", αλλά η υπέρβαση της εθνικιστικής σκοπιμότητας στην ανάγνωση της Ιστορίας, πολλοί σιωπούσαν και περισσότεροι ήταν βέβαιοι πως έρχεται το τελευταίο κύμα αφελληνισμού γι αυτή τη μακάρια φυλή που στις μέρες της παραλίγο να καεί η Αρχαία Ολυμπία. Ο Καρατζαφέρης και ο Παπαθεμελής έβαζαν το θέμα στην κεντρική προεκλογική ατζέντα, ο πρωθυπουργός τα μάσαγε και υπαινισσόταν διαφωνία, κάποιοι του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και πρώην υπουργοί Παιδείας, πάσχιζαν να κρατηθούν στο πλειοψηφικό ρεύμα της καταδίκης του βιβλίου. Οι φωνασκούντες, οι έξαλλοι και οι ερασιτέχνες της ιστορικής επιστήμης, βρέθηκαν πολλοί και σε όλους τους χώρους.
Η κ. Γιαννάκου όμως επέμενε να μην υποχωρεί. Όπως, υπενθυμίζω ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις στον συντηρητικό χώρο που δεν πήγε να υπογράψει υπέρ της αναγραφής του Χ.Ο. στις ταυτότητες, εκείνες τις μακρινές μέρες του χριστοδουλικού "ανένδοτου".
Εντάξει, δεν ξεχνώ την εκπαιδευτική της "μεταρρύθμιση", τα παιδιά και τους δασκάλους στους δρόμους, τα πολλά όχι, τις αστοχίες και τα πείσματα. Αλλά όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν στον κάμπο των πολιτικών συγκρούσεων, εδώ η αριστερά και ο ΣΥΝ ειδικότερα ήταν στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης. Ταυτόχρονα αποδείχθηκε όμως πως η κουλτούρα του διαλόγου είναι μακρινός ακόμα τόπος για τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αλλά ας παραλείψω αυτό το κομμάτι, μην κακοκαρδίσω τους σίγουρους ως προς την αγωνιστικότητά τους συντρόφους. Επιμένω ωστόσο να θεωρώ πως οι διαφωνίες δεν μπορεί να αποτελούν στοιχείο μιας ιδιότυπης χαιρεκακίας και, το χειρότερο, συστατικό χλεύης που έχει να κάνει με τις ενδυματολογικές επιλογές της πρώην υπουργού. Το θεωρώ παρακατιανό, άχρηστο, σεξιστικό και χυδαίο, να ακολουθούμε τη μόδα που επιβλήθηκε από χιουμορίστες και στυλάτους.
Γι αυτό, όχι ως συνηγορία και ούτε πολύ περισσότερο σαν παρηγοριά, υποστηρίζω πως η απουσία της κ. Γιαννάκου από την κεντρική πολιτική σκηνή είναι μια απώλεια. Η αριστερά που συγκρούστηκε μαζί της πιο σκληρά από κάθε άλλο υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησης, με εξαίρεση της βυρωνικές αμπελοφιλοσοφίες, πρέπει να αναγνωρίσει πως η πρώην υπουργός στάθηκε απέναντι στον σκοταδισμό. Και στις μέρες που έρχονται εδώ θα είμαστε να δούμε αν υπάρχουν πολλοί που υποστήριξαν με τόσο θάρρος την Ευρώπη της επιστήμης και του ορθού λόγου, απέναντι στην επαρχία των ημιμαθών και των φοβισμένων.
Γιατί, ας μην το κρύβουμε, είμαστε εγγόνια και δισέγγονα του μουστακαλή πατερούλη που τους ξεπάστρευε όλους γιατί ήθελε τα πάντα καθαρά και ξάστερα, αλλά κάτι έχουμε πάρει και από τους άλλους, τον Αντόνιο και την Ρόζα που μας είπαν πως η αλήθεια και το δίκιο δεν είναι προνόμιο, ούτε δικαίωμα, είναι προϊόν απόδειξης.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2041